Mijn Depressie

Het is moeilijk uit te leggen wat een Depressie nou precies is. Het is voor iedereen anders, omdat er heel veel soorten zijn. Je hebt talloze medicijnen en tientallen therapieën ervoor. En dus heeft ook niet iedereen dezelfde symptomen of reageert iedereen hetzelfde er op.

Ik heb mijn eigen interpretatie gegeven aan mijn Depressie waar ik aan lijd. Ik lijd aan Chronische Depressie.

Mijn Depressie is een dagelijkse gevecht tegen mezelf! En met de jaren is het ook een gevecht geworden tegen de Demonen en Monsters in mijn hoofd, deze staan in verbinding met andere klachten waar ik aan lijd.( Maar dat laat ik voor de volgende post)

Ik heb mijn klachten andere namen gegeven, ik beschrijf ze anders, zodat iedereen kan begrijpen wat ik bedoel, ook mensen die er nooit mee te maken hebben gehad. Zodat mensen begrijpen wat ik voel, zie, of misschien juist niet voel of zie etc.

Voor mij is Depressie een Tunnel. Een zwarte, lange enge tunnel waar ik in raak en de uitgang er van niet kan vinden, een tunnel die mij lijd naar een doolhof. Een doolhof waar in ik niet mag blijven staan, ik moet de uitgang zoeken, blijven lopen en naar het licht toe lopen.

Maar mijn hoofd en mijn lichaam werken niet samen. Ze staan niet meer in verbinding met elkaar.

In het doolhof kom ik allerlei monsters en demonen tegen, die mij proberen tegen te houden om niet verder te gaan in de tunnel, maar ik moet naar het licht toe lopen.

Ik weet het klinkt allemaal heel vaag.

In de tunnel voel ik mij alleen, eenzaam, verdrietig, boos, boos op mezelf dat ik in die tunnel terecht gekomen ben, ik voel mij moe, uitgeput, ik slaap niet, ik heb geen trek, ik heb pijn, ik haal nergens meer plezier uit, ik kan mij niet concentreren, niemand begrijpt waarom ik zo raar doe, alles wat ik eerst met gemak deed, lukt nu gewoon niet meer, energie is gewoon op. Ik ben op! Mijn emoties gaan alle kanten op, en ik weet mij geen raad met mezelf!

De eerste keer dat ik dit mee maakte, dat mijn huisarts mij Depressie gediagnostiseerde en medicijnen gaf, ( en hij deed het zonder Google te raadplegen) dacht ik er zo makkelijk over. Ik dacht, ik neem die pilletjes in en als ze op zijn ben ik beter.

Ik dacht toen, net zoals de meeste mensen denken, die deze ziekte niet begrijpen. Medicijnen zijn op, ik ben beter. Niet zo aanstellen, doorgaan. Knop omzetten! Ga leuke dingen dingen doen, het zit allemaal tussen je oren! Kom je aandacht te kort ofzo?

Wat een tegenvaller was dat?

Ja…………. Ik werd ook beter, voor even.

Ik ben er nooit echt van af gekomen. Ik heb periodes waarbij het beter gaat, rustperiodes noem ik dat, soms wel van jaren. Maar ik ga altijd weer terug naar die tunnel. En iedere keer dat ik weer in die tunnel terecht kom, is die tunnel langer en donkerder, en het doolhof heeft steeds meer demonen en monsters die steeds sterker worden. Het wordt steeds moeilijker om er uit te komen.

Ik vraag mij ook wel eens af, zal er een dag komen, dat ik niet meer uit die tunnel zal komen? Zal er een dag komen dat ik in die doolhof zal blijven?

Ik ben uitbehandeld voor Depressie, er is geen therapie tegen Deppressie die ik niet gehad heb.

Ik slik nog steeds medicijnen tegen Depressie. Maar weet je? Mijn gevecht is nog niet over.

En misschien zeg ik dit nu omdat ik mij in een rustperiode bevind, ik ga dit gevecht hoe dan ook winnen!!

GREAT THINGS ARE COMING!