Afgelopen posts waren niet zo vrolijk en het lijkt als of ik alleen ellendigheid in mijn leven heb meegemaakt. Dat is natuurlijk niet zo. Ik heb zat leuke dingen meegemaakt. Daarom wil ik even heel lang terug gaan, naar hoe kom ik nou in Nederland terecht.
Toen mijn vader overleed was mijn moeder erg jong. Ondanks dat zij een rugzak had met twee jonge kinderen, kruiste haar pad een knappe vrijgezelle man, die haar de wereld aan haar voeten legde en bovendien was het de broer van haar beste vriendin ( hij had dus goede referenties).
Hij was 13 jaar ouder dan haar, zag er goed uit, verantwoordelijk, hard werkend en bovendien behandelde haar met veel respect, als een koningin. Er zat maar 1 minpuntje aan, hij woonde en werkte in het buitenland.
Ze hadden elkaar tijdens 1 van zijn vakanties ontmoet, toen hij zijn zus ging bezoeken.
Hij woonde in Nederland, volgens mij wist mijn moeder toen niet eens waar Nederland lag (maar dat is wat ik denk)bij een andere zus en haar gezin.
Hij had altijd gevaren in grote schepen over de hele wereld, maar na ongeluk was dat niet meer mogelijk geweest, en sinds dien werkte hij als Timmerman voor een groot bedrijf.
Alles klikte zo goed tussen hun tweeën, dat ze besloten dat het wel een goed idee zou zijn om kennis met ons te maken. Mijn moeder stelde hem aan ons voor, hij kwam aanrijden in een wit cabriolet sport auto, mijn broer was van af het eerste moment verkocht, ik was wat meer van de kat uit de boom kijken.
Het was tijd voor de volgende stap, ze namen de beslissing om met zijn vieren in Nederland te gaan wonen, maar eerst moest er natuurlijk nog van alles geregeld worden. Maar als je geen eigen huis hebt en met jonge kinderen zit, is dat best wel ingewikkeld allemaal.
Gelukkig is er altijd een oplossing voor alles. Er werd een internaat met nonnen voor
mijn broer en mij gezocht in Spanje, in Arturo Soria, dat is een wat luxere wijk dan waar wij oorspronkelijk vandaan kwamen. Daar hebben wij een schooljaar in gewoond, (meer over de tijd in het internaat vertel ik in een andere post), ik kan je wel alvast vertellen het was een eenzame tijd)in de tussentijd reisde mijn moeder naar Nederland, om van alles te regelen.
Tot de dag kwam dat we werden opgehaald. Eerlijk gezegd kan ik mij niet herinneren door wie wij werden opgehaald. Wij werden opgehaald om herenigd te worden met mijn moeder. Maar ik kan mij niet herinneren op geen enkel moment afscheid genomen te hebben van de rest van de familie, oma ( opa was overleden, dat herinner ik mij wel, want ik was erbij toen mijn moeder het nieuws kreeg door de telefoon), maar nichten of tantes en ooms, nee helemaal niemand.
Ik weet heel goed dat mijn moeder vol enthousiasme vertelde dat wij naar een ander land gingen reizen, en dat het een
lange reis was. We moesten de trein
pakken, en onderweg vertelde mijn moeder ons allerlei verhalen hoe alles daar was. Het was daar heel mooi, met veel gras en bloemen, mensen spraken raar en anders, en wij moesten ook zo leren praten, zodat wij ze konden begrijpen, maar dat zouden wij heel snel leren op onze nieuwe school.
Ze vertelde dat iedereen in Nederland op de fiets ging, en dat er heel veel fietsen waren, overal waren fietsen.
In ons nieuwe huis hadden wij allemaal een eigen kamer, en voor het huis was er een speeltuin waar wij mochten spelen, want mijn moeder kon ons zo vanuit het keukenraam zien spelen ( wij hadden nog nooit buiten gespeeld en al helemaal niet een eigen kamer gehad).
Alles wat ze vertelde vond ik maar raar, maar ik denk wat ik het raarste vond was, toen ze zei, dat als er een eend de weg overstak met kleine eendjes, dat de auto’s stopten zodat de eenden konden oversteken. Ik wist niet wat ik hoorde, ik vond dat echt heeeeeel erg raar.
Met de trein uit Madrid gingen we naar Frankrijk, daar moesten we een bus pakken die ons naar een andere station bracht waar wij een andere trein moesten pakken naar Amsterdam Centraal Station.
In de bus werd ik ziek en ik kotste de hele bus onder, de buschauffeur was helemaal niet blij met mij, mijn moeder verontschuldigde zich wel maar sprak geen frans en kon verder weinig doen.
Het jaar dat ik in het internaat zat, was mijn moeder in Nederland bezig met mijn bonusvader een huis, een school, en alles wat daarbij komt kijken aan het regelen.
Mijn moeder kreeg voor het eerst een stofzuiger, ze kon voor het eerst slaapkamer meubels uitzoeken en zo nog veel meer dingen, zoals gewoon wekelijks boodschappen doen.
Zij wilde ook snel de Nederlandse taal leren en ging er ook voor naar school, en zodra ze de kans kreeg ging ze ook werken. Ze kreeg hier een heel nieuw leven.
Eenmaal in Amsterdam Centraal aangekomen, werden wij verwelkomt door een zus van mijn bonus vader, haar echtgenoot, hun dochter en een hond die later van ons werd, hij hete Lobo.
Ons nieuw leven was begonnen!
Mijn bonusvader hete trouwens Pedro, maar ik noemde hem papa, en dat was hij ook voor mij, hij nam die taak op zich van af dag 1. Dank zij hem, ben ik vandaag wie ik ben, al het goede heb ik van hem. Dankzij hem heb ik een opvoeding gehad en een kans in het leven, ook al heb ik dat niet altijd weten te waarderen. Ook hier zeg ik over onze meningsverschillen en jarenlange ruzies en zwijgen naar elkaar toe volgt in een andere Post.
Eenmaal in Nederland aangekomen moesten mijn broer en ik natuurlijk naar school. Ik kwam in de tweede klas van basisschool en mijn broer in de eerste klas van de Olympiaschool in Purmerend. Er was op het schoolplein een grote stenen dinosaurus, die er tegenwoordig nog staat. Mijn eerste Juf hete Linda, ze was heel lief. De moeilijkste woorden die ik vond om uit te spreken waren Vuur en Hondenhok.
Basisschool was een leuke tijd!
Alles was zo anders hier in Nederland. Hier waren wij een echte gezin!
-----------------------------HET MOOISTE WAT JE KUNT WORDEN, IS JEZELF-------------------------
😙😚
😜