Lieve Dagboek,
Hier zijn wij weer, op een mooie, warme zomerdag. En hoe beter wakker worden dan met een glimlach op mijn gezicht. Beter kan het niet.
Ja, ik ben vandaag erg vroeg wakker geworden. Ik keek op mijn telefoon en het was half zes. Het klopt, dat is erg vroeg, maar het was niet erg. Ik voelde mij genoeg uitgerust om de dag te beginnen. Maar ondanks dat, ben ik niet meteen opgestaan.
Ik ben eerst langs mijn Social Media gegaan op mijn telefoon en heb ook mijn dagelijkse ochtend berichtje op Facebook geschreven, waarin ik iedereen een fantastische dag wens.
Ik laat dan iedereen weten, want ik wil dat de hele wereld weet dat het beter met mij gaat en dat het steeds stapje voor stapje steeds beter gaat. Ik ben op de goede weg.
Ik voel mij goed en wil mijn liefde met anderen delen, vandaar ook mijn spontane, positieve, dagelijkse goedemorgen groet op Facebook.
Ik wil mensen aansteken met mijn liefde en positiviteit, want dat is precies hoe ik mij op het moment voel. En daar schaam ik mij ook helemaal niet voor. Dit gevoel wil ook vasthouden.
En tuurlijk weet ik wel dat er nog terug vallen gaan komen, want ik ben er nog lang niet. Daar ben ik mij zeer van bewust, maar ik ben wel op de goede weg.
Als ik mij in mijn donkere Duisternis bevind deel ik het ook. Ik schaam mij niet voor mijn emoties. Ik ben mens. Een heel gevoelig persoon, waarvan de emoties soms de verkeerde kant opgaan en mij in problemen kunnen brengen. Maar ik ben blij dat ik voel, ik ben blij dat ik emoties heb. En ik ben ervan overtuigd dat liefde het antwoord op alles is.
Rond een uur of half zeven zijn Max en ik pas gaan lopen. Max heeft een beetje last van zijn buik, want hij heeft een paar keer overgegeven. Dat zal komen door een bot die hij van de week gekregen heeft. Voor de rest gaat het wel goed met hem. Op dagen zoals vandaag dat het warm is, heeft hij wel een beetje moeite met de zon en zit hij liever binnen. Als ik dan in de tuin in de zon ga liggen, dan probeert hij wel bij mij te gaan liggen maar al snel krijgt hij het erg warm en loopt hij naar binnen waar het lekker koel is.
Ik probeer nu thuis ook wat dingetjes te doen, maar ik moet eerlijk toegeven dat samenwonen met mams wel erg makkelijk is. Ik word wel erg verwend, want in principe hoef ik helemaal niks te doen als ik niet wil.
Maar sinds ik een maand alleen ben geweest, probeer ik wel een klein beetje in het huishouden te helpen.
Ik ga ook mee boodschappen doen en ik haal mijn eigen medicijnen bij de apotheek, wat ik eerst ook niet eens deed.
Het zijn allemaal hele kleine dingen, die eigenlijk als je gezond bent, niks voorstellen, maar voor mij waren het hele grote stappen. Maar ik ben blij dat ik daar nu overheen ben, en dat ik dat nu wel weer gewoon doe.
Zoals ik wel vaker geschreven heb en mijn therapeut ook zegt, stapje voor stapje gaan wij in de goede richting.
En tuurlijk heb ik momenten waarbij mijn Monster en Demonen in mijn hoofd het niet kunnen laten, op een negatieve manier van zich laten horen. Waarbij ik alleen maar hoor, dat mijn positieve mindset en mijn goed gevoel een kwestie van tijdelijk is, maar ik probeer ze stil te krijgen, te negeren er niet naar luisteren. Ik ga niet toelaten dat hun pesterijen mij weer klein krijgen. Deze gevecht ga ik echt winnen. Strijdlustig ga ik het gevecht met het Zwarte Monster aan. Hij kan gerust komen wanneer hij maar wil, want ik ben sterk genoeg om van hem te winnen.
Nu ik mij wat beter voel en na dat ik een maand alleen thuis ben geweest omdat mijn moeder er niet was. Maar ook naar aanleiding van de uitslag van het onderzoek voor de therapie van persoonlijkheidsstoornis. En natuurlijk ook doordat ik de beslissing genomen heb om anders naar mijn leven te kijken en een andere weg te nemen. (Een eigen wereld te creëren) Is de relatie met mijn moeder ook beter aan het worden, wij hebben altijd wel een goede relatie met elkaar gehad, maar nu is onze relatie nog beter aan het worden. Een ook daar ben ik harstikke blij om.
Ik wil iets met je delen, maar ik zal heel voorzichtig zijn hoe ik het met je deel, want ik weet zelf niet zo goed hoe het precies in elkaar zit en ik werd er heel erg door geraakt. Ik sprak gisteren iemand die een zoon van 19 heeft en die ook depressief is. Ouders dachten dat het beter met hem ging. Deze jongen gebruikt nu ook geen medicijnen en is ook niet onder behandeling. Hij heeft wel een Buddy, en daar kan hij goed mee praten, maar wat ik begrepen heb, deze persoon is niet per se voor de depressie.
Ouders zijn gescheiden, maar hebben goed contact met elkaar, vooral als het gaat om de kinderen, wat heel belangrijk is.
Ik heb een foto van deze jonge gezien, en hij kwam bij mij over als een heel gevoelig en lief persoon, dat was mijn eerste indruk.
Als ik dan de vader vol trots over hem hoor praten, dan wordt mijn gevoel bevestigd.
Deze 19-jarige jonge man heeft suïcidale gedachtes en hoe herkenbaar het ook voor mij is, want op die leeftijd had ik ze ook al. Het raakte mij heel erg. Het raakte mij, niet alleen dat hij deze gedachtes op zo een jonge leeftijd heeft, maar dat hij ze ook uitspreekt naar zijn ouders. (Dat hij zijn gedachtes uitspreekt maakt hem sterk) Ik sprak op zijn leeftijd niet over mijn gedachtes met mijn ouders. Ik wist mij geen raad met mijn gedachtes en schaamde mij ook ervoor. Ik ken deze jonge man niet persoonlijk, maar heb nu al ontzettend veel respect voor hem. Maar ook voor zijn ouders, hoe zij de kinderen hebben opgevoed, waarbij een kind zoveel vertrouwen heeft in zijn ouders dat hij zulk gedachtes met zijn ouders kan delen. Ik vind dat echt bewonderingswaardig, heb er echt heel veel respect voor. En vind dat het zo bij iedereen zou moeten zijn.
Ouders die ondanks een scheiding met elkaar bespreken wat het beste is voor hun kind. In plaats van ruzie maken en met elkaar vechten en de kinderen gebruiken om de ander pijn te doen.
Ik had op dat moment (op het moment dat ik hoorde waar deze jongeman aan lijd) een gevoel van dat ik hem zo graag zou willen helpen, even een knuffel geven (als hij bij het gesprek aanwezig was geweest) en laten voelen dat hij dit gevecht niet alleen hoeft aan te gaan. En dat er veel mensen zijn die het zelfde gevecht overwinnen. Maar tja....... Wie ben ik, ik zei ook niks tegen zijn vader en hield mij stil. Ik wilde niet laten zien dat ik geraakt (verdrietig) erdoor werd. Maar het duurde wel even voordat ik het los kon laten. En tot op heden heb ik het niet helemaal los gelaten, in mijn achterhoofd denk ik nog steeds terug aan dit gesprek. In de hoop dat er een lichtje gaat branden, met een of ander oplossing, als of dat zo makkelijk zou zijn.
Ik kan mezelf niet helpen, ( ook al gaat het nu redelijk goed, waar ik best wel trots op mezelf ben) laat staan een ander helpen.
Maar dat is eigenlijk ook, wat ik altijd een beetje doe. Dat is een beetje ook de rode draad in mijn leven misschien waarmee ik altijd geworsteld heb, ik cijfer mezelf weg om een ander te helpen.
Deze keer niet, deze keer doe ik het anders. Deze keer wil ik deze jongeman wel helpen, maar omdat ik hem begrijp en omdat ik zijn pijn ken en precies weet wat hij voelt en niet omdat ik DENK te weten wat hij voelt. Ik ben geweest waar hij is. En ik cijfer mezelf deze keer ook zeker niet weg. Als ik ooit deze jongeman in het echt zou mogen ontmoeten, ga ik ook niks tegen hem zeggen. Hij zal van zelf naar mij toe komen om er over te praten. En dan zal ik begrip tonen en er voor hem zijn.
Maar nu ga ik het over iets heel anders hebben. In mijn laatste Post had ik verteld dat ik na 2,5 jaar voor het eerst een echte date had. Ik ben in die tijd wel uit lunchen geweest met vrienden, bijvoorbeeld met G. maar wij waren vrienden, het was wat anders. Wij dachten ook anders over elkaar (onze gevoelens naar elkaar toe waren anders) en daarom is denk ik ook onze vriendschap 'stuk' gegaan. Onze doelen waren ook anders, helaas.
Ik had ook een deur gesloten, en was ervan overtuigd dat die nooit meer open zou gaan. Ik wou die deur dicht houden. Maar het kan raar lopen in het leven, en juist als je het minst verwacht kan er iets gebeuren. Toch ben ik wel een beetje voorzichtig met het open hebben van deze deur.
Maar goed, ik zal je vertellen over mijn date. Wij hebben elkaar ontmoet via het internet. Nee, niet via een Datingsite. Daar doe ik echt niet aan mee. En ik was echt niet op zoek naar iemand. Hij leest mijn Blog, www.carmensjournal.com en volgt mij op Social Media en dat viel mij op, dus ben ik hem gaan volgen en zo raakten wij in contact met elkaar. Ons eerste gesprek was via Social Media en toen gingen wij verder via Whatss App.
Tijdens onze gesprekken via Whatts App merkten wij veel overeenkomsten en hadden wij wel een klik met elkaar. Wij begonnen met leuke gesprekken met elkaar en toen werden onze gesprekken wat intiemer. Tot dat wij besloten dat het misschien wel een goed idee zou zijn om elkaar in het echt te ontmoeten. En dat hebben wij dan ook gedaan.
Je moest eens weten hoe nerveus ik was, maar eigenlijk is het nergens nodig voor geweest. Want eenmaal elkaar gezien te hebben en elkaar face to face elkaar voorgesteld te hebben, voelde het wel goed. Het voelde vertrouwd, en het grootste deel van de zenuwen verdween.
Wij hebben samen geluncht aan het strand, wij hebben met elkaar gesproken om elkaar beter te leren kennen en we hebben ook gelachen. Na de lunch hebben wij samen langs het water gelopen.
Ja, we hebben een leuke middag samen gehad.
Bij onze eerste date is onze klik groter geworden en er is ook wat gevoel in het spel gekomen. Wij hebben elkaar een kus (meer dan 1, want het smaakte naar meer) gegeven en ook dat voelde goed, heel goed.
Wat ook wel grappig was, voordat ik op date ging, had ik het thuis verteld aan mijn dochter, schoonzoon en mijn moeder. Mijn dochter had meteen heel veel vragen zoals: "Hoe ziet hij eruit?" "Heb je hem ooit eerder gezien?" "Wat doet hij voor werk?" "Wat voor auto heeft hij?" "Waar woont hij?"
En mijn antwoorden waren allemaal heel vaag, zoals: "Ik weet niet hoe hij er uit ziet" "Ik ken hem via mijn Blog"
Ik heb een dochter met een heel hoog verantwoordelijkheidsgevoel en zij zou nooit zomaar met iemand afspreken. Zij lijkt soms de moeder en ik de dochter in plaats van andersom. Ik ben een beetje naïef en wil alleen het goede in mensen zien. Dus zij maakte zich wel een beetje zorgen om mij, of ik niet met één of ander psychopaat of drugsdealer afgesproken had.
Tijdens de lunch liet ik haar dan ook weten dat alles goed ging en dat zij zich nergens zorgen om hoefde te maken.
Na de date liet ik mijn schoonzoon weten dat er een tweede date zou komen.
Wij hebben de afspraak met elkaar gemaakt, niks te overhaasten en rustig elkaar beter te leren kennen. Wij hebben een tweede date voor over een paar weken gepland, ook al hebben wij wel iedere dag contact met elkaar.
De tweede date mag ik organiseren, en ik wist precies wat ik ging doen. Ik ging een paar dagjes Madrid regelen.
We willen elkaar beter leren kennen, en op welk manier kunnen we elkaar het beste leren kennen dan naar de plek gaan waar ik vandaan kom.
Bovendien zijn het nu bepaalde feestdagen in Madrid die bij mij bepaalde herinneringen naar boven brengen die voor mij heel speciaal zijn.
Ik wilde dan naar de processie van de maagd Paloma gaan, die mij in het verleden ook heel veel geholpen heeft en wilde hulp vragen voor de jongeman waar ik het net hierboven overhad.
Maar eerlijk gezegd zit het mij wat dit betreft niet echt mee. Eerst krijg ik te horen, dat de datum dat ik naar Madrid wilde gaan, niet de datum van de processie is. Dus daar baalde ik al van. Later dacht ik, oké, dan ga ik wel als ik in Madrid ben, naar de kerk van de maagd Paloma zelf en vraag daar om hulp voor deze jongeman (ondanks dat dit niet hetzelfde is). Maar toen had ik nog een tegenvaller en gelukkig had ik nog niks geboekt.
Ik kan Nederland niet uit, want mijn Paspoort is verlopen.
Zo ontzettend dom van mij. Ik dacht dat mijn paspoort in september zou verlopen, maar verliep in Juli al. Ik heb meteen in de Spaanse Consulaat een afspraak gemaakt om mijn paspoort te verlengen, maar is natuurlijk nooit op tijd klaar voor over 10 dagen.
Dus ik heb mijn bezoek naar Madrid verplaats. En zal nu een verrassing binnen Nederland moeten organiseren.
Ik zal morgen beginnen met kijken wat ik kan organiseren om een paar dagen binnen Nederland weg te gaan. Vandaag heb ik daar geen tijd voor gehad. Ik ben vandaag druk geweest. En ik was ook teleurgesteld dat ik mijn plannen naar Madrid niet kon uitvoeren.
Beetje bij beetje begin ik steeds dagelijks meer dingen te ondernemen en ook dat voelt fijn. De nieuwe ik voelt fijn. Ik heb mijn eigen glimlach wel gemist. Deze nieuwe eigen wereld waarin ik tegenwoordig leef en deze nieuwe ik bevallen mij wel. Ik ben trots op wie ik vandaag ben.
En ik denk dat ik met deze woorden voor vandaag ook afsluit, morgen weer een dag. Morgen als de zon weer opkomt, komt er weer een nieuwe glimlach.
Love you all !! 👄🐾🍀💖
Let's spread the love...💕
--------------------------------- ACHTER DE WOLKEN SCHIJNT DE ZON ---------------------------------
תגובות