Positieve Spiraal...

Lieve Lezer,

Welkom bij Carmen’s Journal, ik zal vandaag mijn uiterste best doen om je vandaag een paar minuten te vermaken met mijn woorden. Ik zal proberen om af een toe vanuit achter mijn laptop en op aftstand een heel klein glimlachje op je gezicht proberen te tekenen. Zodat ook al is het maar voor enkele seconden je eventuele verdriet of zorgen vergeet.

Ik wil mijn positiviteit met je delen.

Ik voel mij goed, zit nu in een positieve spiraal, en hoop dat ik je een beetje met mijn positieve woorden een beetje kan besmetten.

Want ik kan het niet vaak genoeg zeggen, Carmen’s Journal haar logo is “Liefde overwint haat”.

It’s all about Love, als de hele wereld zo zou denken, wat zou de aarde toch een prachtig planeet zijn om er op te leven.

En gisteren had ik helemaal een goeie dag en dat kwam voornamelijk alleen maar omdat het zonnetje scheen.

Max en ik waren natuurlijk weer lekker vroeg wakker, en ondanks dat wij erg vroeg buiten liepen, konden wij al merken dat het een mooie dag zou worden.

Zodra een paar zonnestraaltjes te voor schijn komen, dan voel ik hoe ik veranderd.

Het klinkt misschien een beetje raar, maar voor mij maakt het een wereld van verschil.

En nu merk ik het meer omdat ik aan het uitkomen ben van een hele zware donkere tijd.

Ik voel mij zelf opbloeien van een brandnetel naar een mooie tulp. (roos)

Ik besloot gisteren dan ook om niet de hele dag binnen te zitten en naar buiten te gaan, wat ik tegenwoordig niet al te vaak doe. Wel om Max uit te laten, maar voor de rest helemaal niks.

Na het douchen en even onder de zonnebank te zijn geweest besloot ik mijn hakjes uit de kast te halen, make-upje op te doen, jurkje aan, mijn vrolijke vest aan te doen.

Het is een lange vest die ik heb, met heel veel kleuren waar ik gewoon vrolijk van word, en als ik die aan doe, dan krijg ik bovendien ook veel complimenten ( soms noem ik het ook mijn complimenten vest) van mensen op straat ( soms weet ik niet of ze het menen of dat ik in de maling genomen wordt, maar dat maakt mij niet uit, ik word er vrolijk van).

En het was gisteren zulk mooi weer, dat ik wel cabrio had kunnen rijden, maar dat leek mij een beetje overdreven, dus het dak bleef wel dicht.

Ik heb niks bijzonders gedaan, ik moest mijn medicijnen en die van Max ophalen, en ben daarna even naar wat winkeltjes geweest.

Het ging er alleen om, dat ik mezelf had opgetut en de deur uit was.

Ik was een paar uur weg en het deed mij goed, maar ik moet wel eerlijk toegeven, ik was ook blij toen ik weer thuis, de hakken uit deed en mij weer omklede.

Max was ook blij dat ik weer thuis was, helemaal toen hij zag dat ik een cadeautje voor hem had meegenomen.

Stapje voor stapje begin ik steeds meer naar buiten te gaan. En als ik dan buiten kom doe ik steeds meer mijn best om er verzorgd uit te zien, dus niet alleen maar naar buiten gaan om Max uit te laten in mijn trainingspak. En ik geef toe dat het mij wel goed doet, ook al kost het mij nog wel heel veel energie. Maar stapje voor stapje kom ik er wel.

Gisteravond was ik dan ook zo moe, dat terwijl ik na het avond eten op de bank een bakje aardbeien zat te eten in eens in slaap viel, zonder eerst het bakje met aardbeien weg te zetten. Maar dat komt natuurlijk om dat ik tegenwoordig niet genoeg beweeg. Misschien als het mooi weer word en het nog steeds met mij gaat zoals nu, dat ik dan wat aan mijn conditie kan gaan werken. Zou trouwens ook goed voor Max zijn. Misschien zouden we kunnen proberen om ouderwets te kunnen gaan hardlopen samen, zoals wij vroeger deden, maar dan wel heel rustig opbouwen. We zijn tenslotte allebei wel wat ouder geworden.

Maar goed dat zien we dan wel, stapje voor stapje. Als eerste, laat het zonnetje maar komen!

Bij mijn vorige Post had ik verteld over een nieuwe Social Media dingetje dat uit is, tenminste voor mij was het nieuw, maar eigenlijk was het vorig jaar al uit, dus zo nieuw is het helemaal niet.

Het heet Threads, mijn gebruikersnaam daar is Carmensjournal73. Net zoals bij Instagram.

Ook al begin volgers te krijgen bij Threads, weet ik nog steeds niet zo goed hoe alles werkt, dus als je een reactie van mij daar verwacht, vraag ik om je geduld want ik moet nog goed uitzoeken hoe het werkt. Ik zal daar vooral mijn kunst delen.

Het gebeurt mij regelmatig dat ik een fles of een pot wil openmaken en dat het mij dan niet lukt, en dan kan ik wel op de onderkant van de pot gaat tikken of op de deksel tikken, met een theedoek proberen de deksel te draaien. Met een mes of en ander voorwerp aan de zijkant van de deksel, de deksel een heel klein beetje proberen op te tillen zodat er lucht bij komt en dan gaat de pot open, maar dat lukt niet bij elk pot.

Als de pot daarna niet meer dicht hoeft dan is het geen probleem want dan maak ik een gat in de deksel en dan gaat de lucht er ook uit en krijg ik de deksel wel open.

Wat ik probeer te zeggen is dat ik soms problemen heb met het openmaken van een pot of een fles.

Toen mijn zoon of mijn vader er nog waren was het geen probleem, want één van hun deden het wel, nu kan dat helaas niet meer.

Van de week had ik weer hetzelfde probleem met een pot augurken, mijn moeder zat maar te stoeien met een pot augurken die ze niet open kreeg. Ik probeerde het ook maar was echt niet open te krijgen. Dus ik pakte de pot en liep naar P. dat is de buurman naast mij, maar helaas hij was er ook niet. De buurjongen aan de andere kant van mij had ik net zien weg zien gaan dus ik wist dat hij er ook niet was.

Nou ben ik niet zo van veel contact hebben met de buren, we zeggen elkaar gedag als we elkaar zien, maar voor de rest niet veel eigenlijk.

Toen ik in de Wormer woonde had ik wel meer contact met bepaalde buren, maar dat was toen.

Maar goed mijn pot augurken moest wel open, dus ik besloot om naar de buurman op de hoek te gaan, daar woont een wat ouder echtpaar.

Waar ik een paar maanden geleden ik ook al bij aanbelde omdat ze de auto een paar weken lang voor de deur op het gras hadden geparkeerd, terwijl ze een eigen parkeerplek hebben. Bovendien zie ik ze af en toe als ik Max ga uitlaten dat zij ook hun hond uitlaten, maar nu had ik ze heel lang niet gezien en de auto stond best wel lang op dezelfde plek stil en normaal gesproken doen ze dat niet. Dus eerlijk gezegd werd ik een beetje ongerust. En belde ik dus aan om te vragen of alles goed met ze ging.

Gelukkig deed de buurman de deur open en verteld dat er niks aan de hand was, hij had de auto niet op de parkeerplek omdat de gemeente moest langs komen om de bosjes te knippen want de auto werd gekrast erdoor. Hij was wel blij dat ik even aanbelde.

Maar ik dwaal weer af, ik had het over mijn pot augurken. Ik belde aan en vroeg of hij mijn pot met augurken kon open maken, de buurman liet mij binnen komen en ging een beetje trots uitleggen dat ik eerst op de deksel moest tikken en dan moest draaien, ik glimlachte maar zei niks, ik zei niet van dat heb ik al geprobeerd, ik keek alleen maar toe, dat lukte niet, toen legde hij uit over tikken op de onderkant van de pot, ik bleef stil.

Bij mezelf dacht ik wel, u doet u best maar, zo gaat het ook niet lukken. Ik zag wel hoe de buurman een beetje rood werd van kracht zetten. Uiteindelijk zei hij : “Soms wilt het niet altijd lukken”, en toen kwam hij met zo een apparaatje dat op een blikopener lijkt en een theedoek en maakte de pot open. “Zie je wel?” zei hij “zo gefikst,” Ik lachte en zei “als u er niet was geweest, dan was het nooit gelukt, wilt u een augurk voor de moeite?” Ik gaf hem een augurk zei dank u wel en liep weer naar huis.

Het was even zweten, maar uiteindelijk kregen we hem open.

Trouwens de augurken waren erg lekker.

Ondanks dat ik nu in zo positieve spiraal zit hoor ik ze helaas wel, ze zijn er nog en ze zullen er altijd zijn en ook blijven. De bewoners in mijn hoofd bedoel ik. De Monsters en Demonen met wie ik leef. Alleen ik heb een soort van compromis met ze gemaakt, ze blijven in mijn hoofd wonen, gratis en voor niks en ze hoeven ook niet stil te zijn maar ze moeten mij niet de duisternis in mee te sleuren. Laat het nooit meer zo donker zijn als dat het is geweest. Ik weet dat er nog veel terug vallen zullen zijn maar laat de diepste terug val al geweest zijn. Laat mij mijn moeilijkste les al geleerd hebben. Ook al moet ik nog veel meer lessen leren. Ik ben bereid om nog veel meer lessen te leren. Laat mij geen nieuwe Monsters of Demonen kennen. Met degene die ik ken is al genoeg.

Wij kennen elkaar, en wij weten wat wij aan elkaar hebben en wat niet. Laat het hier bij blijven.

En als de Monsters en Demonen in mijn hoofd zin hebben in een feestje prima, waarschuw mij dan, dat ik mij dan kan voorbereiden met kracht, dat het niet onverwachts komt.

Wij zijn zo lang samen, wij kunnen dit. Wij hebben samen zoveel overleefd.

Ik ben alle negativiteit aan het omzetten in positiviteit, en het lukt aardig.

Deze positieve spiraal gaan wij voort zetten.

Maakt niet uit wat voor negatiefs je op mij gooit, op het moment kan ik het aan, en dat ga ik voort zetten. Want tegenwoordig gaat het niet meer om, ik kan worden wie ik wil zijn. Nee…………

Ik ben wie ik wil zijn. En ik ga een heel duidelijk voorbeeld geven, duidelijk en misschien ook pijnlijk. Een voorbeeld die niet iedereen zal begrijpen, maar dat maakt niet uit.

Weet je nog, dat er iemand was J.B, dat dacht ik hem had geprobeerd te vergiftigen (vermoorden), die persoon was (is) ervan overtuigd. Eerst deed het pijn bij mij, ooh arme ik, hoe kon iemand zoiets van mij denken. (Ja…. Mensen ik haal het verleden er weer bij, so what? Het is mijn Blog, mijn Post, mijn verleden, mijn woorden, 'Ik' beslis)

Dit is niet om haat te zaaien, want dat doen wij hier niet, dit is alleen een voorbeeld om een punt duidelijk te maken.

Ik ga verder, eerst dacht ik dus inderdaad, arme ik, hoe kan er zo over mij gedacht worden.

Wil je weten wat ik nu denk? Misschien is het wel raar wat ik nu denk.

Nu denk ik, ik voel mij vereerd. Ja, echt waar.

Ik voel mij vereerd, dat een man zo bang voor mij is en kan denken dat ik echt zo gevaarlijk en sterk ben, want om zoiets te kunnen doen moet je mentaal ontzettend sterk zijn.

En de gedachte die mij eerst zo zwak maakte en mij zo zelf medelijden gaf, geef mij tegenwoordig alleen maar ontzettend veel kracht.

Sorry, dit mag ik natuurlijk niet doen, maar ik moet nu er eigenlijk een beetje om lachen.

Het klopt wel dat ik mij vaak genoeg in de duisternis bevind of bevond, maar dan ben ik een gevaar voor mezelf en niet voor anderen.

En op het moment kan ik mijn duisternis omzetten in een stralende zonnetje. Ik ben weer in de bloei.

Oke, nu wil ik je iets vertellen waar ik zooooooooo vereerd bij ben, ja echt waar.

Ik…….ja, IK, doodnormale ik, heb voor even ter inspiratie gediend, om iets heel moois te maken.

Nu vraag je, je af van, waar heb ze het over, en ik begrijp dat jij je dat afvraagt. Want ik ben nu dus helemaal niet duidelijk. Met andere woorden, ik ben nu heel onduidelijk.

Als trouwe lezer van Carmen’s Journal heb je natuurlijk gehoord van Kilroy Jackson, waarschijnlijk had je al veel eerder van hem gehoord, maar anders sowieso sinds je Carmen’s Journal leest, want ik heb eerder over hem geschreven en heb ook afbeeldingen van zijn kunst gepost. Ik noem hem "The Master."

Ik heb ook eerder verteld over zijn Facebook pagina’s Artist Without Borderz en Artists Zonder Grenzen.

Ik persoonlijk vind zijn kunst erg mooi, kan er vaak heel veel in zien en ook op meerdere manieren interpreteren. Moet er ook bij zeggen dat ik niet altijd alles begrijp, maar dat maakt niet uit.

Sinds ik zijn kunst heb ontdekt, denk ik dat ik één van zijn grootste fans ben, dus je kan je voostellen dat als je dan ter inspiratie dient om iets moois te creëren, dat het een ontzettend groot compliment is.

En dat is niet alles, ik mag nu ook niet alleen mee beheerder zijn van Artists Zonder Grenzen, maar ik krijg ook mijn eigen wekelijkse column in deze Facebook groep.

Is dat niet ontzettend leuk? Ik zit op het moment achter mijn laptop met een hele grote BIG SMILE van oor tot oor.

Ik heb nog geen idee, hoe ik het ga aanpakken, ook niet waarover ik zal schrijven. Maar dat maakt allemaal niet uit, ik ga er goed over na denken en mijn best ervoor doen. Het eerste wat ik moet hebben is een leuke titel voor 'MIJN' column, zodat lezers deze wekelijks herkennen.

Is dit niet ontzettend leuk?

Ik ben zo enthousiast, ik ben echt blij.

En met deze enthousiasme wil ik afscheid nemen voor vandaag.

In deze Post van vandaag zat een beetje van alles. Een beetje positiviteit en wat negatieve puntjes, maar wij sluiten positief af.

Meestal is waarmee je afsluit wat je het langst onthoud, daarom wil ik positief afsluiten.

Ik hoop zoals ik aan het begin van deze Post al zei, dat je een klein beetje genoten hebt en dat ik een klein glimlachje op je gezicht heb kunnen tekenen.

Zie ik je bij de volgende Post weer?

LET’S SPREAD LOVE INTO THE WORLD…..

LOVE YOU ALL!!!!!!

----------------------- TRY TO BE A RAYNBOW IN SOMEONE ELSE'S CLOUD ------------------------