Lieve Dagboek,
Vannacht weer niet goed kunnen slapen.
Gisteren wel goed geslapen maar dat was wel te verwachten na dat ik de nacht ervoor helemaal niet had geslapen. En gisteren overdag heb ik ook helemaal niet geslapen, dus daar licht het niet aan, dat ik 's nachts niet slaap.
Mijn hoofd is onrustig. En mijn slaapmedicatie doet zijn werk niet goed. Toch ben ik overdag niet moe. Ondanks dat ik soms de hele nacht niet slaap, ben ik overdag helemaal fit. Maar de nacht is wel heel erg lang als je niet slaapt. Vannacht heb ik weer maar een paar uur geslapen. De vraag is niet meer waarom slaap ik niet?
De vraag is eigenlijk meer, hoe ben ik wakker geworden? En hoe voel ik mij? En als ik toch vragen aan het stellen ben, waarom schrijf ik deze week zo veel? Is het therapie? Of heb ik gewoon veel te vertellen?
Waar zal ik mee beginnen?
Omdat ik vanmorgen overdreven vroeg wakker was, volgens mij was het rond half vier of zo. Terwijl ik gisteren echt niet zo vroeg sliep, tenminste niet zo overdreven vroeg, ik denk tussen tien en elf. Liepen Max en ik vanmorgen wel vroeg buiten. Max was een beetje onrustig hij wilde graag naar buiten, dus rond half zeven liepen wij buiten. En het was wel fijn om zo vroeg buiten te lopen, ondanks dat het nog niet helemaal licht was. Zelfs het zonnetje sliep nog.
Maar helaas, ondanks dat ik goed uitgerust wakker ben geworden, kan ik niet zeggen dat ik mij goed voel en dat ik goed wakker ben geworden.
Ik zit weer een beetje in een strijd met mezelf. Weer een emotionele strijd.
Ik voel mij down en het verdriet is hoog. Helaas is het ook zichtbaar. Laat ik eerlijk zijn en zeggen dat ik het probeer te verbergen omdat ik niet wil dat het zichtbaar is voor de buitenwereld, ondanks dat ik gezegd heb dat ik mijn masker nooit meer op zou doen, en dat wil ook niet, ik wil geen masker op. Weet je? Ik kan het niet verbergen, als ik mezelf in de spiegel kijk, en ik kijk naar mijn ogen, dan zie ik dat het licht van afgelopen maanden er niet meer is en ze zitten vol met tranen. Dat is aan de buitenkant. Aan de binnenkant voel ik pijn, brok in mijn keel en de Duisternis dichterbij komen. Ik voel hoe het licht waar ik naar toe liep steeds verder weg is, in plaats van steeds dichterbij. De bewoners in mijn hoofd beginnen van zich te laten horen, ze zijn niet meer zo stil. Ja we gaan achteruit in plaats van vooruit. Onze gedachten gaan de verkeerde kant op. Er is op het moment nog wel 1 positief ding aan dit allemaal, dat ik mij er niet aan overgegeven heb. Dat ik nog strijdlustig ben, om er niet helemaal in verder weg te zakken, maar ik kan je verzekeren dat ik het een beetje zwaar heb.
Mijn dagelijkse ochtendgroet op Facebook is nog steeds positief, en ik meen nog steeds ieder woord dat ik schrijf. Ik doe niks als of, ik schrijf vol positieve energie en haal daar ook positieve energie uit.
Ik kom nog steeds dagelijks buiten en dan tut ik mezelf daarvoor ook op, zoek ook dingen die mij omhooghalen en niet naar beneden halen.
De afspraken die ik in mijn agenda had staan kom ik ook netjes na, ik heb niks afgezegd. Ik wil ermee zeggen dat ik echt ermee bezig ben, om niet verder weg te zakken. Ik vind het al erg genoeg, dat ik nu ben, waar ik ben. Maar ook dat probeer ik een positieve draai te geven, want ik weet waardoor het komt en waardoor ik zo emotioneel word. Vandaar dat ik ben gaan schrijven, om het te proberen van mij af te schrijven. Dat is al een grote stap.
Dus hiermee heb ik al een aantal van bovenstaande vragen beantwoord, deze Post is meer therapie dan dat ik veel te vertellen heb.
Ik zit in een dip en op dit moment komen dingen bij mij anders binnen dan dat ze zouden moeten en ben ik wat gevoeliger dan anders, wat ontzettend vervelend is.
Maar goed, ik ga mijn dagelijks gevecht weer aan. Ik had een tijdje rust gehad. Ik heb mijn batterijen kunnen opladen, dat betekent dat ik sterk genoeg ben om nu weer het gevecht weer aan te gaan. Ik ben niet helemaal weggezakt, dit is een klein dip, ik ben er op tijd bij. Gelukkig herken ik ze steeds eerder en weet ik steeds beter hoe ermee om te gaan.
En gelukkig heb ik Carmen's Journal, want dat maakt dit gevecht minder eenzaam.
Want met die reden ben ik ook Carmen's Journal begonnen en niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die in stilte lijdt. Want wij zijn met zijn velen en September is een speciaal maand voor ons, want September is de Nationale maand van Zelfmoordpreventie en ik vind best dat wij met zijn allen even bij stil mogen staan.
De meeste mensen om ons heen begrijpen ons niet, of willen ons niet begrijpen. Of is het de mens in het algemeen? Dat als je de 'Dood' noemt, de meeste mensen zich er ongemakkelijk bij voelen, de meeste er ook bang voor zijn? Laat staan als je zegt dat je vrijwillig dood wilt, vooral als er aan de buitenkant geen enkel symptoom zichtbaar is van een ziekte. Dan kijken je de meeste inderdaad echt aan, als of je helemaal door gedraaid bent. Of je wens nou actief of passief is, maakt niet uit.
Je krijgt meteen dingen naar je hoofd gegooid als:" Doe niet zo gek."
"En je kinderen dan?" "Waarom zou je dat willen." "Je hebt zoveel om voor te leven." "Ik vind dat zo laf, mensen die dat doen, kiezen de makkelijkste weg." en blablablabla...........
Niemand vraagt: "Waardoor denk je zo?" "Wat gaat er door je heen, wat voel je, dat je dood wilt?" "Waar komt die pijn vandaan?"
Iedereen staat klaar met een oordeel, maar nul begrip. En als je ook nog jong van leeftijd bent, is het helemaal erg, want dan word je helemaal niet serieus genomen: "Ach, stel je niet zo aan, wat weet jij nou van het leven." "Wat voor problemen zou jij nou kunnen hebben dat je dood wilt?" "Jij wilt alleen maar aandacht?"
Iets wat wij ook heel vaak horen in het algemeen is: "Iemand die echt dood wilt, die zegt niks en pleegt gewoon zelfmoord, de rest wilt alleen maar aandacht."
Mensen moesten eens weten, dat het niet allemaal zo zwart wit is. En dat het een lange weg is. Niet iedereen die dood wil heeft de moed om voor de trein te springen, vanuit 10 hoog naar beneden te springen, zijn polsen door te snijden, zichzelf op te hangen etc.
Niet iedereen die dood wil heeft de moed om afscheid te nemen van zijn geliefdes, en zijn geliefdes achter te laten met de pijn dat hij of zij zichzelf heeft beroofd van het leven, want het leven zelf was veel te pijnlijk.
Maar er zijn ook mensen die naar jaren vechten met het leven, gewoon geen andere uitweg meer zin, want ze hebben alles geprobeerd, medicijnen, therapieën, noem het maar op. Ze hebben jarenlang gevochten om hun dierbaren niet achter te laten, keer op keer blijven proberen, op zoek naar dat wat iedereen geluk noemt, maar hun niet kunnen vinden.
Het is net als of er een zaadje in hun geplant is, dat met de jaren blijft groeien en hun beetje bij beetje van binnen opeet tot dat er niks meer van over is, tot dat ze besluiten dat ze het lijden moeten stoppen.
Sommige proberen het volgens de wet te doen en bij de juiste instanties aankloppen voor hulp, maar ook dat is een lange weg en ook dat is geen garantie dat ze je helpen, dus nemen ze de heft in eigen handen. Want het is hun lichaam, hun ziel en hun jarenlange pijn. En daar maken ze een einde aan. Het enigste wat ze dan nog willen is rust en geen pijn meer voelen. En dit houdt niet in, dat ze minder houden van hun dierbaren, dit houdt niet in dat ze egoïstisch of lafaards zijn en zeker niet dat ze de makkelijkste weg kiezen.
Want iemand die kiest om zijn eigen leven te ontnemen, heeft niet alleen een heel lang voortraject van vechten, maar ook op het moment zelf en maakt niet uit hoe je het besluit te doen, ook al is het met een overdosis pillen, moet je ontzettend dapper en sterk zijn om het besluit te maken en deze ook uit te voeren. Maar dat is voor de 'normale' mens heel moeilijk te begrijpen.
Iemand die suïcidaal is, is ziek. Of je nou actief of passief bent. Is het te genezen? Bij sommige mensen wel, bij anderen niet. Je zult er altijd wel een beetje gevoelig voor zijn. Dat is net zoals bij een alcoholist of een drugsverslaafde, je kan ervan af, maar je zult er altijd wel een beetje gevoelig voor zijn.
Ik had toch verteld in vorige Posts verteld dat ik oma zou worden? Ja sorry, ik blijf het natuurlijk herhalen omdat ik er ontzettend blij mee ben en ook heel trots. Het duurt nog wel even voordat mijn eerste kleinzoontje wordt geboren, maar ik kan eigenlijk niet wachten, om hem voor het eerst te zien. Ik raak ook heel emotioneel iedere keer dat ik over hem schrijf. Nu weer, ik zit gewoon met tranen achter mijn laptop. Helaas word ik er niet echt bij betrokken, wat ik erg jammer vind, maar wat ik heel goed begrijp. Kleine meisjes worden groot en hebben nu een eigen gezin en daar hoort mama natuurlijk niet bij. Toen ik haar leeftijd had, woonde ik 2'000km bij mijn moeder vandaan, dus ik mag al blij zijn, dat zij maar 35km bij mij vandaan woont. Ik had het wel leuk gevonden om bij echo van de zwangerschap te zijn, maar begrijp dat het niet mijn plaats is. Ik zou heel graag allerlei dingetjes voor de baby willen kopen, maar durf het niet, want ik weet dat zij een speciaal smaak heb en ben bang om het verkeerde te kopen. Bovendien toen ze vertelde dat ze zwanger was, vertelde ze ook dat ze bijna alles al had voor de baby, behalve de kleertjes.
Dus ondanks dat ik dol gelukkig ben dat ik oma word, kan ik ook harstikke verdrietig erdoor worden. Hé........ Daar heb je het weer. Het is heel tegenstrijdig. Weer een deel van mijn leven, dat zo tegenstrijdig is.
Eergisteren toevallig was ik aan de telefoon met E.A en wij hadden het even over mijn dochter, toen hij vroeg of zij mij betrok bij haar zwangerschap, schaamde ik mij een beetje om nee te zeggen.
Ondanks dat ik haar begrijp, want zoals ik net zei, kleine meisjes worden groot, en zij heeft nu haar eigen gezin. Is het ook een beetje mijn eigen schuld, en word ik van hogere hand een beetje gestraft omdat ik vroeger er misschien niet altijd voor haar ben geweest, zoals bij de scheiding met haar vader.
Ik zou willen dat het anders was, maar helaas het is zoals het is.
En ik respecteer het.
Ik stuur wel elke ochtend een appje met de vraag hoe het met ze gaat, en of haar buikje groeit, maar ik wil natuurlijk ook niks pushen.
Om mijn eigen verdriet een beetje te troosten, heb ik een bolletje baby blauwe wol gehaald en ga ik baby schoentjes breien. Ik weet het, het is heel ouderwets, maar het is echt een oma ding. En terwijl ik dit typ, vullen mijn ogen zich weer met tranen.
Dus ik laat het even hierbij over dit onderwerp.
Gisteren even met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest, ze moesten wat longonderzoeken bij haar doen. Kwam mij ook goed uit, want dan heb ik ook meer afleiding. Ik had mij er helemaal voor opgetut om naar buiten te gaan. En het was wel leuk, want in het ziekenhuis werd ik aangesproken door een oud mevrouwtje, die vond dat ik er beeldig uit zag. Dat zorgde weer voor een glimlach op mijn gezicht.
En terwijl ik op mijn moeder wachtte, wat een beetje duurde want ze moesten drie onderzoeken achter elkaar doen, belde mijn lieve vriend A.R, dus hebben wij even gezellig met elkaar zitten kletsen. Ook die afleiding had ik even nodig, hij zorgde ervoor dat ik weer een beetje kon lachen. Ik hoop echt dat hij en zijn vriendin de probleempjes die ze hebben kunnen oplossen, en dat alles goed komt tussen hun, ik gun het hem van harte. Het is wel grappig eigenlijk, als je ons door de telefoon hoort praten, dan vertelt hij dat hij er niet tegen kan, als zijn vriendin tegen hem schreeuwt, en ik zit aan de telefoon tegen hem te schreeuwen en dan zit hij gewoon te lachen, want van mij kan hij het wel hebben. En ik neem het altijd voor zijn vriendin op, ook al ken ik haar niet, maar dat vind ik wel zo netjes. En dan hoor ik mezelf, hem advies over zijn relatie geven. IK, de minst geschikte persoon om advies te geven over relaties.
IK, die er zelf een puinhoop van maak als het om mijn eigen relaties gaat.
Gelukkig, werkt het bij hem wel wat beter.
Nu gaat hij binnenkort een gesprek voeren met een psycholoog en dan maak ik er grapjes over dat wij dan samen in therapie kunnen gaan.
Ik heb toch veel ervaring, dan kan ik hem begeleiden.
Het zijn natuurlijk grapjes, wij zijn goede vrienden en kunnen veel van elkaar hebben, wij pesten elkaar graag.
Hij is 1 van de weinig vrienden van wie ik geen afscheid heb genomen in de afgelopen jaren, en die ik wel in mijn eigen gecreëerde roze wereld zou willen hebben. Ik kan altijd op hem rekenen. Hij accepteert mij zoals ik ben, maakt niet uit hoe gek ik ben of doe.
Na het ziekenhuis ben ik wat boodschappen gaan doen en heb natuurlijk weer chocolade gekocht. Niks beters om ermee getroost te worden als ik in een dip ziet.
Ik denk de laatste maanden heel veel aan mijn zoon. Ik denk altijd heel veel aan hem, maar de laatste maanden extra veel. En als het niet zo best met mij gaat, natuurlijk extra veel en dan word ik alleen maar nog verdrietiger.
Ik zou hem zo graag willen spreken, zien, even omhelzen. Even willen zeggen hoeveel ik van hem hou.
Maar mijn angst laat het mij niet toe.
Ik mis hem zo ontzettend veel. Ik bid dagelijks voor hem en vraag de Heer hem te beschermen tegen alle kwaad en zijn dromen en wensen waar te maken.
Hoe meer tijd ervoor bij gaat en ik geen contact met hem heb, hoe moeilijker ik het heb en hoe pijnlijker het is.
En weer beginnen de tranen te komen. Dus ik laat het even hierbij. Met deze woorden sluit ik deze Post.
Ik bedank je voor je tijd. En ik hoop dat je bij de volgende Post er ook bij bent.
Dank je wel voor de tijd die je hebt genomen om mijn woorden te lezen. Ik hoop dat ik bij de volgende Post kan zeggen , dat het licht op mijn pad weer wat dichterbij is en niet zo ver weg. Weet dat ik mijn best blijf doen om deze strijd te winnen, het is alleen niet altijd even makkelijk. Maar Carmen's Journal helpt mij wel een beetje en ik hoop dat het jou ook helpt in jouw mindere momenten. Je weet mij in iedere geval te vinden als je een luisterend oor nodig hebt. Want zo trekken wij elkaar er door heen. Loop er niet mee, praat er over!
Let's spread Love! 💞
Let Love Rule!🫶
Love you all!💋🐾🩷🍀😈😇
----- Verander je leven vandaag nog. Gok niet op de toekomst, handel nu, zonder uitstel ------
Kommentare