Mysteryland...

Lieve Dagboek,

Vandaag kom ik eigenlijk met een beetje special nieuws over een speciaal avontuurtje. Afgelopen weekend was het Mystery weekend.

Ik wilde graag naar het festival Mysteryland gaan en ben dan ook er naar toe gegaan. En heb mij dan ook erg vermaakt. Maar het is allemaal heel anders gegaan, dan dat ik mij in principe had voorgesteld. 

Het was al een aantal jaren terug dat ik er voor het laatst was geweest.

En toen ik hoorde dat Kilroy nog nooit naar een Festival was geweest, twijfelde ik geen seconde om hem mee te vragen. Ik vroeg hem alleen om even te kijken op de website van tevoren of het wel goed toegankelijk was voor zijn rolstoel, en voor ik het wist, had hij de tickets al gereserveerd.

Ik heb toen zelf wel een speciale parkeer ticket gekocht, dicht bij de ingang vanwege zijn rolstoel.

Je zult je misschien afvragen, wie is Kilroy? 

Maar als je een vaste lezer van mijn Blog Carmen's Journal bent, dan weet je het wel.

Kilroy is van af de eerste dag dat Carmen's Journal bestaat een vaste lezer van de Blog.

Hij heeft ook meerdere afbeeldingen voor mij gemaakt.

Kilroy Marly is dezelfde persoon als Kilroy Jackson en alle andere Kilroy's op Facebook. Het zijn allemaal 1 persoon. Kilroy is zijn artiestennaam. 

Hij heeft meerdere privé groepen op Facebook waar hij zijn digitale kunst exposeert. Hij is een anonieme kunstenaar, hij verbergt zijn echte naam en zijn gezicht. Op Facebook zie je hem met een masker op.

Door middel van zijn digitale kunst communiceert hij met de wereld en laat hij zijn stem horen en brengt hij zijn boodschap over. 

Ik ben 1 van zijn grootste fans. 

Ik zou zeggen kijk zelf maar op bij de Facebookgroep Artist Zonder Grenzen en dan kun je zelf zijn kunst bewonderen.

Hij is wel een rebbelde kunstenaar, maar misschien is dat wel wat mij aanspreekt van zijn kunst.

Je kunt heel veel verborgen boodschappen in zijn kunst vinden. Ook al zal ik eerlijk toegeven, dat ik niet altijd zijn boodschap begrijp.

Ik mag medebeheerder zijn van 1 van zijn Facebookgroepen en heb ook een vaste wekelijkse Column in 1 van zijn Facebookgroepen.

Ik wist dat Kilroy wat gezondheid probleempjes heeft, gebruik maakt van een rolstoel en wat op leeftijd is, maar dat was voor mij geen reden om hem niet mee te nemen naar Mysteryland. En voor hem dus ook niet, want hij reageerde heel enthousiast op mijn uitnodiging.

Ik sprak met hem af, dat ik hem thuis zou ophalen en weer veilig thuis zou brengen. En dat heb ik dan ook gedaan!

Toen ik op mijn navigatie keek, want ik ga nergens heen zonder mijn navigatie, (en zelfs met navigatie aan, verdwaal ik altijd), zag ik dat hij best wel ver woont. Van uit mijn huis naar zijn huis was het langer dan twee uur rijden, dus ik heb zondag ongeveer in totaal 800 km gereden, want haalde hem op, en bracht hem natuurlijk ook terug en ik zelf moest daarna ook nog naar huis. Maar dat maakt niet uit, ik vond het echt de moeite waard.

Het was mooi weer, dus ik kon ook met het dak open rijden.

Voordat ik hem ging ophalen, had ik getankt zodat ik dat niet meer hoefde te doen. 

Eenmaal bij Kilroy aangekomen hebben wij elkaar voorgesteld, want wij hadden veel met elkaar gesproken maar nooit in het echt gezien. Ik heb hem nog even geholpen met zijn schoenen. Hij pakte zijn masker, en een tas die hij mee wilde meenemen met een paar blikjes drinken, waarvan ik dacht dat ze afgepakt zouden worden bij de ingang, en we zijn op pad gegaan.

De rolstoel hebben wij dichtgeklapt en op de achterbank gezet.

In principe had ik gedacht dat het een elektrische stoel zou zijn, en niet een stoel die je moet duwen. 

Op weg naar ons avontuur!

Toen ik mijn moeder vertelde wat ik die dag ging doen en met wie, verklaarde ze mij voor gek. Maar aangezien ik dat wel gewend ben, trok ik mij daar ook niks van aan. (Ik heb een eigen willetje) Ik gaf haar wel de telefoonnummer en adres van Kilroy en ook de ticketnummer van het entreekaartje van Mysteryland, zodat ze een beetje rustig achterbleef. En gedurende de dag, stuurde ik haar een appje met een duimpje omhoog zodat ze wist dat alles goed met mij ging, en zij rustig was.

Onderweg naar Mysteryland hebben wij een paar keer in de file gestaan wegens afgesloten wegen, wegens werkzaamheden. En er was ook een ongeluk gebeurd, maar die hebben wij niet gezien, wij zagen alleen de ambulance langs rijden.

Dat was wel ietsje minder. En toen ik in de file stond, zat ik even niet op te letten omdat wij aan het kletsen waren en kwam ik per ongeluk tegen de trekhaak van de auto voor mij. De auto voor mij had geen schade opgelopen. Mijn auto heeft een beetje schade aan de voorkant opgelopen. Een rooster van plastic aan de onderkant is een beetje ingedeukt. Ik hoop dat mijn lieve vriend A.R het voor mij kan maken. Ik heb hem al er over gesproken en kan de auto zo brengen.

Eenmaal aangekomen bij Mysteryland liet ik mijn parkeerkaartje zien en kon ik bij de eerste rij parkeren. Toen wij voor de ingang stonden, schrokken wij een beetje, wij zagen een hele hoge ijzeren trap en voor de rest geen andere ingang. En dat was al onze tweede obstakel, ons eerste obstakel was een hele hoge stoeprand om over te steken om bij die trap te komen.

Bij de stoeprand werd ik geholpen door een man die alles in de gaten hield en die verwees ons naar een andere ingang om niet via de trap te gaan.

Het voordeel van een rolstoel is dat je nergens in de rij voor hoeft te staan, alle deuren gaan voor je open. Je kan zo doorlopen. Wij werden ook niet bij de ingang gecontroleerd.

Het eerste wat wij gedaan hebben toen wij eenmaal binnen waren is een vissershoed voor Kilroy halen. Het was een hele warme dag en anders zou hij verbranden. 

Kilroy had even en black-out en wist ineens zijn pincode niet meer, wat geen probleem was, gelukkig wist ik de mijne wel, dus konden wij alsnog het vissershoedje halen. Het stond hem goed. Zo, nu kon het feest beginnen.

Kilroy belde wel iemand op om zijn pincode te vragen en die hebben wij dan genoteerd voor als Kilroy iets wilde halen dan kon hij zijn pasje gebruiken.

Het is een hele bijzondere dag geweest.

Ik heb dit festival heel anders beleefd, ik heb het door de ogen van iemand anders mogen zien. Ja, ik was nuchter van drugs en van drank, want ik heb alleen maar water gedronken. Maar ik vond het zo bijzonder om te zien, hoe hij genoot van alles, van de muziek van de mensen gewoon echt van alles.

Hoeveel mensen op ons afkwamen en hem wilden trakteren, een praatje met hem maken.

Iedereen vond het geweldig dat iemand van zijn leeftijd ook op zo een festival was en ook van zo een soort muziek hield.

Soms had ik het een beetje zwaar met duwen van de rolstoel als ik een brug omhoog moest of zo, dan vroeg ik even hulp aan iemand om mij heen en iedereen wilde meteen helpen.

Ik weet nog dat wij stonden bij de tent waar ze Hardcore draaiden, en ik dacht wij gaan wel naar binnen, maar dicht bij de uitgang vanwege het harde geluid, zodat Kilroy geen last zou krijgen van dat harde gestamp. (Hoewel ik wel oordopjes voor hem had meegenomen, want ik wist niet of hij ze nodig zou hebben, maar hij had ze niet nodig)

En toen wij daar een tijdje stonden, was hij degene die zei, kom wij gaan nog meer naar binnen, op een gegeven moment stonden wij echt midden in.

Het is niet echt mijn muziek, maar ik vond het heerlijk om te zien hoe hij genoot.

Er is ook mij van alles aangeboden, maar ik durfde niks in te nemen, ik moest ervoor zorgen dat Kilroy weer veilig thuis zou komen. Het was zijn dag. Het enigste wat voor mij belangrijk was, dat het een onvergetelijke dag voor hem zou zijn. En ik denk wel dat ik dat bereikt heb.

Er komen nog zat festivals waar ik van kan genieten, deze keer ging het niet om mij. Deze dag draaide helemaal om hem, dat was mijn doel.

En het is niet dat ik geen leuke dag heb gehad, want ik heb een hele leuke dag gehad, zeker wel. Alleen anders.

Volgend jaar gaan wij weer, alleen dan doen wij het anders, dan zorg ik wel dat ik geen auto hoef te rijden. Neem ik wel een BOB mee!

Ik heb zelfs sjans gehad van een hele mooie vrouw, waarvan ik misschien wel op in was gegaan in een andere zetting. Omdat het iets is waar ik toch wel nieuwsgierig naar ben, en op zo een festival en onder invloed is de kans ook groter dat er iets gebeurt. Bovendien kwam zij naar mij toe en vroeg zij mij, maar ik werd zo nerveus dat ik haar afwees.

Als ik E.A niet aan het leren kennen was en zoals ik net zei, in een andere zetting was ik er wel op in gegaan.

Rond een uur of tien zei ik dat we beter op tijd konden weg gaan, want ik moest nog wel een paar uur rijden.

Hij wilde nog wel even eerst rustig zitten en kletsen, dus dat hebben wij dan ook gedaan. Hij werd toen een beetje emotioneel. Ik vond dat erg mooi en het raakte mij.

Hij werd emotioneel omdat iedereen zo aardig en lief was geweest, omdat hij zo genoten had van de muziek, van de dag en van de mensen. Het waren tranen van vreugde, het was zo mooi. Het was ontroerend om te zien, en ik probeerde hem te troosten, maar ik kreeg zelf ook een beetje tranen in mijn ogen.

En toen wij daar zaten, toen hebben wij ook nog even met een paar jongens uit Denemarken gesproken, en die waren super enthousiast over hun dag. Ik denk dat, dát de mooie afsluiting was van een speciale dag. 

De auto hadden wij gelukkig snel gevonden en omdat wij niet tot het einde zijn gebleven waren er ook niet veel auto's voor ons. Nu nog een lange weg terug naar huis. Voor mij nog 4 uur. 

Het was de hele dag heel warm geweest, dus wij vonden het wel fijn om cabrio te rijden, ik had wel bij Kilroy aangegeven dat als hij het koud had, dat hij het moest aangeven, dan zou ik stoppen en het dak dicht doen. Dak van de auto gaat automatisch dicht maar je moet er wel voor stoppen.

Op een gegeven moment gaf hij wel aan dat hij het koud had, dus ik stopte bij een benzinepomp om het dak dicht te doen. Maar toen zag ik dat ik een probleempje had. De rolstoel paste niet in mijn kofferbak, en met het dak dicht kon de rolstoel ook niet in de achterbank. Ik heb het echt op allerlei manieren geprobeerd maar het ging niet. Maar het dak moest dicht, want ik wilde niet dat hij ziek zou worden. Ik was bezig op de achterbank, kijken hoe ik de rolstoel erin zou krijgen, toen ik zag dat Kilroy aan het trillen was. Hij had mij gewaarschuwd, dat er een kans bestond dat hij een aanval zou krijgen en dat ik niet moest schrikken als dat gebeurde, dat ik niks moest doen, hij zou wel bij bewust zijn, maar moest wachten tot dat het over was. En dit was dus, wat nu gebeurde. Ik had een spijkerjasje bij mij, die heb ik over hem heen gedaan, ik heb stoelverwarming aangedaan, en vanuit de achterbank, heb ik hem omhelst en probeerde met hem te praten, zodat hij aan mijn stem hoorde dat het helemaal niet erg was, wat er nu gebeurde. Ik probeerde hem met mijn stem en met mijn armen rustig te krijgen, ik wilde zijn pijn wegnemen, maar dat kon ik natuurlijk niet. Dus bleef ik maar heel rustig tegen hem praten en hoopte dat mijn armen hem troost zouden geven. Ik vond het vervelend voor hem, dat zo een mooie dag voor hem met pijn moest eindigen. Het duurde gelukkig niet lang. 

Met mijn spijkerjas over hem heen, de stoelverwarming en de gewone verwarming aan kon het dak van de auto openblijven, want anders paste de rolstoel er niet in, had hij het ook niet koud en konden we verder rijden.

Eenmaal bij hem thuis aangekomen, ben ik weer teruggereden naar huis, ik had nog wel een paar uur te gaan. Onderweg heb ik nog even getankt, mijn tank was leeg.

Maar weet je, tijdens de terug weg, heb ik de tijd gebruikt om na te denken. Ik had de muziek wel weer heel hard aan.

Ik heb de dag goed doorgenomen in mijn hoofd. En kan echt zeggen dat ik ervan genoten heb. Ook al was het anders dan dat ik gewend ben, maar ik zou het zo weer doen.

Onderweg heb ik ook een huilbui gehad, en waarom? Om de voldoening die het mij gegeven had, iemand zo een dag te kunnen geven.

En dan kunnen bepaalde mensen zeggen hoe slecht ik ben, maar weet je? Ik weet wel beter. Ik ben geen slecht mens, ook niet geweest voor de mensen die zeggen dat ik het wel ben geweest.

En als ik wel slecht voor je ben geweest, dan heb je het verdiend. Want ik heb een goed hart, en mijn hart zit vol met liefde, liefde naar iedereen toe.

Ik ben geen monster zoals sommige mij hebben beschreven in het verleden. Ik ben dan ook blij dat ze in het verleden zijn. De Heer heeft mij van al mijn zonden vergeven en heeft mij een nieuwe kans gegeven. Hij heeft voor mij een pad geopend, heeft mij de weg gewezen en dat pad volg ik nu.

Ik heb ook kunnen nadenken over de mensen die nu in mijn leven zijn en de mensen die ik heel graag in mijn leven wil behouden en met die mensen alleen maar leuke dingen wil gaan doen. Mijn hart bestaat uit liefde, er is geen plek voor wrok of haat. Het is niet aan mij om mensen te vergeven die mij bewust of onbewust pijn hebben aangedaan, want het is niet aan mij om over hun te oordelen. De Heer heeft iedereen die niet in mijn leven hoort te zijn, uit mijn leven verwijderd. Zij zullen zich vroeg of laat moeten verantwoorden bij de Heer. En ook al zag ik het eerst niet en begreep ik ook niet waarom ik mensen kwijt raakte, waarvan ik dacht dat ze in mijn leven hoorden, begrijp ik nu waarom. 

Mensen zijn verwijderd uit mijn leven omdat ze er niet in hoorden, ik moest een les van ze leren en dan verder gaan.

Zodra ik de les leerde heeft de Heer ruimte gemaakt om andere mensen in mijn leven te plaatsen die er wel in horen, en die wel zullen blijven. Het enigste wat ik moet doen is vertrouwen hebben, want: "The Best is yet to come."

En met deze vertrouwen blijf ik stapjes maken in mijn genezing en ga ik de goede richting op.

Stapje voor stapje voel ik mij iedere dag beter, ben ik iedere dag vrolijker, hou ik iedere dag meer van mezelf en van de mensen om mij heen.

Mijn huilbui onderweg naar huis midden in de nacht, want het was ondertussen al rond 2

's nachts ongeveer, was niet van verdriet maar van blijdschap. Het is heel moeilijk uit te leggen wat voor een gevoel ik had, ik voelde mij zo gelukkig.

Het was best wel een lange dag voor mij geweest, maar ik was helemaal niet moe, ik zat nog vol energie. En ik voelde van binnen zo een intens geluk. Ik had bijna E.A gebeld om hem te vertellen hoe gelukkig ik mij op dat moment voelde, want ik wilde dat moment met hem delen, maar ik deed het niet, want hij sliep natuurlijk (hij moest de volgende dag vroeg op, om te werken).

Het enigste wat ik kon doen, was het volume van de muziek in de auto nog hoger doen en dan keihard meezingen, om een beetje mijn adrenaline kwijt te raken. Ik zal er maar niet om liegen en eerlijk toegeven dat het gaspedaal zo af en toe te veel ingedrukt werd.

Volgens mij was ik tussen 2 en 3 uur 's nachts thuis. Ik voelde mij helemaal niet moe, dus ben ik maar met Max nog even gaan wandelen voordat ik ging slapen. Ik moest eerst een beetje rustig worden voordat ik kon gaan slapen.

De volgende dag toen ik wakker werd, voelde ik mij wel erg moe en ik voelde wel dat ik veel gelopen had. Maar nog maal ik vond het helemaal niet erg, ik vond het echt de moeite waard zo een leuke dag heb ik gehad.  

Iets raars dat mij gebeurde gister avond, ik kon gister avond niemand bellen en had ook geen internet op mijn telefoon. Mijn telefoon gaf aan: " Mobiel netwerk niet beschikbaar" Ik heb mijn rekening netjes betaald, dus dat kon het echt niet zijn. Ik heb mijn mobiele telefoon meerdere malen aan en uit gezet om te kijken of het daar aan lag, maar dat heeft ook niet geholpen. Ik kwam er achter, toen ik E.A. wilde bellen. Mijn wifi deed het wel, zo heb ik via Whatss App E.A gebeld.

En vanmorgen zou ik mijn provider bellen om te kijken waar het aan lag dat ik niet kon bellen.

Voordat ik de provider belde kwam ik op het idee om naar mijn Simkaart te kijken, dus ik haalde mijn Simkaart eruit, er zat een klein haartje er op. Ik heb het haartje verwijderd, Simkaart er weer in gedaan, en ik kon weer bellen en had weer gewoon internet en mijn telefoon deed het weer gewoon zoals het hoort.

Ik vraag mij nu alleen af, hoe krijg ik het voor elkaar om een haartje op mijn Simkaart te krijgen. 

Maar goed, het belangrijkste is, dat het probleem weer is opgelost. I'm happy again!

Vandaag als mijn vader nog zou leven zou hij 84 jaar worden. Vandaag is het dus een dag waarin hij extra herdenkt wordt. Een dag waarin ik even extra bij stil sta, dat ik hem nog steeds mis. En ook al geef ik het niet graag toe, ook wel een beetje nodig heb.

Ik werd gedwongen om afscheid van hem te nemen, op een moment in mijn leven wanneer ik hem het hardst nodig had. Maar ik herdenk liever de mooie momenten en gesprekken die wij samen hebben gehad de laatste jaren van zijn leven. En bedank hem voor de wijze lessen die hij mij achtergelaten heeft. Ik weet en voel dat hij nog steeds op zijn manier bij mij is. Hij samen met de Heer wijzen mij de weg en zorgen ervoor dat ik niet meer verdwaal. Dank je wel, papa. Ik hou van je!

https://vm.tiktok.com/ZIJWRwudW/

Mijn afspraak in Zaandam over de volgende therapie die ik ga krijgen is weer twee weken verplaats. Ik werd van de week gebeld, dat de afspraak die ik al had niet door kon gaan op de datum ik had. Dus vandaar de uitstel.

Wil je weten hoe het met de bewoners in mijn hoofd gaat? Ze zijn er! Ze wonen er nog steeds. Maar ze zijn wat rustiger, ze laten zich minder horen en ze zijn niet meer zo negatief naar mij toe. Hoe gaat het met mijn Duisternis? Er brandt een lichtje, het is er niet meer zo donker. En het lichtje dat er brand wordt steeds groter. Ik ben op de goeie weg, ik weet het.

Het is een kwestie van volhouden nu. Van sterk blijven. Stap voor stap. Ik moet in mezelf blijven geloven.

Je zult gemerkt hebben dat ik een tijdje niks vertel over de Bitcoin. En het klopt ook dat ik een tijdje stil er over ben, dat komt omdat de Bitcoin afgelopen maanden heel erg gezakt is. Het is niet leuk om er naar te kijken, je ziet alleen maar hoe je geld steeds minder wordt.

Dus wat ik nu doe, is gewoon er niet meer naar kijken maar nog wel vertrouwen in hebben.

Ik blijf vertrouwen in hebben op lange termijn. Het is nu een goed moment om inkopen te doen, want hij gaat weer stijgen. Augustus, September en misschien zelfs Oktober zijn slechte maanden, maar de Bitcoin gaat weer stijgen. Je moet op de lange termijn kijken. Tenminste dat is mijn mening en dat is waar ik op vertrouw.

Laat je in ieder geval niet door emotie leiden, want dan maak je verkeerde beslissingen.

En hiermee wil ik dan afsluiten voor vandaag. Ik ga weer een nieuw kleurtje in mijn haar doen. Wij gaan weer ons look een beetje veranderen.

Ik wil je weer bedanken voor de tijd die je genomen hebt om mijn nieuwe Post te lezen en ik hoop dat je er een beetje van genoten hebt of op zijn minst dat ik je een beetje afgeleid hebt op een positieve manier.

Ik hoop dat ik met mijn woorden een klein glimlachje op je gezicht heb mogen tekenen.

Want ik kan je verzekeren dat ik deze Post wel met een glimlach heb geschreven en die glimlach heb ik de laatste tijd steeds vaker op mijn gezicht.

Let's spread the Love !🫶💞

Love you all !! 💋🐾🩷🍀😇😈

------------------------------ I'M LEARNING HOW TO BE HAPPY AGAIN --------------------------------

jjjj;;