Lieve Lezer,
Welkom op een mooie nieuwe zomer dag, bij een nieuwe post van Carmen's Journal.
Het zonnetje schijnt buiten, en vandaag schijnt hij goed. Zoals ik net zei, het is een mooie zomer dag.
De laatste tijd gaat het slapen wel redelijk goed. Ik slaap rustig, geen last van nachtmerries, wordt ook rustig wakker, voel geen onrust of verdriet in mijn lichaam of mijn hoofd.
Ik word wel erg vroeg wakker, maar dat vind ik niet erg. Helemaal niet als ik wakker word gemaakt door de zonnestraaltjes in mijn gezicht.
Meestal als ik wakker word, slaapt Max nog, dus ik sta niet meteen op. Ik blijf nog eventjes liggen, voordat ik aan mijn ochtend ritueel begin.
Mijn ochtend gebed, kaarsje aansteken voor de mensen die mij lief zijn en dat soort dingen.
Maar als nog zijn Max en ik, 1 van de eersten die 's morgens in de straat buiten lopen en kunnen genieten van de ochtend stilte.
Met mijn ochtend paniekaanvallen en huilbuien gaat het de laatste tijd ook een stuk beter. Ik ben ook minder emotioneel.
Het werd al tijd!
Vind je ook niet?
Eens moesten de tranen uitdrogen, toch?
Misschien komt het, omdat ik mijn zelf er op probeer te corrigeren. Als ik voel dat ik emotioneel ga worden, dan probeer ik mijn zelf er op aan te spreken, zo van:
"Nee, nu niet, niet weer. Die weg ga je niet weer bewandelen. Wij willen vooruit gaan, en niet blijven hangen. Wij moeten verder gaan.
Als je blijft reageren en handelen zoals je altijd hebt gedaan, krijg je het resultaat, die je altijd hebt gehad. En dat is wat je niet wilt."
En dat zinnetje heb ik zo in mijn hoofd gestampt, dat ik daaruit mijn kracht probeer uit te halen. (girl power)
Dit wilt niet zeggen, dat ik nu helemaal niet meer huil in de ochtenden en dat al mijn paniekaanvallen verdwenen zijn.
Nee, dat niet! Maar................Ze zijn wel een stuk minder geworden. Ik ben een stuk minder emotioneler en positiever en alleen daarmee, ben ik al harstikke blij mee.
Zoals ik al eerder zeg in mijn vorige Posts, het zijn baby stapjes die ik maak. Ze zijn bijna niet zichtbaar. Maar wel voelbaar voor mij. En daar gaat het om, ik moet het verschil zien en ik moet het verschil voel, want uiteindelijk doe ik het voor mezelf en niet voor een ander.
Ik ben eigenlijk nu bezig met heel diep in mij aan het kijken en beslissen met welke kant wil ik eigenlijk op. En een antwoord vinden op die vraag vind ik erg moeilijk.
En zo stom........
Nu ik mij die vraag stel en net geschreven heb dat ik niet meer zo emotioneel ben, wordt mijn moeder door haar zoon opgehaald om naar zijn huis te gaan, begin ik te huilen.
Je moest mij nu eens zin, ik lijk wel een klein kind, ik zit nu gewoon als een klein kind te huilen, en weet niet eens zo goed, waarom ik huil. Maar ik word overwhelmed door verdriet. Ik voel ook dat ik boos word, maar boos word ik omdat ik huil, omdat ik mijn tranen niet binnen heb kunnen houden, terwijl ik twee tellen geleden, geschreven heb dat ik niet meer zo emotioneel ben.
Gelukkig kan ik mezelf snel weer herpakken.
Ik weiger om te huilen. Heb ik al genoeg gedaan.
Misschien kwam het ook doordat het tijd was om mijn medicijnen in te nemen. ( Laat ik de medicijnen de schuld geven.
Over medicijnen gesproken, ik weet niet of er naar mijn medicijnen gekeken zal worden als ik met de nieuwe therapie begin. Maar ik wil dat er sowieso naar mijn medicatie gekeken wordt. Ik heb wat documentatie gelezen en ook wat documentairs gezien over antidepressiva medicatie en aangezien ik het gevoel heb dat mijn medicatie niet meer zo goed werkt als eerst, tenzij ik de dosis ophoog en dat wil ik natuurlijk niet. Heb ik wat informatie verzameld over alternatieve medicatie voor de medicatie die ik nu inneem, het verschil is dat het allemaal plantaardig is, dus het komt zo van de natuur af. Niks chemisch. En de referenties zijn ook super positief. Maar dan kan ik natuurlijk niet de medicatie slikken die ik nu inneem. En ik kan er niet zomaar mee stoppen, want dan gaat het helemaal fout. Dat heb ik in het verleden al meegemaakt. Ik zou het echt onder begeleiding van een arts rustig moeten afbouwen.
Dit is wel iets dat ik goed ga bespreken zodra ik meer weet over de laatste therapie die ik ga krijgen.
Als ik mij niet vergis, heb ik van de week het laatste onderzoek. Dan krijg ik de resultaten van alle onderzoeken bij elkaar en als het goed is en het een klein beetje mee ziet, krijg ik daarna ( na dat ze met elkaar overlegd hebben), te horen wat voor therapie ik ga krijgen en wanneer ik die ga krijgen. (Eerst natuurlijk nog een tijdje op de wachtlijst staan)
Bij deze twee laatste afspraken zal ik alleen gaan.
Afgelopen 2 jaar, nam ik mijn moeder altijd mee naar mijn medische afspraken, omdat er in het verleden heel veel fouten met mij zijn gemaakt, ook wat medicatie betreft. Zo erg dat op een gegeven moment, ik niet meer wist of het aan mij lag, dat ik alles verkeerd begreep of dat het gewoon verkeerd werd uitgelegd. Nu zal ik alleen gaan, omdat mijn moeder dan in Spanje is. Ik zal wel voorbereid gaan, en ook aantekeningen maken van het gesprek, maar dat weten mijn behandelaars ook. Maar ook zodat ik niks vergeet, omdat ik door de medicatie niet alles goed kan onthouden.
Vanmiddag zal ik mijn moeder naar Schiphol brengen. Ze heeft er zin in. Haar koffer heeft ze al ingepakt. Ze gaat heerlijk een maandje naar de zon, lekker uitrusten, lekker geen stress. Gewoon lekker een maandje genieten van de zon, het is haar zo gegund.
Hoe ik er over denk? Ik ben harstikke blij voor haar, en ben er van overtuigd dat het haar goed zal doen. Ik denk ook dat ze vrolijker zal terug komen. Ik zie alleen maar positieve kanten voor haar, en haar zus is er ook super blij mee. Dus het was een juiste beslissing.
HE...HE... Eindelijk doe ik weer iets goeds! En ik zei wel, als verjaardagscadeautje, maar mijn moeder is pas in augustus jarig, eind augustus, dus dat duurt nog wel een tijdje. Ik zei het alleen zodat ze het zou accepteren. Voor haar verjaardag krijgt ze natuurlijk gewoon een cadeautje. Ik ben dan al weer vergeten dat ze de tickets naar Madrid heeft gekregen. (geintje)
Dus vanaf vanmiddag zijn Max en ik anderhalf maand alleen thuis (HOME ALONE) en dat zijn wij ruim 2 jaar, misschien 2,5 jaar niet geweest. Dat zal even wennen zijn voor ons. Dat betekend ook dat wij alles zelf moeten gaan doen, zelfs koken. Zal ik het verleerd zijn?
Zal alles goed gaan? Zal ik geen donkere dagen hebben? Erger nog, zal ik geen donkere nachten hebben? Zal het rustig in mijn hoofd zijn? En zo niet, zal ik genoeg kracht hebben of vinden om de herrie, onrust en duisternis in mijn hoofd aan te kunnen?
Zoveel vragen gaan er in mijn hoofd rond. Ja....... Het klinkt misschien een beetje stom, maar ik vind het wel spannend.
Het geeft mij rust en kracht dat Max bij mij is. En ik heb een aantal nummers, waarvan ik weet dat ik 24/7 kan bellen als ik het even moeilijk heb, maar ik wil daar geen gebruik van maken.
Het wordt een spannende tijd voor mij, maar ook een enge tijd. En persoonlijk denk ik ook, dat er veel van hangt voor mij persoonlijk aankomende tijd.
Ik denk dat aankomende maand en de therapie die ik zal krijgen, zullen bepalend zijn voor mijn eind beslissing bij de kruispunt waarin ik mij nu bevind, aan de hand van die twee zal ik weten of ik rechts of links moet.
Ik blijf in iedere Post zeggen dat ik meer naar buiten moeten gaan, ook meer onder de mensen moet komen, maar toch blijf ik steeds afspraken afzeggen.
Ik heb er echt moeite mee, ook al moet ik zeggen dat als ik eenmaal buiten ben, het ook fijn voelt om buiten te zijn en onder de mensen te zijn. Ik merk ook dat ik veel meer openlijker ben, dan dat ik eerst was. Ik ben niet meer zo erg in mijn schulp verborgen. Ik sta soms van mezelf op te kijken, dat ik uit mezelf met vreemden praat, wat ik eigenlijk nooit heb gedaan.
Volgend weekend is er ook bij ons in Purmerend in het Leeghwater park een soort van Festival, ik zeg 'een soort van' omdat het niet zo groot is. Het is elk jaar rond deze tijd van het jaar.
Altijd als ik kan, ga ik wel even kijken, het is er erg gezellig en je komt altijd wel bekenden tegen van vroeger, soms leuke en soms minder leuke. Mensen die je misschien jarenlang niet gezien hebt, kom je daar tegen.
Het mooie ervan is ook, dat kinderen ook het terrein mogen betreden, dus gezinnen kunnen er gewoon naar toe. En zowel de jeugd als de wat ouderen onder ons maken er een leuke dag van.
Ik weet nog niet of ik alleen zal gaan en dan kom ik daar van zelf wel bekenden tegen, of dat ik eerst zal afspreken om erheen te gaan.
Ik heb al wat verschillende mensen gevraagd om mee te gaan, dus als ze nu allemaal ja zouden zeggen, zou ik meerdere dagen moeten gaan. Maar dat denk ik niet, je hebt toch altijd mensen, die uiteindelijk afzeggen. En anders ook geen probleem, dan gaan we gewoon met een heel groep.
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Het gaat er om dat wij er een leuke dag (of dagen) ervan maken.
En met mij weet je het toch nooit. Nu zeg ik wel dat ik erheen wil gaan, maar misschien als het er op aan komt, zeg ik het zelf wel af.
Maar tot nu toe, zeg ik elke dag dat ik er wel heen ga. En elke dag vraag ik weer iemand nieuw om mee te gaan, zonder te weten of de vorige die ik al mee gevraagd heb wel of niet mee gaat. Maar goed, ik maak mij nergens druk om, we zien het van het weekend wel allemaal, eerst maar hopen dat het mooi weer wordt.
Ik heb op mijn app gekeken naar het weer en het wordt de hele week mooi weer maar van het weekend wordt het minder en als het regent is het natuurlijk niks aan.
Als het regent ga ik er zeker niet heen.
Max begint weer een klein beetje last te krijgen van zijn huid allergie, ik heb al een paar plekjes op zijn buik gezien. En wij wandelen niet eens langs de dijk waar het gras zo hoog is, juist om te voorkomen dat hij uitslag krijgt. Hij krijgt nog altijd special voer voor huid allergie en slikt elke dag zijn medicatie, dus ik heb echt geen idee waar het vandaan komt. Als het volgende week erger wordt dan zullen wij maar weer naar de dierenarts gaan voor een nieuwe kuur antibiotica.
Met mijn dieet gaat het redelijk, ik heb minder last honger, wat heel belangrijk is, want aan het begin had ik daar echt wel veel moeite mee.
Ik weeg niet minder dan vorige week, (wel minder dan toen ik begon) dus daar ben ik minder blij mee, maar ik ben wel minder opgeblazen. (mijn buik is wat minder geworden). Dankzij dat ik wel resultaat zie, voel ik mij gemotiveerd om de dieet voort te zetten.
Gisteren was het heerlijk weer om lekker de hele dag bezig te zijn in de tuin, en dat heb ik dan ook gedaan ( wat ook nodig was).
Tuin is weer onkruid vrij en lekker schoon. Het lijkt nu zelfs of de tuin groter is.
Volgens het weerbericht wordt het ook de hele week mooi weer en als het zo is, dan zal ik er mooi gebruik van maken en lekker in de tuin, in het zonnetje zitten en schilderen, lekker creatief in het zonnetje in plaats van binnen te doen. Het buiten zitten in het zonnetje doet mij zo ontzettend goed.
Afgelopen vrijdag was ik bijna te laat met het schrijven van mijn Column bij de Facebook groep Artist Zonder Grenzen, ik had ook geen helemaal geen onderwerp om erover te schrijven. Of beter gezegd, ik had meerdere onderwerpen, maar op dat moment sprak geen enkele mij aan en kon ik geen keuze maken. Ik kon maar geen beslissing nemen en daar heb ik de laatste tijd wel vaker last van, dat ik het lastig vind om beslissingen te maken.
Uiteindelijk heb ik helemaal geen onderwerp geen gekozen en heb ik gewoon geschreven wat er uit mijn vingers kwam en dat ook eerlijk verteld in de Column. Gewoon eerlijk verteld dat ik niet wist waarover ik moest schrijven. Ik wilde geen forceerde Column hebben. Dus als de onderwerpen die ik in mijn hoofd heb op dat moment om er over te schrijven mij om welke reden dan ook, mij op dat moment niet aanspreken, ga ik er niet over schrijven want dan schrijf ik zonder gevoel. En als ik schrijf, is het net zoals wanneer ik schilder, dan doe ik dat met gevoel, dan voel ik er iets bij, als dat niet zo, ga ik er niet over schrijven..
Ik weet niet of er tussen mijn lezers mensen zijn die iets met digitale coins doen zoals de Bitcoin. Zo ja, ben jij dan ook zo in paniek geraakt als ik omdat de Bitcoin zo aan het zakken is? Ik was zelfs mijn vertrouwen in de Bitcoin een beetje aan het kwijtraken.
Gelukkig heb ik goeie adviseurs om mij heen die weten waar ze het over hebben
(tenminste dat mag ik hopen) en het is geen bedrijf die dan zoveel % van je vraagt. En terwijl ik denk van, oh jee ik raak alles kwijt. Hoor ik aan de andere kant, nee je moet nu juist kopen, kijk op de lange termijn, deze dip is om te kopen, blijf kijken op de lange termijn. Dus geef ik deze advies door, raak niet in paniek, het komt allemaal goed. Bitcoin gaat nog verder zakken, maar daarna gaat die stijgen, stijgen, stijgen. Echt waar!
Laat je niet misleiden door je emotie, het komt echt helemaal goed.
En dan laat ik het hierbij voor vandaag, ik ga mijn moeder naar Schiphol brengen. Ik wil je bedanken voor de tijd die je genomen hebt om mij woorden te lezen. Ik hoop datje er de volgende keer weer bij bent.
Ik wens je alle geluk en alle liefde van de wereld. Geniet de komende dagen van het zonnetje.
En heb je van het weekend niks te doen, dan hebben wij in Purmerend een klein Festival waar het ontzettend gezellig is.
Love you all !!💖🐾👄🍀😇👹
-------------------- HET IS NOOIT TE LAAT OM JEZELF OPNIEUW TE VINDEN ---------------------
Comments