Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Vandaag is mijn dag eerder dan normaal begonnen, maar niet alleen eerder, mijn dag is ook erg donker begonnen.
Schrik niet! Mijn dag is letterlijk erg donker begonnen.
Ondanks dat ik goed geslapen heb, tenminste zo ver ik mij kan herinneren, was ik erg vroeg wakker. Ik was rond half zes wakker en wilde eigenlijk ook niet meer verder slapen.
Max sliep nog. Ik ben maar even op mijn telefoon gegaan, ik dacht, ik sta zo wel op. Zodra Max het lichtje van mijn telefoon opmerkte was hij wakker, dus besloot ik maar op te staan. Ik was nog geen minuut op mijn telefoon of hij was wakker.
Na dat Max gegeten had zijn we naar buiten gegaan. Wij waren de eerste in de straat denk ik die wakker waren, ik denk zelfs in de hele buurt. Want alle lichten leken uit te zijn bij de buren.
Het was stil buiten, je hoorde helemaal niks, geen auto's die voorbij reden, geen vogels, helemaal niks. Heel soms hoorde je de wind een beetje. En als je naar boven naar de lucht keek, dan was alles zwart, geen maan, geen voorbijkomend vliegtuig wat je zo af en toe voorbij ziet, nee helemaal niks.
Er waren niet eens sterren, niet één ster was er te zien. Het was donker, zwart en dood stil.
Ik voelde zoveel rust, dat ik er zelfs emotioneel van werd.
En opeens had ik het door. Het was net of er een lampje bij mij ging branden. En ik denk dat ik daarom emotioneel werd. Ik wist niet of de tranen die over mijn wangen nu rolden van verdriet of het van blijdschap waren. Ik voelde ook dat mijn hart sneller ging kloppen.
Maar Max merkte ook iets op want hij stopte en ging voor mij zitten zodat ik stopte met lopen. Als of hij wilde dat ik er even bij stil stond.
Tijdens die donkere, stille wandeling met Max vanmorgen, was het stil in mijn hoofd.
Het waren Max en ik alleen, verder niks, verder niemand, alleen wij tweeën.
Niks buiten mijn hoofd, niks binnen hoofd, alleen wij tweeën.
Hoor je wat ik zeg? (Lees je wat ik schrijf?)
Het was STIL in mijn hoofd.
Geen geschreeuw tegen mij, geen geplaag, niet gekleineerd, geen orders gehad, niet uitgescholden, geen slechte dingen naar me toe gewenst, geen pijnlijke herinneringen naar boven gehaald, enz. enz.
NEE........ Helemaal niks.
Alleen maar stilte.
Het voelde zo goed die stilte. Zo goed, om alleen te zijn.
Ik was alleen. Ik was alleen en was niet bang.
Ik ging op mijn knieën om Max heel hard te knuffelen, hij was ook heel enthousiast, hij kwispelde met zijn staart en likte mijn gezicht. Ik kon ook niet stoppen met huilen.
Het was maar goed ook, dat het zo donker was en dat er niemand op staat liep, anders hadden nog meer mensen mij als gek verklaard.
Ik weet niet hoe lang ik op mijn knieën met Max heb gezeten, maar dat maakt niet uit, het voelde goed.
Het voelde als er een ontzettende last van mij af ging, als of ik iets heel zwaars droeg en het opeens los liet. Ik voelde mij ook ineens heel erg licht, ik weet het niet. Ik vind het moeilijk om te omschrijven wat ik precies voelde.
Wat ik wel weet is dat ik behoefte had om te huilen en daar kon ik niet mee stoppen.
En dat heb ik dan ook gedaan, ik heb mij ook gewoon laten gaan, terwijl ik Max omhelsde en hij mij troostte.
Toen het huilen weer wat minder begon te worden, stond ik op en liep ik verder met Max om weer naar huis te gaan.
Maar voordat ik de deur opende begon ik weer te huilen, deze keer was het om een andere reden.
Ik was niet meer alleen, ze waren er weer. Het was niet meer stil in mijn hoofd, de bewoners waren er weer.
Maar het geeft niet. Voor heel even is het wel stil geweest.
Wil dat zeggen, dat het wel kan?
Wil dat zeggen, dat IK het wel kan?
Ik heb meteen mijn tranen weggeveegd, heb mijn kop telefoon opgezet, muziek aangedaan en ben deze Post gaan schrijven. Ik negeer ze gewoon, ik doe net of ik ze niet hoor.
Vandaag waren ze voor enkele minuten afwezig, misschien blijven ze de volgende keer langer weg. Want ik ga wel van het positieve af, ik ga er niet van af, dat dit éénmalig was.
Ik ben er wel heel moe van geworden, heb ook heel veel hoofdpijn van gekregen en voelde mij ook de hele ochtend niet zo lekker eigenlijk. Ik denk dat de emotie erg groot is geweest. Later in de ochtend ben ik ook even gaan liggen, ik moest even bijkomen. Dus ik heb even geslapen, ik had het echt even nodig.
Daarna ben ik gaan douchen en even lekker onder de zonnebank geweest. Gewoon even ontspannen.
Ik heb het daarna zeg maar een verwen dagje voor mezelf gemaakt. Maskertje voor mijn gezicht gebruikt. Nageltjes gedaan. Gewoon meiden dingen, die ik al heel lang niet meer doe, en het tijd wordt dat ik ze weer op pak.
Net zoals het tijd wordt dat ik het leven weer oppak. Ik moet mijn hoofd afleiden.
Maar ik blijf het mezelf herhalen, stap voor stap.
Niks overhaast doen, rustig aan, en in kleine stapjes.
Maar die kleine stapjes kosten vandaag meer energie dan gisteren.
In mijn laatste Post had ik verteld dat ik met een man via Facebook had gesproken, en dat zijn gezicht mij zo bekend kwam.
Ik had het gevoel dat ik hem ergens van kon, maar ik had geen idee waarvan. Hij had in de Wormer gewoond waar ik ook een paar jaar gewoond heb, en hij vroeg mij of ik ook soms ergens in Zaandam kwam. (Volgens mij was het een kroeg wat hij vroeg) Eerlijk gezegd kom ik nooit in de kroeg.
Tijdens het gesprek vroeg hij om een keer af te spreken, om samen naar het bos of het strand te gaan, mijn eerste reactie was nee. Wegens mijn slechte ervaring met het mensen ontmoeten via het internet. Ik doe ook niet aan dating apps en dat soort dingen (vroeger wel gedaan).
Later zei hij om Max mee te nemen, en gewoon gezellig te kletsen en elkaar leren kennen.
Toen hij dat zei, zei ik dat het mij wel gezellig leek en dat met Max mij toch niks kon gebeuren. En daar bleef het gesprek bij. We hebben geen datum of wat dan ook afgesproken. En verder ook niet meer gesproken.
Maar toen ik later er over nadacht, wist ik niet of ik er zo goed had gedaan om ja te zeggen. Ik had er een beetje spijt van. Ik had echt zoiets van:" Wat heb ik nu weer gedaan?" Ik heb vijf minuten met iemand via Facebook gesproken en ben akkoord gegaan om af te spreken. Waar ben ik mee bezig?
Het voelde niet helemaal goed, ik heb geen relatie, dus dat is het niet. Ik kan afspreken met wie ik maar wil. Maar toch, ik weet het niet, ik twijfelde. Het voelde als of ik iets verkeerds aan het doen was.
Het klinkt een beetje raar, maar het voelde als of ik iemand ontrouw was, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Want het was ook een heel onschuldig gesprek.
En ik moet ook meer de deur uit. En niet alleen dat, ik moet ook weer meer onder de mensen komen.
En dat probeer ik dan ook te doen, tot nu toe doe ik het door wat vaker met vrienden af te spreken en vooral niet af te zeggen als ik eenmaal afgesproken heb.
Dit hierboven heb ik gisteren allemaal geschreven.
Het was een rare dag gisteren. Een dag waarbij mijn emoties alle kanten opgingen en ik van alles voelde.
Een dag waarbij ik echt niet wist wat ik met mezelf nou eigenlijk aan moest. Ik probeerde zoveel mogelijk de positieve kant van alles en in alles te zien.
Alles voelde dubbel gisteren. Ik voelde blijdschap maar tegelijkertijd ook heel veel verdriet.
Ik was trots op mezelf maar ik voelde mij ook een loser (verliezer).
Was het nou een terugval wat ik had?
Nu al? Want ik weet dat die gaat komen.
Of was het gewoon een slechte dag ertussendoor?
Ik probeerde in ieder geval alles te doen om mijn negatieve gevoelens te negeren en niks te voelen.
Maar vannacht was het zwaar, heel zwaar.
Ik had bezoek!
En die kwam hard aan............
Deze zag ik niet aan komen.....................
En dat gebeurt niet vaak, meestal hoor ik hem of voel ik hem aankomen, maar deze keer slipte hij naar binnen en ineens was hij er. En......... Ik dacht dat ik zo goed bezig was.
IK WAS OOK GOED BEZIG!!!!!!!!!!!!!!!!
Nee........ Ik ben goed bezig.
Het Zwarte Monster is de hele nacht bij mij op bezoek geweest, de hele nacht!
Ik probeerde niet naar hem te luisteren, hem te negeren. Ik wilde met rust gelaten worden, want ik ben goed bezig. En het gaat mij lukken deze keer.
Maar hij is zo groot en sterk en hij weet precies waar het pijn doet. Hij wil niet ik slaag, hij wil dat ik opgeef.
En weet je? Soms denk ik dat hij wel gelijk heeft, want dan heb ik eindelijk rust. Dan houdt eindelijk die pijn op, maar ik weet het, ik mag niet opgeven. Ik moet doorgaan met dit gevecht. Ook al wordt het steeds moeilijker om van hem te winnen.
Iedere keer dat hij op bezoek komt is de kans groter dat ik met hem meega, want het gevecht tegen hem is zo vermoeiend dat er uiteindelijk een dag zal komen, dat als ik niet sterk genoeg ben, ik zal zeggen van oké, prima, je wint, ik ga mee, maar laat mij met rust, ik doe wat je zegt.
Tot nu toe vecht ik steeds tegen dat moment, maar ga ik dat altijd kunnen?
Kijk een paar dagen geleden hoe sterk en krachtig ik mij voelde, en kijk mij nu?
Hoe lang kan een mens zo door gaan.
En ik zeg niet, dat ik heb opgegeven. Dat zeker niet!
Ik vecht nog steeds en dat heb ik vannacht zeker gedaan, want vannacht had ik het heel zwaar. Ik vraag mij alleen af, wat als ik niet meer sterk ben? Wat dan?
Ik ben vannacht bijna de hele nacht wakker geweest, ik kon niet slapen. Zelfs mijn medicatie heeft vannacht niet gewerkt, nou dat wil al wat zeggen.
Ik ben bang, dat is de waarheid.
Ik ben gewoon bang.
Ik ben bang om te leven, maar ben ook bang te sterven.
Misschien dat sterven minder eng is zelfs.
Ik weet het, het klinkt heel raar. Maar hé ......... Vergeet niet dat ik knettergek ben, dus voor mij is het niet raar om zo te denken.
Jeetje, wat een draai heeft deze Post gekregen, dit was helemaal niet de bedoeling.
Ik dacht dat ik een wat vrolijke Post zou kunnen schrijven, omdat ik zo in mijn kracht was en mij zo sterkte voelde, uiteindelijk is het toch wel een beetje tegen gevallen. Sorry daarvoor.
Maar dan laat ik het hierbij voor vandaag. Ik zal proberen vandaag mijn rust te pakken, zodat ik morgen weer in mijn kracht sta.
Ik wil je een hele fijne dag wensen en geniet van al het moois die je verdient.
Love you all!!
--- ALL OUR DREAMSCAB COME TRUE IF WE HAVE THE COURAGE TO PURSUE THEM ---
Comments