Lieve Lezer,
Stapje voor stapje probeer ik vooruit te komen, elk stap die ik neem doe ik mijn uiterste best om in de goede richting te zetten. Ik wil niet meer 1 stap vooruit en twee achteruit zetten.
Het is vermoeiend, Voor mij, maar ook voor de mensen om mij heen.
Vandaag weer op zondag, beginnen wij aan een nieuwe week, een nieuwe week met vol op nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen en nieuwe moed.
Hoor je het? Misschien kan ik beter vragen, merk je het aan mijn manier van schrijven een beetje? Merk je niks? .................................................................
Oke, oke, ik leg het wel even uit. Maar ............... Merk je echt niks, aan hoe ik schrijf?
Ik voel mij wat beter. Ik schrijf wat positiever.
Ik voelde mij al wat beter vanmorgen toen ik opstond. Ik merkte het ook toen ik met Max vanmorgen buiten liep, ik had mijn emoties wat meer onder controle.
Tijdens de mis vanochtend in de kerk kon ik ook mijn tranen binnen houden, en ik voelde dat er een boodschap inzat voor mij. Ik weet niet, ik voelde als of de Heer iets tegen mij wilde zeggen. Vooral bij de acclamatie: Goedheid is sterker dan slechtheid.
Die woorden raakten mij een beetje, want dat is ook een beetje wat ik bedoel met Het Blog, Carmen’s Journal.
Bij Carmen’s Journal zeggen wij:” Liefde overwint haat.”
En in de kerk was het vanmorgen: “ Goedheid is sterker dan slechtheid.”
Goedheid is sterker dan slechtheid,
Liefde is sterker dan haat.
Licht is sterker dan duister,
Leven is sterker dan dood.
Hoop - vol zijn wij
Hoop - vol zijn wij, sinds Hij ons lief had
Ja……..Deze woorden raakten mij een beetje, en zetten mij een beetje aan het denken. Maar ze zetten mij op zo een manier aan het denken, dat ik mij op dit moment niet meer in het donker bevind, en het licht is aangegaan.
De komende tijd ga ik proberen mij bezig houden met leuke dingen inplannen en zodra mijn therapie is begonnen voor de persoonlijkheidsstoornis, zal ik kijken of ik stap voor stap ook andere dingen kan inplannen, zoals bijvoorbeeld mijn vrijwilligerswerk bij ouderen weer oppakken. Ik moet eerst aankijken hoe intensief die therapie is, want het is wel meerdere dagen in de week. En mijn therapeut bij Indigo liet mij al weten, dat het aan het begin voor mij, erg intensief kan zijn. Maar ik weet dat toen ik het vrijwilligerswerk deed, dat ik daar persoonlijk er heel veel aan had, het deed mij heel goed. En de mensen bij wie ik het deed, waren ook heel blij met mij. Het was een win win situatie!
Ik wil proberen een beetje zin aan mijn leven weer te geven, ondanks dat ik ontzettend bang ben voor de toekomst en het plannen ervan. Ik maak dan ook geen toekomst plannen, helemaal niet op de lange termijn, hooguit voor over een week, verder dan een week kijk ik niet. Ik leef in het heden. En week bij week moet ik zien te overleven, want dat is wat ik nu op het moment nog doe, overleven!
Nu ga ik overstappen van, overleven naar leven.
Het klinkt misschien heel raar, maar voor mij, het alleen maar zo denken is al een hele grote stap. Ik ga week bij week leven, ik ga dus mijn uiterste best doen om dingen ( leuke ) te plannen, en ook doen natuurlijk. In het begin zullen het kleine dingetjes zijn, want ik weet dat het met kleine stapjes moet. Ik weet ook dat, dat mijn grootste valkuil is, want als ik mij een klein beetje beter voel, dan wil ik meteen van alles doen, en dan gaat het natuurlijk mis. Dat is wel een les, dat ik geleerd heb, en een fout dat ik nu niet ga maken. Daarom zeg ik steeds, stapje voor stapje. Iets leuks kan iets heel kleins zijn, zoals bijvoorbeeld wat vaker met mijn hobby bezig te zijn, of het blijven proberen, het niet opgeven met het schilderen. Of net zoals morgen, gezellig met leuke mensen gaan lunchen. Ik moet proberen dingen te plannen waar ik ( vroeger ) blij van werd. Ik zeg vroeger omdat ik nu, niet precies meer weet waar ik blij van word. En op het moment word ik niet blij van het schilderen omdat het niet meer lukt, maar vroeger wel en ik had er heel veel aan. En het is iets wat ik niet kan, mag en wil opgeven. Dus? dan moet ik er maar om vechten, denk ik? Toch???????
Zoals je leest probeer ik weer heel voorzichtig positieve plannen te maken. Alleen deze keer doe ik het in hele kleine stapjes. Met hele kleine stapjes probeer ik weer heel voorzichtig in die positieve Flow te komen.
Zo probeer ik weer als ik naar buiten ga bijvoorbeeld, een klein beetje wat aan mijn uiterlijk te doen ( iets dat ik al heel lang niet meer deed ).
Een beetje make-up op doen, iets anders aantrekken dan alleen een trainingsbroek en een slobberstrui. Hakjes weer uit de kast halen, nieuwe kleding kopen, dat soort dingetjes.
Ik ben ziek, ik heb demonen, ik heb monsters, ik heb een heel druk en super donker gedachtengang. Dat ben ik echt niet vergeten, daar ben ik mij zeer van bewust. Maar ik ben niet mijn ziekte, of ziektes, ik ben niet mijn medisch dossier, hoe dik die ook mag zijn, ik ben ook niet mijn demonen of mijn monsters, wat anderen ook mogen zeggen of denken. Ik ben zeker niet de donkerheid waar ik soms in leef en die ik zeer zeker niemand toe wens. Ik ben een vrouw, een vrouw die voelt ( gevoelig, lief, zorgzaam, grappig, leuk, mooi, gul ). Tja sorry..... Voor sommige klinkt het nieuw, maar ik ben niet alleen maar negativiteit. Ik ben een vrouw met heel veel labeltjes en een masker, om al die labels te verbergen, alleen maar zodat er van mij gehouden wordt, ja.... ik heb bevestiging nodig als er van mij gehouden word, anders kom ik om in mijn onzekerheid. ( passend woord vind je niet? kom ik om) en dan nemen mijn demonen en monsters mij over en raak ik de controle kwijt. Ik heb heel veel liefde te geven, daarom is mijn manier van liefde geven misschien een beetje ziekelijk, maar weet niet zo goed hoe ik liefde moet ontvangen.
Mijn monsters en demonen gaan nooit verdwijnen, ik moet alleen een balans zien te vinden om ermee te leven. En terwijl ik deze woorden schrijf, vullen mijn ogen zich weer met tranen, ook dat is een gevecht om tegen te houden.
Maar op dagen zoals vandaag, probeer ik weer opnieuw, een nieuw begin te vinden en er in te geloven. Ik probeer mezelf moed in te spreken, zoals een lezer bij een Post zei: " Je kan het."
Ik wil even bij deze afbeelding dat heet 'When The Warrior Appears' vermelden, dat deze gemaakt is door kunstenaar Kilroy Jackson, zijn Faecebook pagina heet Artist Without Borderz, zeker de moeite waard om een kijkje te nemen.
Vandaag na de kerk is mama mee naar huis gegaan, ze was niet lekker. In eens na de kerk werd ze onwel en kreeg ze het benauwt, ze werd ook een beetje duizelig. Toen wij eenmaal weer thuis waren ging het gelukkig weer wat beter.
Zoals ik net schreef, ga ik morgen lunchen. Ik ga met Gerard lunchen, Gerard is een hele goede vriend en een ex collega. Wij hebben vroeger ook samengewerkt.
Hij is iemand op wie ik altijd kan rekenen. En is de meest positieve persoon die je, je maar kan voorstellen. Ik heb echt nog nooit iemand zo positief gekend.
Maakt niet uit wat voor negatiefs ik hem vertel, hij kan er iets positiefs van maken.
Dus ik dacht, wij gaan lunchen, dan wil ik er wel een beetje leuk uitzien. Niet dat het veel uitmaakt, want als ik met mijn trainingsbroek zou gaan, dan zou hij het ook prima vinden denk ik. Gerard heeft wel slechtere tijden met mij meegemaakt. Toen ik net thuis was, een aantal jaren terug, dat ik wakker was geworden na een maand in coma en twee in het ziekenhuis te zijn geweest, was hij er ook bij, en hielp hij mij er ook door heen.
Maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik had het er over, dat wij morgen gaan samen lunchen en ik er een beetje leuk moet uitzien. Ik moet gewoon een beetje mezelf weer worden.
Heb ik nu dus krulspelden in mijn haar gedaan, en daar moet ik vanavond mee slapen, om morgen mooi gekruld haar te hebben.
Ik dacht eerst nog een foto te maken van mij, met de krulspelden, en hier te publiceren. Maar ik ze nu in heb, ben ik toch van mening veranderd, ik lijk wel een alien. Sorry daar ben ik toch nog een beetje te ijdel voor.
----------------- CHANGE YOUR THOUGHTS AND YOU CHANGE YOUR WORLD -----------------
😎