Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen’s Journal.
Ik durf het bijna niet hard op te zeggen, maar ik voel mij eigenlijk best wel goed, al een paar dagen al. En wat nog raarder is, en dat gaat jij denk ik niet geloven. Vanmorgen toen Max en ik buiten liepen ( wat trouwens erg laat was voor ons), want wij waren allebei erg laat wakker, dus wij liepen pas rond 8 uur buiten, is dat ik mij zelf betrapte dat ik liep te zingen. En ja……. Dat is raar! En wil je weten wat ik liep te zingen?
Het is een heel oud liedje, misschien ken je het niet eens, want zelfs ik was toen nog niet eens geboren, het werd gezongen in een film met Doris Day uit 1956. Zelfs mijn moeder was toen bijna niet geboren, nou ja…… dat is een beetje overdreven. Maar goed het liedje heet :”Que Sera, Sera”.
En het refrein gaat een beetje zo: Que sera, sera, Whatever Will Be, Will Be.
Ik heb de link hier voor je gekopieerd, even kijken of je ervan gehoord hebt.
En anders kan je in mijn Facebook kijken, daar staat ook de video.
Ik heb geen idee, hoe ik ineens hierop kwam.
Maar nu heel eventjes over iets anders, want ik wil er niet te veel aandacht aangeven. Ik snap niet waarom mensen die niks met mij te maken willen hebben, toch benieuwd zijn naar mijn Social Media. Net zoals Mariette, vriendin, of ex van mijn ex, ik weet het niet, hou het ook allemaal niet meer bij, het worden er te veel.
Als je kijkt, zeg dan op zijn minst gedag, hé een Fan is een Fan, en ik ben er alleen maar blij mee. Wil je weten of ik echt zo een monster ben? Of ben jij nu het laatste monster en wil je je aansluiten bij de club van de monsters? Nee hoor, ( grapje ) er is geen club van monsters. Er is maar 1 monster Koningin, en dat ben ik.
Zo, ik heb vandaag mijn les Snapchat gehad. Ik begrijp nu een klein beetje hoe het werkt en wat je ermee kan doen. Ik zal de komende tijd er een beetje mee spelen, om het wat beter onder de knie te krijgen. Dus bij voorbaat zeg ik er al bij, als iemand een raar bericht van mij krijgt, even melden alsjeblieft, want dan is het waarschijnlijk per ongeluk geweest. Of je ziet dat ik meerdere malen het zelfde bericht er op zet, of wat dan ook, als je iets raars op mijn Snapchat ziet, zou je het dan bij mij willen melden alsjeblieft ? Want dan heb ik waarschijnlijk iets verkeerds gedaan.
Zo hoorde ik ook van mijn nichtje Vanety, dat ik haar soms via Tik Tok berichten stuurde, ook op de raarste tijden. Ik heb geen idee hoe ik het deed, tot dat ik door had hoe Tik Tok een beetje werkte. Dus als je mij een beetje wilt helpen met Snapchat om misverstanden te voorkomen, bij voorbaat dank. En als wat raars ziet op mijn andere Social Media en je wilt het melden, dan ben ik je helemaal dankbaar. Ik doe mijn best om er zo min mogelijk fouten er mee te maken, maar het gaat soms gewoon niet helemaal goed.
Ik loop al een paar dagen op het internet informatie te zoeken om naar het buitenland te gaan als vrijwilliger, om vrijwilligerswerk te doen. Ik denk dat het mij wel goed zou doen om een tijdje er tussen uit te gaan en het is iets wat ik altijd heb willen doen, maar ook altijd uitgesteld heb. Ik wil vrijwilligerswerk in het buitenland gaan doen. Maar het moet iets zijn dat ik Max mee kan nemen. Ik wil ongeveer een maandje weg ofzo, kijken of het bevalt, en dan misschien langer doen. Maar het valt niet mee om iets te vinden, waarbij Max mee kan gaan.
Als één van jullie suggesties heeft dan hoor ik dat graag. Ik heb in mijn andere Social Media er ook al naar gevraagd. Als ik alleen zou gaan, dan is het wel makkelijker om iets te vinden, maar ik kan Max niet achter laten.
Ik ben vandaag gebeld en heb een telefonische intake gesprek gehad met het NPI in Amsterdam voor mijn behandeling voor Persoonlijkheidsstoornis, maar eigenlijk zijn wij niet veel verder gekomen, want zodra zij over mijn passieve suïcidale stoornis horen gaan eigenlijk zo een beetje alle deuren dicht. Zij vinden nu, dat ze mij veel beter in Zaandam kunnen behandelen, omdat ze daar ook een Crisis Centrum hebben. Ondertussen ben ik nu al bijna anderhalf jaar verder en ben nog steeds niet begonnen met deze behandeling. Het NPI zou weer contact opnemen met mijn huisarts om te overleggen waarom zij mij niet meteen naar Zaandam heeft doorverwezen. Op deze intake gesprek heb ik volgens mij een paar maanden moeten wachten, want er zijn natuurlijk overal voor hele lange wachtlijsten, dus als ik nu weer naar Zaandam wordt doorverwezen, zal het weer een paar maanden duren voordat ik een intake gesprek krijg en nog veel langer voordat ik de behandeling kan starten. Want de wachtlijsten zijn belachelijk lang.
Ik was vandaag in een nieuwe supermarkt die ze hier bij ons in Purmerend hebben geopend en kwam een oud collega tegen, met wie ik jaren terug, toen ik nog in Amsterdam werkte als bedrijfsleidster tegen. Karin heet ze. En het was wel grappig eigenlijk. Want ik liep de winkel binnen, en had zoiets van, jeetje……. Ik mis het eigenlijk wel, mijn werk bedoel ik er mee. Ik was vroeger bedrijfsleidster in grote supermarkten. Nu zou ik het niet meer kunnen met mijn hoofd.
Ik ben altijd 1 van de weinigen Bedrijfsleidsters uit de supermarkt branche geweest die op hakken werkte, in Noord Holland in ieder geval. En dat heeft mij vaak veel discussies gebracht met mede collega’s. Want in elk werk contract staat, werken met makkelijke schoenen ( geen open schoenen), en voor mij makkelijke schoenen, zijn hakken. ( Heb ook het geluk gehad dat mijn leidinggevenden nooit moeilijk hebben gedaan over mijn kleding).
Ik kreeg dan te horen ( van mede vrouwelijke collega's ) dat als ik bijvoorbeeld een vrachtwagen zou moeten lossen ik dat met hakken niet zou kunnen. ( Vaak genoeg bewezen dat ik dat wel kon ) Als bedrijfsleider moet je alles kunnen doen. Maar een warm kop koffie en een gevulde koek, en een dankbaar gezicht doet wonderen bij de vrachtwagen chauffeurs. ( Ik heb weinig vrachtwagens zelf moeten lossen ) Ik heb altijd gezegd, als jij als leiding gevende goed bent voor het personeel, net zo hard met ze mee werkt en je niet beter voelt dan hun, dan hebben ze alles voor je over, en dat is echt waar.
Toen ik met Karin samen werkte was ik geen Bedrijfsleidster maar Afdelingsmanager van 2 afdelingen in Amsterdam, Kassa en Kruidenierwaren.
Ik was wel Bedrijfsleidster in een ander bedrijf geweest, maar omdat dit een nieuw bedrijf voor mij was, had ik een stapje terug gedaan, om eerst het bedrijf goed te leren kennen en alles goed te leren om daarna weer Bedrijfsleidster te worden.
Wij hebben even in de winkel staan praten, toen ik vertelde dat ik nu niet werkte wegens mijn hoofd. Ze zei dat ik altijd de positieve Fibe in de winkel was, toen ze zag dat ik bijna begon te huilen, schrok ze eigenlijk een beetje en ging ze eigenlijk snel weer aan het werk. Het werd een heel klein beetje ongemakkelijk. ( Ik zou willen dat ik nu ook zo positief was. ) Het was eigenlijk een heel mooi compliment dat ze mij gaf. Maar weet je? Het is niet om het een of het ander, ik was ook erg goed in mijn werk. Ik was niet alleen goed voor mijn mensen, wat tegenwoordig weinig leidinggevenden zijn, want voor de meeste zijn het alleen maar nummertjes, vooral ook als het personeel ouder wordt, wat ik trouwens een schande vind. Maar ik was ook goed in het halen van mijn Targets, en ik deed het niet alleen, wij deden het samen als een Team. Het personeel wist ook dat ze op mij konden rekenen.
Ondanks dat ik er even emotioneel van werd, maakte ze mijn dag helemaal goed eigenlijk.
Ik weet niet of je gemerkt hebt, dat als ik het over mijn werk heb, dat het lijkt als of ik opbloei, ik praat er een beetje gepassioneerd over. Daarom is het voor mij zo moeilijk te accepteren, dat ik dat nu allemaal niet meer kan. Ik kon vroeger echt makkelijk 50 uur in de week werken, en dan was ik thuis en dan was ik nog met de cijfers bezig. Ik genoot er echt van.
Ik had vandaag ook helemaal geen zin om thuis te zitten.
Vanmorgen gedoucht en daarna even lekker onder de zonnebank geweest. Had mij ook een beetje opgetut en mijn hakjes aan, met de kleding had ik wat meer moeite, daar moet ik wat aan doen. Ik weeg bijna 10 kg meer dan anderhalf jaar geleden, ( wat mij helemaal niet misstaat) ( ik ben nu veel mooier, en als je vindt dat ik kapsones krijg, heb je pech, dit is mijn Blog, oké “onze” Blog, waarin ik alles mag zeggen wat ik wil ) dat betekent dat ik heel veel kleiding niet past. Dat kan soms een beetje frustrerend zijn.
Het wordt tijd voor een nieuwe garderobe. Nieuwe look, nieuwe stijl, nieuwe ik.
NIEUW BEGIN! Dat klinkt goed, vind je niet? Doe je mee?
Het zonnetje scheen buiten en ik had vandaag gewoon zin om mij even aan de buitenwereld te laten zien.
En eigenlijk is dat ook wat ik gedaan heb.
Het is goed gelukt. Het gaf mij ook een fijn gevoel.
Dat gevoel moet ik vast zien te houden, maar ik weet dat het tijdelijk is.
En ik heb nog meer positief nieuws te vertellen, maar dat vertel ik bij mijn volgende Post, ik ben nu een beetje moe. Het is voor mij doen, een drukke dag geweest.
Bij mijn volgende Post wil ik je vertellen hoe ik kan aantonen dat het niet allemaal klopt van een aantal dingen die over mij gezegd zijn, ongeveer een paar jaar geleden. Laat ik het zo zeggen, ik kan mijn onschuld bewijzen.
Nu het wat rustiger is in mijn hoofd, heb ik contact gehad met de artsen van mijn vader en apotheek die jarenlang de medicijnen voor mijn vader regelde, en heb ik wat uitleg en formulieren gehad. Maar dat vertel ik de volgende keer.
Dank je wel voor je luisterend oor!
En ik hou van al mijn lezers!
-------------------------------------- ACCEPTEER WAT JE NIET KUNT VERANDEREN EN VERANDER WAT JE NIET KUNT ACCEPTEREN --------------------
Comentarios