Lieve Lezers,
Welkom, welkom bij Carmen's Journal. Ondanks mijn vermoeidheid ben ik ontzettend blij dat je weer aanwezig bent bij onze Carmen's Journal. Ik ben blij dat je weer een paar minuten van je besteed aan onze Blog. Voor mij persoonlijk is dat heel belangrijk.
Als ik de laatste weken wat minder aanwezig ben met de Blog, dan komt het doordat ik erg druk ben in mijn hoofd.
Je weet hoe het gaat met mij. Ik kan al met niks, erg druk zijn. Net zoals dat ik mij met niks ook erg druk kan maken.
Vorige week voor mij doen veel te druk geweest en deze week merk ik het wel. Ik heb wat meer rust nodig dan normaal. Maar dat geeft niet, ik luister naar mijn lichaam en neem die rust dan ook. Ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en weet dat als ik dat niet doe, er gevolgen zullen zijn. Dus eigenlijk heb ik ook niet zoveel keus.
Naar mijn lichaam moet ik luisteren, maar de bewoners in mijn hoofd moet ik negeren.
De nachten zijn een beetje onrustig en ik word meerdere malen per nacht wakker, gelukkig heb ik niet zo veel moeite om daarna weer in slaap te vallen.
In de ochtend word ik wel extra vroeg wakker, maar dat komt ook omdat ik in de avond, vroeg in slaap val. Dus eigenlijk slaap ik wel de uurtje die ik moet slapen.
Ik krijg wel de rust die ik moet krijgen
Met de dieet die ik volg gaat het wel redelijk. Het is natuurlijk wel even wennen, aangezien ik nooit op mijn eten heb hoeven te letten.
Nu doe ik eigenlijk niks anders.
Ik ben al een paar kilo's kwijt, maar er moeten nog 5 of 6 er van af. En dan natuurlijk zo houden, ik wil niet dat ze er weer bij komen.
Ik droom er wel van, om zo een heerlijke vette cheeseburger te kunnen eten, in plaats daarvan neem ik een bakje watermeloen, in de ochtend. Tussen de middag soms crackers met mager beleg, en anders rauwkost. In de avond heb ik een maaltijd zonder koolhydraten, dus geen aardappelen, geen pasta en dat soort dingen.
Je kent het gezegde, wie mooi wilt zijn, moet pijn lijden. Nou.... Dat kan ik wel, dus dat moet wel goed komen. Ik moet er wat voor over hebben.
Als ik eenmaal de kilo's kwijt ben, die ik kwijt wil, dan hoef ik het alleen maar bij te houden. En met dieet en wat meer beweging komt het wel goed, denk ik.
Met Max gaat het erg goed. Zijn huid en zijn vacht is weer helemaal mooi. Hij eet, plast en poept ook weer helemaal normaal. Hij is weer de oude Max.
Van de week een nieuwe voerbak met standaard voor hem gekocht, zodat hij niet zo hoeft te bukken om te eten. Hij had al eerder zo een voerbak gehad, maar die hebben wij toen achter gelaten, in een ander huis waar wij woonden. Max is weer vrolijk en speels. Max mijn Soulmate, ik ben zo blij dat hij in mijn leven is.
Binnenkort zijn wij 1 maand op ons zelf, met zijn tweetjes. Kijken hoe dat gaat. Het is alweer een tijdje terug, dat wij met zijn tweetjes zijn geweest.
Sinds ik weer met mijn moeder woon, dus dat is ongeveer 2,5 jaar alweer, gaat mijn moeder niet op vakantie.
Eerst ging ze ieder jaar naar Spanje, naar Madrid, waar zij haar familie heeft. Haar zus en broer wonen daar. De laatste keren dat ze ging bleef ze zelfs een paar maanden.
Nu gaat ze niet om mij niet alleen te laten, want ze vindt dat ze op mij moet passen, voor mij moet zorgen. Ze zegt dat het niet zo is, maar ik weet wel beter.
Ik weet dat het wel zo is.
En ik ben het daar niet mee eens. Ik wil niet dat ze haar leven stop zet voor mij.
Niet omdat mensen daarover gaan roddelen, want dat doen ze toch wel. ( Want ze zeggen het natuurlijk niet in mijn gezicht, ze doen het achter mijn rug om)
Maar dat roddelen interesseert mij echt niet.
Een beetje ordinair gezegd, zou ik zeggen: " Ik heb er helemaal schijt aan want anderen mensen zeggen of denken, over mij." Die tijd heb ik gehad, dat ik mij daarover druk maakte.
Ongeveer twee jaar geleden, kreeg ze een lichte TIA en toen werd er ook gezegd dat het mijn schuld was. Door de stress die ik haar veroorzaakte.
En ik weet nog heel goed dat toen mijn ouders van elkaar gingen scheiden, dat deden ze eigenlijk toen ze al best wel op leeftijd waren. Mijn moeder was mijn vader zat, en besloot van hem te scheiden. Toen werd er ook achter achter mijn rug om gezegd, dat ik de schuldige daarvan was. Maar natuurlijk ook nooit recht in mijn gezicht gezegd door deze mensen. Maar dat geeft ook allemaal niet. Ik heb niet voor niks, van heel veel mensen afscheid genomen.
En weet je wat al het grappigste is, het zijn altijd de mensen die het minste recht tot spreken hebben, die de grootste mond hebben.
OH JEEE.............................. Weet je wat ik mij nu net realiseer? nu ik dit allemaal aan het schrijven ben? Ik durf het bijna niet te zeggen, ik durf het niet eens op te schrijven.
Ik ben gewoon een mislukte SERIEMOORDENAAR. Ja echt..... Denk er maar eens over na.
Mijn vader is overleden aan een hersenbloeding, dat zou kunnen komen omdat hij zoveel stress van mij had, omdat het zo slecht met mij ging, bepaalde mensen denken zo. Iemand anders zei (ja, dit is nog erger) dat ik zijn medicijnen ( medicijnen van mijn vader) aan hem had gegeven om te vergiftigen. Want ik zou deze persoon, J.B willen vermoorden.
Ik zei dat het niet zo was. maar er werd gezegd dat het wel zo was. Ik heb ook bewezen dat het niet zo was. Maar goed, volgens die persoon heb ik het gewoon gedaan, maar het is niet gelukt, dus is het is bij poging gebleven. Ik heb hierover eerder in de Blog verteld.
Mijn moeder kreeg in die tijd een lichte TIA en toen werd er ook gezegd dat het door mij kwam, want ze was overbezorgd door mij, aan een TIA kun je ook overleiden. Als dat gebeurt was, dan had ik haar vermoord.
En dit gebeurde allemaal achter elkaar.
In die tijd probeerde ik mezelf ook twee keer van het leven te beroven, 1x was ik 7 minuten weg. maar ik werd helaas terug gehaald.
Dus zoals ik al zei, mislukte seriemoordenaar!
Niet zo raar dat ik Knetter gek ben en in therapie ben.
Maar weet je? Ik weet hoe het echt zit. En ja, het klopt. Als ik een slechte dag dag heb en ik mij heel erg in de Duisternis bevind, dan kunnen mij deze gedachtes heel veel pijn doen, ook al weet ik, dat er helemaal niks van klopt.
Mijn Monsters en Demonen kunnen mij heel erg klein krijgen met deze gedachtes en ze kunnen mij zeker tot de rand duwen. Dat klopt. En een tijdje terug, hadden ze mij ook over de rand kunnen duwen met deze gedachtes, maar tegenwoordig niet meer. Verder dan de rand zullen ze niet komen. Want ook hieruit heb ik een les uit gehaald.
Maar goed, ik dwaal helemaal af. Ik had het over de vakantie van mijn moeder. Mijn moeder begint ook wat ouder te worden, en het zal steeds moeilijker worden voor haar om alleen met het vliegtuig naar Spanje te gaan. Nu nog niet hoor, mijn moeder is nog heel fit.
Maar haar broer is ouder en heeft dit jaar ook een hartoperatie gehad en zijn gezondheid is niet al te best.
Dus eigenlijk wil ik dat zolang mijn moeder kan en wil natuurlijk, dat zij zo veel mogelijk tijd met haar zus en haar broer doorbrengt, want ik weet dat ze heel belangrijk voor haar zijn. En ze heeft het ook naar haar zin als zij daar is.
Dus wat heb ik gedaan? Ik heb voor haar verjaardag een retourtje Madrid gekocht voor een maand.
Kan ze lekker de hele maand Juli naar Madrid gaan, lekker uitrusten van mij, en mijn somberheid.
Lekker naar de zon toe, waar je vrolijk van wordt. Lekker onder de mensen van wie ze houd zijn. Even geen somberheid, geen grijs of zwart maar alle kleuren van de regenboog, dit gaat haar zo goed doen.
En sinds ongeveer 2,5 jaar voor mij de uitdaging om 1 maand lang alleen thuis te zijn, dag en nacht met Max, de duisternis, en alle bewoners in mijn hoofd.
Maar je gaat mij vergeven, dat ik je daarover nu even niet ga vertellen.
Ik kies zeer bewust om daarover in een andere Post te vertellen.
Ik wil je zeer uitgebreid vertellen over de uitdaging die mij te wachten staat, je zult ook begrijpen waarom, op het moment dat ik het vertel.
Ik heb huiswerk van Zaandam meegekregen en ik moet het naar mijn behandelaar mailen. Ze wilt dat ik een soort korte biografie schrijf in het kort.
Ze wilt dat ik bepaalde momenten in mijn leven schrijf, zowel positief als negatief.
Gewoon dingen die ik vertellen wil. En dan moet ik vertellen hoe ik ze toen zag, of hoe ik toen er over dacht en hoe ik er nu over denk.
Dit lijkt een beetje op een trauma therapie die ik ooit al gedaan heb.
NET-Therapie heet het, dan leg je een touw op de grond, dit is dan je levenslijn, je begint bij je geboorte te vertellen, en bij elke gebeurtenis die je verteld zet je een steen of een bloem op je levenslijn. De steen staan voor negatieve gebeurtenissen en de bloem voor
positieve gebeurtenissen.
Dus ik zei tegen mijn behandelaar dat ik zo iets al gedaan had, maar zij wilt dat ik het als nog doe, want ze wilt weten hoe ik nu er op terug kijk op dingen die mij in het verleden gebeurt zijn.
Ik heb een week de tijd gehad om het te doen.
Deze week was ik zoals het hoort mooi op tijd met de vaste Column op vrijdag van de Facebook groep Artists Zonder Grenzen. Deze week heb ik het ook wat persoonlijker gehouden en heb ik over "Eenzaamheid" geschreven.
Ik zou graag de Column met je willen delen en daarom heb ik het hieronder geplaatst.
De afbeelding die erbij hoort is natuurlijk altijd van Kilroy Jackson.
---------------------------------
Een rode draad in mijn leven dat blijft terug komen, is dat lelijk woord, dat enge emotie, dat 'Eenzaamheid' genoemd wordt.
Je hoeft niet alleen te zijn om je eenzaam te voelen. Je kan in een kamer vol met mensen zitten en je eenzaam voelen. Je kan jaren lang alleen zijn en nog nooit een moment van eenzaamheid ervaren hebben.
Ik heb geleerd dat het niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit gaat.
Toch denk ik dat in de maatschappij waarin wij tegenwoordig leven, waar alles steeds meer geautomatiseerd wordt, de eenzaamheid steeds meer groeit. En niet alleen bij ouderen, maar ook onder de jongeren.
Daarom toen ik mijn 1ste gesprek had bij Cordaan jaren terug, voor vrijwilligerswerk, benoemde ik dat ik iets wilde doen tegen de eenzaamheid.
Ik als kind zijnde was erg op mezelf en heb het gevoel van eenzaamheid en mijn angst om in de steek gelaten te worden, helaas al heel erg vroeg moeten ervaren, misschien door mijn verlegenheid, misschien door mijn angst om contact met anderen te maken, bang dat ik afgewezen zou worden. Of misschien simpelweg door beslissingen die het leven voor mij nam. Het contact met mijn oma van mijn vaders kant, waar ik dagelijks mee was, sinds mijn geboorte, werd van de ene dag op de ander verbroken toen ik een jaar of 4 was denk ik. Mijn vader overleed kort daarna, waardoor ik als jong meisje een gevoel naar mijn vader ontwikkelde als of hij mij in de steek had gelaten, zo voelde het voor mij. Het riep mij heel veel woede op.
Iedereen liet mij in de steek, mijn oma, mijn vader.
Een jaar in een internaat daarna hielp ook niet, mijn angst en eenzaamheid groeide en ontwikkelde zich alleen maar meer.
Ik ontwikkelde ook verlatingsangst. Ook weer een rode draad in mijn levenspad.
Als jong kind heb ik heb ik te snel te maken gehad met verlatingsangst en eenzaamheid. Twee hele enge woorden en ontzettend pijnlijke emoties die de rode draad in mijn leven heel veel situaties verklaren en dus ook mijn ziekelijk manier van houden van.
Als jong kind, of eigenlijk ook als volwassen zijnde, ben ik niet iemand die veel vrienden heeft.
Maar ik begin op de basisschool. Ik had toen niet veel vriendinnen, ik had 1 beste vriendin, en wij waren altijd samen, wij deden alles samen. Ik weet nog dat ze Pauline hete. Ze was super belangrijk voor mij. Helaas toen wij naar de middelbare school gingen, kreeg zij natuurlijk andere vriendinnen en verwaterde de vriendschap, in de brugklas hadden wij nog wel contact, maar daarna begon ik problemen te krijgen op school en zij andere vriendinnen natuurlijk. En wij raakten het contact kwijt, wat ik heel erg vond.
Ik voelde mij weer in de steek gelaten en dan kwam natuurlijk al die ellende (pesterijen) van de middelbare school erbij. Ik was alleen op de wereld, thuis was ik onzichtbaar en op school wenste ik dat ik onzichtbaar was.
Tot dat ik op een dag iemand ontmoete die mij wel zag staan. Ik kon het niet geloven. Deze persoon kon ik toch niet kwijt raken? En ik denk dat ik toen voor het eerst mijn masker opdeed. Ik moest zijn wie deze persoon wilde dat ik was. Ik moest en zou het perfecte vriendin voor hem worden. Ik ging van lelijk eendje naar een mooie zwaan.
Maar ook hier weer een rode draad in mijn leven, dat is terug blijven komen in de loop der jaren. Om zijn liefde te behouden, liep ik mezelf voorbij. Ik vond zijn welzijn, zijn geluk, belangrijker dan het mijne. Hij was mijn geluk!
Sinds dien ben ik eigenlijk nooit lang zonder een relatie geweest. Nooit echt alleen geweest, maar altijd eenzaam geweest.
Eenzaam, met een masker op en op zoek naar een identiteit. Dit is de eerste keer, dat ik zo lang zonder een relatie ben. Mijn laatste relatie is nu al langer dan twee jaar terug.
Mijn grootste angst is altijd geweest, om alleen oud te worden, alleen achter te blijven. Mijn verlatingsangst en mijn angst om mij eenzaam te voelen, verklaren heel goed mijn ziekelijk manier van houden van.
Maar het zegt ook, dat mijn manier van houden van heel egoïstisch is.
En een paar jaar geleden had ik je ook wel gelijk gegeven, maar vandaag niet. Niet meer!
Dus het zou mijn ziekelijk manier van houden van, van vroeger verklaren.
Tussen liefde en haat is maar een klein stapje. Geloof mij, ik weet daar alles van.
Vandaag ben ik die persoon niet meer. Mijn masker heb ik af gedaan, heb ik ook al eerder benoemd, hier bij Carmen's Journal. Ik heb de tijd genomen om mijn angsten en mijn emoties van eenzaamheid en verlatingsangst te analyseren. Ik weet zoals ik hierboven benoemd waar ze vandaan komen. En door ze te analyseren, de oorsprong ervan te weten en vooral te accepteren, heb ik er geen last meer van.
Dit gaat nu heel raar klinken misschien, maar het zijn geen angsten meer. Het zijn geen nare emoties meer, tenminste zo ervaar ik ze niet meer.
Ik ben nu niet op zoek naar een relatie om maar niet alleen te zijn.
Ik voel geen angst meer in de stilte. (In de stilte buiten mijn hoofd)
Ik heb geen gevoel van eenzaamheid.
Juist nu............ Nu ik minder mensen om mij heen heb, dan ooit te voren.
Afgelopen jaren heb ik heel wat lessen mogen leren en ik heb met die twee hele angstaanjagende en pijnlijke woorden die zoveel emoties bij mij opriepen, leren leven.
'Verlatingsangst' en 'eenzaamheid'.
Als ik naar de rode draden uit mijn verleden kijk tot aan dit moment, dan zou ik mij nu juist ontzettend alleen moeten voelen. Maar juist nu, voel ik minder eenzaamheid dan ooit tevoren.
Mensen hebben ervoor gekozen, om mij niet langer in hun leven te hebben. En ik heb ervoor gekozen om weer andere mensen ook niet langer in mijn leven te hebben, mensen van wie ik nooit had verwacht dat ik die keuze zou maken.
Mensen die ik misschien in een verleden wel in mijn leven behouden zou hebben, alleen maar wegens mijn angst om alleen te zijn.
Maar als er een les is die ik afgelopen jaren wel geleerd heb is, dat als je écht van iemand houdt, als het echt liefde is, dan kan je diegene laten gaan, hoeveel pijn het jou ook doet, je kan diegene laten gaan en als nog, het allerbeste wensen en op afstand en zonder enig contact te hebben, in stilte ervan blijven houden. Ook al weet je dat het niet wederzijds is en dat de ander persoon jou helemaal niks goeds wenst. Liefde is geen haat! Liefde is geen wraak. Liefde is niet zwart. Liefde is niet egoïstisch. Liefde is vergeven, zowel jezelf als de ander. Liefde heeft alle kleuren van de regenboog. Liefde is niet voor even maar voor altijd. Liefde is onvoorwaardelijk. Liefde is het mooiste wat je iemand kan geven, ook al is het maar in stilte.
Love you all !👄🐾💖🍀
---------- EENZAAMHEID TEMIDDEN VAN VELEN IS DE PIJNLIJKSTE EENZAAMHEID ---------
댓글