Lieve Lezer,
Een nieuwe dag is aangebroken.
Een nieuwe dag vol nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen. Waarin ik zoals elke dag weer mijn best zal doen om deze te overleven, maar vandaag voel ik mij eerlijk gezegd met weinig kracht. Ik voel heel veel verdriet.
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Ik kan je nog niet precies vertellen, welke kant deze Post zal gaan. Want ik weet zelf nog niet zo goed waar ik mij precies bevind, met mijn hoofd. Maar de regenboog zie ik niet. Het is erg bewolkt in mijn hoofd, maar ik probeer het onweer te voorkomen.
Ik kan je wel alvast vertellen, dat ik een beetje in de war ben. Maar goed, aangezien ik het ben, is dat niks raars.
Ik schrijf niet vanuit het mooie Italië, onder het warme zon, lekker op een terrasje likkend aan een heerlijk straccietella gelato (italiaans ijs), terwijl ik met een goddelijk Italiaanse ober zit te flirten (grapje er tussen door).
Nee, ik schrijf van af het prachtige Nederland, ons kikkerlandje. Het mooie Purmerend om wat preciezer te zijn, maar ook niet van uit een terrasje onder de warme zon, want die schijnt hier nog niet helemaal. Wel vanuit onze bankstel, met een heerlijk kopje thee. En in plaats van te flirten met een goddelijke Italiaanse ober, heb ik naast mij, mijn goddelijke gespierde, grote, loyale, liefdevolle, zorgzame, betrouwbare, beschermende, knappe Soulmate Max.
Dus in beter gezelschap zou ik in ieder geval niet kunnen zijn.
G. appte mij wel, dat hij al lekker in Italië zit, en stuurde mij foto's.
Zoals je al begrepen hebt, ben ik toch maar niet naar Italië gegaan. Ik vond het niet verstandig. En ik heb al genoeg onverstandige dingen in mijn leven gedaan. Het wordt tijd dat ik een klein beetje (heel klein beetje) verstandig word, dat ik een beetje mijn verstand ga gebruiken, daar bij mogelijk is.
Twee weken, zou misschien te lang zijn om zo een eerste keer, na zo een lange tijd niet buitenshuis te hebben geslapen, in één keer twee weken lang weg te gaan.
Bovendien had ik heel veel twijfels of ik het aan zou kunnen of niet, dus leekt het mij beter, bij twijfel maar niet te doen.
Mijn behandelaar zegt steeds, stap voor stap doen, kleine stapjes nemen en niet te veel in één keer willen doen, want anders kan mijn terug val te groot zijn.
In het verleden heb ik nooit geluisterd en misschien word het tijd dat ik nu wel luister. Misschien als ik van af het begin had geluisterd, dat ik dan niet zo diep gezakt was.
Dus nu blijf ik mezelf herhalen, stapje voor stapje!
Max doet het goed met zijn antibiotica kuur, hij is er nog niet klaar mee, maar zijn huid en zijn vacht zien er al veel beter uit. Ik hoop dat nu wel al zijn uitslag weg gaat. En dat de andere medicijnen alleen maar zijn om het te voorkomen in de toekomst. Hij slaapt wel meer dan normaal en eet minder dan normaal. Voor de rest doet Max het best wel goed.
Zoals ik in de vorige Post al vertelde, hoefde ik vorige vrijdag geen column te schrijven voor de FB-groep Artist Zonder Grenzen, want K.J. ging het doen.
Het was een mooie, eerlijke en gevoelige column. Ondanks dat ik zijn verhaal al kon, toen ik het las, werd ik erdoor geraakt. Ik kon het niet laten om een traantje achter mijn laptop te laten. Ik vind niet alleen zijn kunst bewonderingswaardig, maar ook zijn manier van denken over het leven. Zijn kunst begrijp ik helaas niet altijd, maar vind het heerlijk om naar te kijken omdat je er zoveel in kunt zien.
De Column van de privé groep op Facebook Artist Zonder Grenzen voor aanstaande vrijdag heb ik al af. Dus daar heb ik in ieder geval geen stress van. Ik ben er in ieder geval lekker op tijd mee. Ik hoef alleen de afbeelding toe te voegen en dan vrijdag ochtend te publiceren. Ik heb het deze week wat persoonlijker proberen te houden.
Koningsdag is ook achter de rug. Een feestdag die ik tegenwoordig ook niet meer vier. Een dag waar ik het liefst niet meer aan denk, om geen herinneringen meer uit het verleden naar boven te halen. Maar niet een dag dat makkelijk vergeten wordt, als het hele land oranje gekleurd wordt. Gelukkig is het alweer achter de rug, tot volgend jaar weer.
Vroeger vond ik het wel leuk en dan vooral Koningsnacht, en dit doet mij wel aan iets grappigs denken. Volgens mij is het de laatste of ene laatste Koningsnacht die ik gevierd heb.
Ik was in Amsterdam, in de Jordaan met mijn toenmalige partner Koningsnacht aan het vieren.
We kwamen twee meiden tegen, die hadden zo een ballon met lachgas en stonden met elkaar te lachen. Ik was erg benieuwd wat ze voelden met zo een ballon, dus ik vroeg het gewoon aan ze en zij legden het aan mij uit.
Ik had al een beetje alcohol op. De jongen die het verkocht stond naast ze. Toen de meiden het uitlegden, dacht ik van, ja.... ik wil het ook uitproberen. Mijn toenmalige partner vond het goed, de jongen die het verkocht vroeg of ik het wilde proberen.
Ik zei ja, en kreeg er 1 van hem, ik ging op een trap zitten met de meiden voor een huisdeur.
Ik deed de opening van de ballon in mijn mond en iedereen stond aandachtig naar mij te kijken, om mijn reactie te zien. Ik voelde helemaal niks, maar mijn ballon werd ook niet kleiner, ik snapte er niks van.
Wat denk je?
Ik deed de opening van de ballon wel in mijn mond maar liet geen gas er door heen, want met mijn vingers hield ik het ballon dicht. Ik was niet echt ervaren met drugs. We hebben wel de grootste lol gehad toen wij door hadden dat ik het verkeerd deed. En gelukkig had ik maar een paar glaasje alcohol op. Wie weet wat ik gedaan zou hebben met het ballon als ik stomdronken was geweest, misschien had ik het ballon dan wel opgegeten.
Ik weet nog wel, dat bij de mensen bij wie wij op de trap hadden gezeten, ik even aanbelde en even vroeg of ik gebruik mocht maken van de toilet.
Het verleden is niet alleen negatief, soms komen wel leuke en grappige herinneringen naar boven.
Ik ben net gebeld door Zaandam en aanstaande vrijdag in de ochtend heb ik een intake gesprek voor een psychologisch onderzoek. Er is iemand afgevallen en ze hebben mij gebeld.
Net toen ik de hoop een beetje aan het opgeven was, omdat het zo lang duurde.
Ik dacht vanmorgen nog van, je zult net zien dat zij mij bellen van Zaandam voor de therapie als het al te laat is.
Weet je? Ik vind het zo vervelend, dat ik niet genoeg doorzettingsvermogen heb, om gemotiveerd te blijven. Dat ik de ene dag 'ja' zeg, ik ga ervoor, het komt goed. En de andere dag, ik het gewoon niet zie zitten en er ook niks aan wil doen om beter te worden.
Het aller aller liefste zou ik willen, dat mijn ogen zouden sluiten, mijn hart zou stoppen met kloppen, mijn hersenen zouden met werken en dat de weinig mensen die nog om mij geven, mij zich niet meer zouden herinneren. Dat is de ideale plaatje voor mij.
Op dit zijn mijn gedachten een beetje negatief en het is zeker ook niet stil in mijn hoofd. Het is erg luidruchtig en ondanks dat ik alles probeer te negeren, heb ik het er moeilijk mee. De stemmen laten mij niet met rust.
De laatste paar dagen slaap ik ook in de middag een beetje, om de dag een beetje draaglijker te maken. Ik bevind mij weer in een zwaar gevecht. Weer een gevecht tegen mezelf. Weer een gevecht tegen Monsters en Demonen die ik alleen maar hoor.
Monsters en Demonen die het weinig licht die ik nog in mij heb beetje bij beetje uit blazen.
Ik stel me zelf teleur!
En ook al is deze is deze Post niet zo lang, wil ik het hier bij laten, want ik merk dat als ik door ga, ik erg emotioneel ga raken en dat wil ik niet.
Ik probeer kracht uit Max te halen, om zo mijn belofte met hem na te komen. Dat is voor mij het aller belangrijkste.
En met deze woorden neem ik afscheid tot aan de volgende Post.
LOVE YOU ALL !!💖🐾👄🍀
----------VOEL JE NIET SCHULDIG OMDAT JE DOET WAT HET BESTE VOOR JOU IS ----------
Comentarios