Lieve Lezer,
Leuk dat je er weer bent. En ik kijk er van op hoeveel lezers mijn post van gisteren al hebben gelezen. Dank jullie wel, ik ben er heel blij mee, ik hoop dat jullie wat vaker een reactie achter laten en niet alleen via de mail. Is ook goed voor mij zelf vertrouwen.
Ik schrijf vandaag vanuit het ziekenhuis in Hoorn. Ik wist dat ik vandaag een paar uurtjes zou moeten wachten hier in het ziekenhuis, dus heb mijn laptop meegenomen om een Post te kunnen schrijven. En terwijl mijn moeder wordt geholpen, zit ik lekker in de wachtkamer, met mijn oordopjes lekker muziek te luisteren en achter mijn laptop te typen. Ik voel mij wel lekker in deze positieve flow!
Zal ik je een geheimpje vertellen? Ik voel mij op dit moment zo lekker, dat ik helemaal met de muziek zit te zwingen een beetje op mijn stoel. ( Ik heb wel oordopjes in, het is niet zo, dat ik in de wachtkamer mijn muziek keihard aan heb staan. Het liefst zou ik nu opstaan en gewoon mee zingen en gaan dansen) en nee, ik heb geen drugs op en ben ook niet dronken, ik voel mij alleen goed. Ik merk wel dat de mensen die met mij in de wacht kamer zitten, een beetje raar naar mij kijken, maar eigenlijk maakt het mij vandaag niet zoveel uit. Ik kijk soms terug en dan lach ik heel lief naar ze. En dan ga ik verder met schrijven. Zoals ik net zei, ik voel mij goed. De nieuwe ik bevalt mij wel.
Vanmorgen voelde ik mij wat minder, vooral toen ik mij ging aankleden. Ik ben het laatste anderhalf jaar wat aangekomen. Nou was het ook wel een beetje nodig hoor, ik kon wel wat kilootjes erbij gebruiken, maar was niet van plan om zoveel aan te komen. Dus ik merk al een tijdje dat sommige kleding wat strakker zit of dat ik soms iets niet pas, waar ik niet altijd even blij mee ben.
Ik vanmorgen een jurk aantrekken, of tenminste dat probeerde, want ik kwam er niet in. Daar schrok ik even van. Dus haalde ik de weegschaal tevoorschijn en het was iets meer dan dat ik had gehoopt. Jurk meteen weg gedaan, en wat colberts die ik ook niet meer pas ook weg gedaan. Maar ik ben niet opgeblazen door de medicijnen, het is echt dat ik aangekomen ben.
Weet je wat ik nu gedaan heb? Ik heb de weegschaal midden in mijn kamer gezet, zodat ik iedere keer dat ik de slaapkamer binnen loop, ik de weegschaal zie, en mij herinner dat ik op mijn gewicht moet letten.
Het is niet dat ik nu obesitas ben geworden ofzo……… Maar ………. Ik mag niet meer aankomen, hier moet het bij blijven. Voor de rest ben ik wel net zo mooi of misschien zelfs ietsje mooier!
Hé……. Er is meer om vast te pakken!!!!!!!! ( Als ik ooit weer zover ben, in ieder geval )
Ik heb nu wel de perfecte excuus om te gaan winkelen. Want heb wel een nieuwe garderobe nodig!
Zelfs hierin bevalt mij de nieuwe ik wel!
Ik moet wel wat meer gaan bewegen, dat weet ik. Ik zou moeten sporten, maar ik ben niet zo van het sporten. Dus zal vaker met Max gaan lopen, zoals ik vroeger deed, dat is ook goed voor hem. Als de plannen uitkomen deze keer, ben ik over een tijdje fulltime op de sportschool. Maar daar over kan ik nog niks vertellen, pas als het uitkomt. Tenzij ik beslis om met de camper weg te gaan, dan gaat het natuurlijk niet door. Daar ben ik nog niet over uit. Ik heb nog niet besloten welk pad ik wil gaan volgen.
Hangt denk ik ook een beetje van deze positieve flow af waarin ik momenteel in zit. Zoals je merkt heb ik nog een beetje moeite met beslissingen nemen.
Op het moment ben ik bezig om deze positieve flow vol te houden, ik ben een To Do lijst aan het maken, van allerlei dingen die ik zou willen doen als ik mezelf overleef. Ik werk keihard aan eigen liefde en let ook meer op mijn lichamelijke gezondheid. Ik doe echt mijn best! Maar het is moeilijk, echt moeilijk, als je in je hoofd steeds wat anders hoort, en dat geschreeuw maar niet stil krijgt, daarom doe ik de muziek dan ook zo hard, om mijn eigen gedachtes niet te horen.
De deur uit gaan vind ik ook nog steeds erg moeilijk, het kost mij erg veel energie. Als ik eenmaal er uit ben, dan gaat het wel. Ik merk aan mezelf dat ik ook wat makkelijker met mensen praat dan dat ik eerst deed. Maar het is gewoon, die eerste stap zetten om de deur uit te gaan.
Dus aan de ene kant zie ik wel kleine stapjes in de positieve richting en aan de andere kant zie ik, dat ik nog een lange weg te gaan heb. En vooral sterk moet zijn, ik moet het volhouden, ik mag niet opgeven. Ik moet blijven vechten, ook al is het deze keer anders dan andere keren.
Deze keer moet ik het ook allemaal zelf doen, met minder mensen om mij heen, maar dat is niet erg. Dit betekend dat als ik deze keer er uit kom, ik er alleen maar veel sterker er uit zal komen.
--------- ALS DE ZON NIET WILT SCHIJNEN, DAN SCHIJN JE TOCH LEKKER ZELF!!!! --------
Comments