Lieve Dagboek,
Ondanks dat het Herfst is. De lucht grauw en grijs is. Dus niet echt om vrolijk ervan te worden, kan ik met een klein glimlachje op mijn gezicht zeggen dat ik mij niet in de Duisternis bevind.
Het is aardig rustig in mijn hoofd. Het is zelfs zo rustig, dat ik van de week mijn psychiater afgebeld heb en onze afspraak een week verzet heb.
Ik had echt geen zin om te gaan. Ik voel mij best wel positief en had dus geen zin om over negatieve dingen te praten.
Hoe is het met de bewoners in mijn hoofd? Zoals ik net zei, ze zijn rustig. Ik hoor ze, maar een beetje op de achtergrond. Ik denk dat ze mij even een pauze geven. Even kijken hoe ik het zonder ze doe, maar ze laten mij niet helemaal alleen. En dat hoeft ook niet, want ik heb ze ook nodig.
Ze hebben in meerdere gevallen ook laten zin dat ze mij beschermen. Dus ik wil ook niet dat ze helemaal stil zijn.
Ik wil hun aanwezigheid ook hebben als ik mij in het licht bevind.
Het allerbelangrijkste nu is, dat ik mij niet in de Duisternis bevind. En dat zolang ik mij uit de Duisternis bevind ik positief kan denken, mij positief kan gedragen, voelen, praten, plannen maken en vooral genieten.
En ik weet het, misschien is het morgen weer helemaal anders, want je weet het nooit met mij. Maar dat maakt het juist vandaag weer mooier, juist omdat ik niet aan morgen denk, geniet ik vandaag meer.
Ook al is het ook niet helemaal zo, want stapje voor stapje onbewust betrap ik mezelf soms, heel voorzichtig wel toekomstplannen maken als ik een beetje aan het dagdromen ben. Als ik het dan door heb dat ik het doe, dan prik ik mijn eigen luchtbel stuk. En spreek ik mezelf eropaan van: " Niet doen, denk aan vandaag, morgen zie je wel. Geniet van vandaag. Het is nog te vroeg voor een toekomst."
Heb je wel eens van mindfuck gehoord? Nou, daar ben ik dus super goed in. Ik denk, dat ik het van de beste geleerd heb. Met het verschil is, dat ik het niet bij een ander doe (het zou kunnen maar ik doe het niet, want ik weet wat het me je kan doen). Dus ik doe er een ander geen pijn mee. (Alleen mezelf)
Nee..................
Ik ben een expert in mindfuck, dat klopt! Maar het ergste is, ik doe het bij mezelf. Ik kan mezelf helemaal gek maken. Daarom zeg ik altijd, ik ben mijn grootste vijand!
Mijn eigen gedachten kunnen mij helemaal kapot maken.
Het slapen gaat de laatste tijd aardig goed. Ik word niet meer zo vaak 's nachts wakker. Soms slaap ik ook de hele nacht in 1x door. En ik word ook niet meer zo overdreven vroeg wakker. Nu is het rond zeven of half acht dat ik wakker word. Dus dat is ook positief.
Misschien komt het ook, doordat ik als ik in de avond uit ben geweest, ik natuurlijk pas
's nachts ga slapen. Maar goed dat gebeurt natuurlijk niet elke dag. Ik ben ook geen 25 meer.
En ondanks dat ik tegenwoordig wat later opsta, gebeurt het nog regelmatig dat ik Max wakker moet maken.
En over Max gesproken, wij zijn weer naar de dierenarts gegaan. Hij heeft opnieuw een prik voor zijn allergie gehad, want vooral bij zijn lies ziet het er niet zo best uit. En hij heeft opnieuw medicatie ervoor gekregen. De eerste twee weken moet hij echt 2x per dag medicatie hebben en daarna mag ik hem weer 1x per dag geven, of zelfs een halve per dag, even aankijken hoe het gaat.
Ik besprak ook de eerste epileptische aanval die Max gekregen had. De dierenarts vond het in eerste instantie niet nodig om nu er iets aan te doen, aangezien het maar 1x was geweest. En voor de rest Max nergens last van had. Max is vrolijk, plast, poept, eet en drinkt voor de rest goed.
Ze zei wel, dat als het nog 1x gebeurde ik wel meteen actie moest ondernemen.
De dierenarts zei ook wel dat het zou kunnen komen door stress dat hij heeft. En ik kon mij daar wel in vinden en zij het ook toen zij het vertelde.
Max en ik zijn altijd samen geweest, vooral afgelopen 2,5 a 3 jaar. Wij doen alles samen.
En afgelopen bijna 3 jaar, ben ik niet zoveel buiten geweest, op een paar uitzonderingen na.
En nu kom ik vergeleken met eerst best wel veel buiten, of er zijn dagen dat ik heel laat
's nachts thuiskom, ik slaap wel altijd thuis. En als ik heel lang wegblijf wordt hij heel onrustig, vooral 's nachts.
Dus daar heeft hij heel veel stress van. En niet te vergeten al de stress die hij afgelopen 3 jaar van mij heeft gehad met mijn paniekaanvallen, mijn huilbuien, mijn ziekenhuisopnames etc.
Dus ik moet ervoor zorgen dat hij wat meer rust krijgt.
En die gaat hij ook krijgen.
Het wordt weer tijd dat ik Max overal begin mee te nemen waar het mogelijk is.
Niet alleen ik zal nieuwe mensen ontmoeten maar ook Max.
En niet dat ik bescherming nodig heb, maar als het zo zou zijn, door wie kan ik beter beschermd worden dan door Max? Vind je ook niet?
Samen kunnen wij de hele wereld aan, hebben wij altijd gedaan.
Dus van de week was ik in Krommenie op bezoek en nam ik Max mee. Maar de auto vindt Max al op zich erg spannend, hij houdt er niet zoveel van. Of hij nou achterin zit of voor in, maakt niet uit, hij vindt de auto erg spannend. Hij was ook in een vreemd huis, dus het waren wel weer allerlei nieuwe en spannende indrukken voor Max.
En 's nachts toen wij thuis waren, gelukkig was ik wakker, heeft Max zijn tweede epileptische aanval gehad. Het duurde niet lang, want ik wilde het opnemen met mijn telefoon om aan de dierenarts te laten zien, maar kreeg daar geen tijd voor.
Ik ben ook blij dat ik het een beetje aan zag komen, zodat ik kon voorkomen dat hij van de bank viel.
Na de aanval, was hij rustig en kon ik met hem knuffelen. Maar ik merkte wel dat hij een beetje de weg kwijt was en het duurde ook even voordat hij weer kon slapen.
In de ochtend heb ik de dierenarts gebeld, en heb ik hem meteen gebracht. Er zijn bloedonderzoeken gedaan om te kijken of al zijn organen goed werken. En de bloedonderzoeken waren goed, daar is niks raars uit gekomen.
Nu moet ik bijhouden hoe vaak hij ze krijgt, zodat wij aan de medicatie kunnen beginnen en anders gaan we verder kijken en dan wordt Max doorgestuurd naar de neuroloog.
Het belangrijkste vind ik, dat hij in ieder geval geen pijn heeft.
Volgens de dierenarts merkt hij er zelf niks van. Als de epilepsie aanval voorbij is, dan is hij een beetje verward maar voor de rest voelt hij niks.
Ik heb wel van de dierenarts een medicatie gekregen, voor het geval dat hij het nog een keer krijgt en er lang in blijft hangen, om deze dan te geven om hem eruit te halen. Maar dit is meer zodat ik niet in paniek raak.
Ik hoop dat ik er nooit gebruik van hoeft te maken.
Afgelopen dagen heb ik hem wat meer aandacht gegeven en vooral veel met hem ouderwets gestoeid zoals wij vroeger deden en heel veel met geknuffeld.
Ik probeer hem zoveel mogelijk aandacht te geven en ik wil dat hij voelt hoe belangrijk hij voor mij is en hoe ontzettend veel ik om hem geef.
Zoals ik aan het begin van deze Post zei, begin ik weer naar het licht toe te lopen.
Ja.... Ik begin mij weer wat beter te voelen. Ik heb mijn glimlach weer gevonden en die gebruik ik dan ook.
Mijn wandelingen met Max blijf ik gebruiken om orde te brengen in mijn hoofd. Op de
een of ander manier zijn dat de momenten waarop ik het eerlijks tegen mijn zelf ben en de momenten waarop ik het best in mijn zelf kan kijken en naar mijn gevoel durf te gaan. Vandaar ook vaak die paniekaanvallen (laatste tijd heb ik ze bijna niet), omdat er dan zoveel emotie bij mij loskomt.
Ik heb hier wel eens verteld, dat ik altijd bang ben geweest in het donker. Zelfs als volwassen zijnde, vond ik het niet fijn om 's nachts over straat te lopen en probeerde altijd donkere plekken te vermijden. Maar niet alleen buiten, ook thuis.
Als ik thuis van de ene kamer naar de andere moest lopen, dan moesten wel altijd alle lichten aan, want ik was echt bang in het donker. Ik kan ook geen Horrorfilm zien, want dan slaap ik nachten in.
Beetje raar, vind je niet?
Iemand die zo vaak in de Duisternis leeft.
Iemand met zoveel donkere gedachtes als ik.
Iemand die de Duisternis zo goed kent als ik.
Iemand die zich ook vaak in de Duisternis veilig en thuis voel, omdat ze het licht en de buitenwereld eng vindt.
Ja...... Ik!
Hoe kan het dan, dat iemand zoals ik dan zo bang kan worden in het donker?
Terwijl het in mijn hoofd zo ontzettend donker kan zijn, vol met angstaanjagende Monsters en Demonen.
En gisteren liep ik in de avond met Max buiten en waar ik Max uitlaat kom ik langs een parkje waar niet 1 lantaarnpaal staat. Het is daar echt heel donker, je ziet helemaal niks.
Als je loopt en naar je voeten kijkt, zie je ze niet, zo donker is het. Op dat moment realiseerde ik mij iets, waar ik niet eerder bij stil had gestaan.
Sinds een tijdje al, is mijn angst voor het donker weg gegaan. Ik ben niet meer bang in het donker. Zowel buiten als binnen niet en al helemaal niet als Max bij mij is.
Als ik nu thuis van de ene kamer naar de andere kamer moet komen, hoeven niet alle lichten aan, ik loop gewoon in het donker ernaartoe.
Ik ben niet bang om op straat te lopen als het donker is.
Ik ben niet meer bang in het donker.
En zo zijn er meer dingen in mij aan het veranderen.
Heel voorzichtig zeg ik, dat heel langzaam, ik mijn zelf weer aan het terug vinden ben.
En het is niet dat ik aan het veranderen ben in een andere persoon.
Nee......
Ik ben Ik!
Ik ben gewoon mezelf. Maar voor een hele lange tijd, was ik mezelf kwijtgeraakt.
En nu begin ik stapje voor stapje mezelf weer te zijn.
Mijn glimlach komt weer terug.
Mijn onzekerheden verdwijnen. En wat heel belangrijk is, ik vind het leuk wie ik ben!
Van de week kreeg ik wel een heel vervelend berichtje waar ik heel emotioneel van werd.
De moeder van 1 van dierbaarste vrienden A.R is overleden. Ik wist dat zij ziek was, maar toch had ik dit niet verwacht. Hij was heel close met zijn moeder, dus was dit toch wel een harde klap voor hem. Toen hij mij belde om te vertellen wat er gebeurd was, werd ik sprakeloos en wist ik niet zo goed wat ik terug moest zeggen en ik moest er ook van huilen. Maar ik wilde niet dat hij merkte aan mijn stem dat ik huilde, ik wilde hem juist troosten en steunen op dat moment. Het was even een moeilijk moment. Maar hij weet, dat ook al is het op afstand, in gedachten ik bij hem ben en hem heel veel sterkte en kracht toewens.
Voor de rest probeer ik bijna dagelijks contact met hem te hebben om te checken of wel alles oké met hem gaat.
Sommige mensen moet je koesteren in je leven. Vrienden zijn er in voor en tegenspoed.
En ook al ben ik niet zo goed in het behouden van vriendschappen, deze vriendschap is wel voor levenslang. Vrienden voor het leven.
En met deze mooie woorden neem ik afscheid voor vandaag.
Ik ga mij zo mooi maken, jurkje aan, make-upje op, hakjes uit de kast en dan gaan we lekker op pad naar een leuke avond.
Ik wil je bedanken voor je aanwezigheid bij Carmen's Journal. Ik hoop dat je blijft komen en mijn woorden blijft lezen.
Let's spread the Love! 💞
Let Love Rule! 🫶
Love you all! 💋🐾🩷🍀😇😈
-------- LAAT HET GEDRAG VAN ANDEREN NOOIT JE INNERLIJKE RUST VERSTOREN -------
Topper!