Onkruid vergaat niet....

Lieve Lezer,

Welkom bij Carmen's Journal. Als je vandaag voor het eerst onze Blog bezoekt, dan hoop ik dat je een vaste lezer wordt en regelmatig terugkomt om een nieuwe Post te lezen. Laat gerust een reactie achter als je klaar bent met lezen. En als je een vaste lezer bent, weet dat ik harstikke blij ben met je aanwezigheid en dank je wel voor je steun.

Van de week las ik een artikel over verslavingen, maar het ging niet over drugs of alcohol, het ging over medicijnen. Hoe je verslaafd kunt raken aan medicijnen. Ik heb ook op Facebook iets er over geschreven samen met het artikel die ik gelezen had.

Ik slik al jaren o.a. antidepressiva en er zijn ook pauzes geweest dat ik ze niet slikte. Maar altijd moest ik ze wel afbouwen met behulp van een arts. Het was nooit van de ene dag op de andere niks meer slikken, ook al heb ik dat ook een paar keer gedaan. Ik dacht dan, dat ik sterk genoeg was om uit mijn eigen kracht te stoppen. Zonder overleg, van de ene dag op de andere dag niks meer slikken. (Het enigste wat ik toen was, was STOM GENOEG om het te doen). En zoals je wel kunt begrijpen, ging het helemaal niet goed, dan pas raak je de weg helemaal kwijt.

Want eigenlijk moet je net zoals met drugs afkicken en heb je dus ook last van ontwenningsverschijnselen.

Maar dan vraag ik mij af, van wie is het de schuld dat een patiënt verslaafd raakt aan zijn medicatie? De patiënt of de arts die de medicatie voorschrijft. Artsen schrijven heel makkelijk pilletjes voor.

Als ik naar mezelf kijk, en de medicatie die ik slik en hoe makkelijk het voorgeschreven is en (wordt) door mijn behandelaars, dan heb ik daar wel vraagtekens bij.

Deze laatste medicatie die ik nu op het moment slik, slik ik al een paar jaar, maar heb nooit maagbeschermers gekregen. En mijn bloed is ook nooit nagekeken. Mijn behandelaars het enige dat ze doen is de dosis ophogen. Tussen de medicatie die ik neem, zit er eentje bij die verslavend is als je te lang gebruikt, en een ander die je waanideeën geeft als je het niet rustig afbouwt wanneer je ermee wilt stoppen.

Eigenlijk is het allemaal rotzooi wat je lichaam binnenkomt, dat weten wij allemaal, maar het maakt je leven soms wel een stukje makkelijker.

Met de jaren en uit ervaring heb ik geleerd , dat als je wilt stoppen met je medicatie, dit altijd onder begeleiding en in overleg met je arts moet doen en dat je er heel zeker van moet zijn, dat je ze niet nodig hebt. Dat je het nooit moet doen zodat een ander van je houdt.

Elk patiënt, denk ik, of laat ik beter alleen voor mezelf spreken.

Ik zou willen dat ik al die pilletjes niet nodig had. Maar het is bewezen dat ik er niet zonder kan. Niet omdat ik er verslaafd aan ben (misschien dat ook) maar omdat ik helemaal niet goed functioneer zonder. Omdat ik dan helemaal kapot ben zonder.

Net zoals een speelgoed die op batterijen werkt, als je er geen batterijen in stopt, werkt die niet. Met de verkeerde batterijen, functioneert die ook niet, of niet goed.

Ken je de reclame van het Duracell konijntje? Nou, precies zo. Daarmee kan je het vergelijken. Ik ben dan het Duracell konijntje.

Alleen al voor mijn hoofd slik al 11 pilletjes per dag, dan heb ik nog 2 voor mijn long, (ooit een klaplong gehad, vertel ik zo wel hoe ik die opgelopen ben) een puffertje en een neusspray ook voor mijn long.

Zoals je ziet heb ik een hele apotheek thuis. Maar tja....... Die 11 pilletjes zijn wel mijn Duracell baterijen.

De klaplong waar ik het net over had, liep ik in het ziekenhuis op, aantal jaren geleden op. (Ik zal de korte verzie vertellen)

Ik werd opgenomen in het ziekenhuis na een overdosis pillen, ik raakte in een coma. Ik had ook een longontsteking. Ik ben toen een maand in coma geweest, was vastgebonden aan het bed, omdat ik in mijn slaap alle bedrading die aan mij vastzat los maakte. Ik had buisjes door mijn neus, door mijn mond etc. Zowel familie als artsen wisten niet of ik het zou halen toen ik opgenomen werd. Familie werd ook de dag dat ik opgenomen werd, in de avond gebeld om afscheid te komen nemen.

Na ongeveer een maand werd ik wakker en de eerste persoon die ik zag was mijn broer.

Ik kan mij ook de dromen die ik had tijdens mijn tijd in coma nog herinneren.

Toen mijn ogen voor het eerst weer opengingen en ik mijn broer zijn gezicht zag (hij was de hele tijd bij mij geweest) bijna dag en nacht, een maand lang, net zoals mijn kinderen en mijn ouders. Maar vooral hij. Werd ik overwhelmed met verdriet en begon ik te huilen, mijn eerste woorden waren dan ook sorry.

Maar ik kon niet praten, door de buisjes in mijn mond. Mijn broer verstond mij wel, en zei dat er niks aan de hand was, dat ik was in het ziekenhuis wegens een longontsteking en hoefde helemaal geen sorry te zeggen.

Ik wist toen nog niet hoe erg het met mij was. Ik besefte toen ook nog niet wat ik gedaan had.

Wil je weten wat ik gedaan had? Ik had te horen gekregen van mijn tweede ex man, dat hij wilde scheiden van mij (iets wat ik helemaal niet zag aankomen) en nam toen een zooitje pillen in. Dat samen met een val van de trap, een depressie en een longontsteking, bracht naar de IC van het ziekenhuis halfdood. Maar ik overleefde het! (Onkruid vergaat niet)

Eenmaal wakker werd ik losgemaakt van het bed. Ik kon nog niet opstaan om naar het toilet te gaan, want ik kon niet op eigen benen staan.

Het duurde niet lang voordat ik er achter kwam dat mijn lichaam niet werkte, mijn lichaam deed niet wat mijn hoofd zei, ik was ook 13kg afgevallen.

(Deze foto is toen door het ziekenhuis- personeel in het ziekenhuis gemaakt en ik heb het altijd bewaard. Soms kijk ik ernaar, in de hoop dat het mij kracht geeft om nooit meer zoiets te laten gebeuren. Om mij te herinneren wat Het Zwarte Monster en mijn Demonen allemaal kunnen. Helaas denkt mijn hoofd niet altijd het zelfde. En maakt het mij erg moeilijk.)

Ik kon niet praten, wat erg frustrerend was, want ik had het gevoel dat ik heel duidelijk sprak, maar niemand verstond mij, dus moest ik dingen opschrijven, maar ik kon niks opschrijven, ik wist wel hoe het moest maar mijn handen niet. Ik moest alles opnieuw leren, mijn benen waren aan een automatische fiets vastgemaakt tijdens mijn coma zodat ze beweging kregen. Ik moest leren lopen, zodra ik op mijn benen kon staan, want aan het begin kon ik dat niet. En daar liep ik mijn klaplong op.

Zodra ik los gemaakt werd van alle bedrading, mocht ik nog steeds niet zelfstandig opstaan, ook niet met een rollator, als ik wilde opstaan moest ik iemand om hulp vragen. Maar ik ben ontzettend eigenwijs. Het enigste wat ik wilde was naar huis gaan. Dus ik besloot om op te staan, en toen viel ik op de grond en daarbij liep ik een klaplong op, ik ben toen met heel veel pijn en moeite zelf weer in bed geklommen en heb niks tegen de artsen of zusters gezegd.

Eén dag voordat ik naar huis zou gaan, besloot de arts een röntgenfoto van mijn long te maken, ter controle van mijn longontsteking en zag de klaplong, dus mog ik niet naar huis.

Ik heb in totaal ca. 2 maanden in het ziekenhuis gelegen, want ik liep ook in het ziekenhuis een bacterie op, die besmettelijk was, dus als ik bezoek kreeg, moest iedereen handschoenen aan, en zo een geel jasje aan, het was een heel gedoe.

Daarna hebben mijn ouders voor mij gezorgd tot dat ik weer zelfstandig alles weer leerde en kon doen.

Ik zou heel dankbaar moeten zijn, dat ik dat allemaal overleefd heb. Ik zou dankbaar moeten zijn dat het leven mij weer een kans heeft gegeven. Want toen ben ik echt letterlijk weer geboren. Ondanks dat er daarna meer pogingen zijn geweest.

Aan de andere kant denk ik, als het toen allemaal gelukt was, dan waren wij nu allemaal ervan af geweest. En het had ons nu ook allemaal heel veel pijn en verdriet gescheeld. Want voor de rest gaat het leven vroeg of laat uiteindelijk gewoon door.

Gisteren was zondag. Zoals ieder ander zondag, was het kerkdag. Tijdens de dienst was er een momentje dat ik het een beetje moeilijk had, ik werd ook emotioneel en liet de tranen gaan. De rest van de dag kon ik het gelukkig wel droog houden.

Maar vanmorgen was ik weer bezig. En deze keer was het niet bij mijn ochtendwandeling met Max, maar bij mijn ochtendgebed. Gelukkig is de rest van de dag wel wat beter geweest.

Overmorgen wordt mijn autootje APK gekeurd, ik breng hem morgenavond dan neem ik een andere auto mee terug, en woensdag ochtend wordt die gekeurd. Het heeft wel zijn voordelen als je een eigen auto monteur hebt. Want zoals iemand zei, die ik vroeger kon.

Het gaat er niet om, wie je bent, maar om wie je kent.

----------------------------- SUCCES IS A JOURNEY NOT A DESTINATION ------------------------------