Lieve lieve Lezer,
Welkom weer bij een nieuwe Post van Carmen's Journal. Hoe is je dag tot zo ver vandaag?
Die van mij begon echt overdreven vroeg. Ik werd om half vijf wakker en kon niet meer slapen, maar dat vond ik echt veel te vroeg om Max uit te laten en naar buiten te gaan.
Ik ben dus wel blijven liggen, ben op mijn telefoon gegaan en ben pas om half zeven opgestaan. En toen alsnog moest ik Max wakker maken om naar buiten te gaan.
Het gebeurt de laatste dagen wel vaker, dat ik overdreven vroeg wakker wordt, en dan niet meer kan slapen, maar dat zal wel komen omdat ik in de avond ook best wel vroeg slaap.
Tegenwoordig hoef ik niet meer mijn psychiater te bellen voor mijn medicijnen. Ik slik nu al zo lang dezelfde medicatie en dezelfde dosering, dat het in de apotheek voor mij wordt klaar gemaakt en ik steeds voor twee weken meekrijg. Het wordt in zakjes klaar gemaakt, wat ik in de ochtend, middag en avond moet innemen, heel makkelijk, want als ik het een keertje vergeet (wat niet gebeurt, want ik hou het goed in de gaten) dan zie ik het ook meteen.
En als ik op vakantie ga, hoef ik het maar een paar dagen van tevoren door te geven, en dan wordt het klaar gemaakt en krijg ik wat meer mee.
Ik weet alleen niet, als ik met een de nieuwe behandeling begin, of ze dan ook naar mijn medicatie gaan kijken en eventueel gaan veranderen, omdat ik dan ook te maken krijg met een ander psychiater. Wat ik eigenlijk niet hoop, want tot nu toe ben ik wel redelijk tevreden met deze medicatie, ook al is het best wel veel.
Bij mijn vader werd het ook zo gedaan, alleen bij hem werd het thuis gebracht. En ik moet het bij de apotheek ophalen, wat ik helemaal geen probleem vind, want de apotheek is tien minuten bij mij vandaan.
Ik heb bij Indigo ook al een nieuwe afspraak gemaakt. Zoals ik verteld had in andere Post, had ik de laatste afspraak afgebeld, omdat ik niet zoveel zin had om te gaan en zo moe wordt van al die gesprekken die mij nergens naar toe lijden.
Maar tot dat ik met de nieuwe therapie begin, lijkt het mij wel verstandig om de gesprekken bij Indigo voort te zetten. Dus over een anderhalve week moet ik weer.
Er is bij mij toch een beetje blijven hangen dat reisje naar Bali die ik niet meer ga doen (voorlopig). Ik kan het toch niet helemaal uit mijn hoofd krijgen en ik merk dat ik er best wel veel mee bezig ben. Het kribbelt een beetje.
En dat komt door de keren dat ik in Thailand en de eilanden eromheen op reis ben gegaan, echt een beetje op avontuur met een rugzak. Niks vast boeken, alleen de vlucht ernaartoe, het eerste hotel en de terugreis, maar voor de rest was het van, wij zien wel naar welk eiland wij gaan en hoelang wij er blijven. Dus zeg maar een beetje op avontuur. Dat zijn denk ik de mooiste vakanties geweest.
Maar het was meer in die landen denk ik, het gevoel van vrijheid die ik kreeg. Dat gevoel heb ik in andere landen niet gehad.
Misschien dat ik daarom zo word aangetrokken en het beetje als een droom zie, om een camper te kopen en te gaan reizen. Om die gevoel van vrijheid en avontuur weer te ervaren. Tegelijkertijd het ook wel een beetje eng vindt.
Ook al moet ik zeggen, ik ken al wel een stukje van Europa, maar daar heb ik nooit dat gevoel gehad. Ik ben naar België, Duistland, Engeland, Frankrijk, Spanje, Mallorca, Italië, Sicilië, Polen, Indonesië, Thailand en eilanden eromheen geweest.
Volgens mij is het alweer een tijdje terug dat wij het over de bewoners in mijn hoofd praten.
Je mag er best naar vragen, ik zal eerlijk antwoord geven.
Ze zijn er gewoon.
En ze zijn niet zo blij met mij, weet je waarom?
Omdat ik ze geen aandacht geef, ik negeer ze.
Daarvoor doe ik mijn uiterste best dat wel, ook al is het niet altijd even makkelijk.
Ze proberen eerst zachtjes contact met mij te maken, en als ze door hebben dat ik er niet op reageer dan worden ze luider. En dan krijg ik het zwaar om ze te negeren. Maar ik geef niet op, ik zet door.
Ze doen de lichtknop in mijn hoofd uit, zodat het heel donker wordt. Ze willen mij bang maken. Mijn angst oproepen, zoals ze altijd gedaan hebben. En ik probeer dan de lichtknop in mijn hoofd te zoeken, zodat het weer licht wordt, maar ze hebben het goed verborgen, onmogelijk te vinden. Dus moet ik ze maar in het donker zien te negeren, ik moet de duisternis negeren. Ik moet door mijn angst heen, ik moet doorzetten.
Ik mag niet bang worden en moet sterk blijven.
Normaal gesproken zou ik onder mijn dekentje kruipen. Ik zou ze aanhoren, naar ze luisteren en doen wat ze zeggen. Ik zou mij op zo een moment heel klein maken en ook zo voelen, maar ook heel kwetsbaar en eigenlijk ook alleen, want ik heb niemand op zo een moment die mij beschermd. Ik ben alleen, kwetsbaar en bang.
Ben ik dat? Wil ik dat? Of was ik dat ?
Maar..................
Ik was heel goed bezig, en maakte kleine stapjes in de goede richting.
Is dit nou een stap achteruit?
Nu al ?
Een terugval?
Waar is de kracht gebleven waar ik het over had?
Ik voelde mij toch krachtig en sterk?
Nou??????
Wat denk je zelf????
ECHT NIET!!!!!!!!!!!!!!!!
Deze keer niet. Ik heb het al vaker gezegd, ook in andere Posts.
Deze keer is het anders. En dat meen ik ook.
Deze keer ga ik eruit komen.
Deze keer gaan de bewoners in mijn hoofd, de Monsters, Demonen en zelfs Het Zwarte Monster geen kans krijgen, het gaat er niet meer om of ze gaan winnen of niet.
Nu gaat het er om, dat ik ze geen kans ga geven.
En ik weet het, ze gaan het nog heel vaak proberen, ze geven niet op. Ze zullen het op allerlei manieren proberen, aan mij de taak om iedere keer sterk te zijn en sterk te blijven. Wilskracht en doorzettingsvermogen moet ik hebben, niet echt mijn 2 sterke punten. Maar het geeft niet, gewoon blijven proberen en blijven geloven.
En bij een terug val ervoor te zorgen dat de terug val niet erger is dan de laatste.
Want een terug val zal er zijn, dat is zeker. Helaas ben ik niet van de ene dag op de ander genezen, zo werkt het helaas niet, ik moet wel realistisch blijven.
Hoe heb ik ze deze keer genegeerd? En wat maakt het dat ik ze deze keer wel kan negeren en andere keren niet? Terwijl ik deze keer meer reden dan ooit heb om juist alles op te geven, omdat ik deze keer meer kwijt ben dan ooit tevoren.
Ten eerste heb ik deze keer mezelf de kans gegeven, om de pijn er te laten zijn. Ik heb in mijn pijn gezeten en heb geen afleiding gezocht om de pijn te camoufleren. Ik heb de tijd genomen om te rouwen. Ik heb de pijn geaccepteerd.
Deze keer kom ik eruit voor mezelf, ik doe het niet voor een ander. Het is mijn eigen keus. Ik neem die beslissing!
Zodra ik ze hoor, neem ik actie. Ik ga niet meer in de stilte zitten en ze de kans geven om mij te kunnen aanvallen.
Ik voel mij krachtig en die kracht gebruik ik.
De liefde die ik in mij heb, gebruik ik niet voor een ander, maar wel voor mezelf. (Wat nooit eerder gebeurde)
Deze keer stel ik mezelf de juiste vragen om eruit te komen, ik pieker niet, ik denk over oplossingen, want ik wil vooruit.
Daarom als ik niet een antwoord krijgt wat leidt tot actie, wat leidt tot resultaat is het niet de juiste vraag. Want dan is het een waarom.
Waarom blijf je hangen? Wordt het piekeren.
Wordt het geen nadenken meer over een oplossing en resultaat, dan wordt het piekeren en daar komt niks uit.
Geen actie, kom ik niet vooruit.
Muziek werkt heel goed om ze te negeren, maar dan hele harde muziek, dat ik mijn eigen gedachtes niet meer hoor. Daar kan ik zelfs vrolijk van worden, en ga ik meezingen. Soms is het droevige muziek maar dan ook zing ik mee en huil ik erbij, huil heel veel en voel ook heel veel pijn, maar ik hoor ze niet in mijn hoofd en het huilen lucht dan later wel op. Want erachteraan komt er vrolijk muziek aan. Buiten lopen werkt goed, schilderen werkt goed.
Ik heb altijd geweten wat werkt om de bewoners in mijn hoofd stil te krijgen of om ze te negeren. Alleen ik deed er geen moeite meer voor. Het maakte mij niet meer uit. Ik had mij overgegeven aan ze.
Dat is wat er veranderd is!
Ja......... In mijn duisternis, heel ver in mijn duisternis, brand een heel klein lichtje die niet uit wil. En dat lichtje ver in mijn duisternis ga ik halen en ga ik weer laten schijnen zoals die nooit tevoren scheen.
Als ik het leven in een zin zou moeten definiëren dan zou het, het volgende zijn: Je straalt (schijnt) niet zonder duisternis.
Begrijp je het?
De sterren schijnen 's nachts toch? En hoe donkerder het is, hoe meer ze schijnen.
Ik ben 1 van die sterren!
Ik heb vandaag iets gedaan wat ik eigenlijk nooit doe, of nooit doe, het gaat nooit verder dan, dank u wel. Of, ik gebruik Facebook om mijn Blog te promoten, maar verder praat ik eigenlijk niet met mannen op het internet. Slechte ervaringen ermee, nooit echt gesprekken ermee voeren.
Maar vandaag heb ik een gesprek via Facebook gehouden met een man, maar hij had zo een bekend gezicht, dat ik zou echt denken dat ik hem ooit eerder gezien heb. Tijdens het gesprek probeerden wij te kijken misschien gemeenschappelijke vrienden , dus via via of omdat ik niet altijd gewoond heb waar ik nu woon, dat ik hem misschien daarvan zou kunnen kennen, maar uiteindelijk niet echt veel wijzer kunnen worden.
En toch blijf ik denken, dat ik hem ergens van ken.
Gisteren bij de apotheek hoorden ik dat het binnenkort carnaval is. Ik wist dat het binnenkort was want ik weet dat het in Februari is, maar wist niet precies wanneer.
Ik raakte met een man aan de praat bij de apotheek en die zei dat ik naar Schagen moest als ik Carnaval wilde vieren. Hij zij ook precies waar ik moest wezen, maar eerlijk gezegd was ik de apotheek nog niet uit, of ik was al vergeten waar die had gezegd. Volgens hem was het daar leuker dan in Brabant.
Ik ben niet echt zo een carnavalsvierder.
Ik heb het wel een paar keer gedaan en ik heb het ook altijd erg leuk gehad. Gelukkig heb ik ook altijd iemand gehad die mij veilig thuis heeft gebracht. Als ik mij goed kan herinneren, moet ik nog ergens een foto hebben samen met Wolter Kroes waar ik hem een kus geef, waar hij optrad in Naarden met Carnaval.
Toen ik thuis kwam appte ik Mr. Positivo op om te vragen, wanneer het nou echt carnaval is. Hij woont in Brabant, dus hij weet het wel. En volgend weekend is het al weer.
Of ik Carnaval ga vieren? Weet ik niet. Het is voor mij nog een beetje vroeg om te beslissen (duurt nog een hele week).
Aan de ene kant denk ik, ja moet ik doen. Meer die deur uit. Meer leuke dingen gaan doen. Geen saaie huis mus worden. Aan de andere kant, moet ik ook niet te veel in 1x gaan doen. Stap voor stap, dat blijf ik mezelf elke keer zeggen.
Conclusie? Ik denk er nog een paar dagen over na............
Maar voor vandaag neem ik afscheid van je, ik heb even niks meer te vertellen.
Zorg goed voor jezelf, want als jij het niet doet, gaat een ander het ook niet doen.
Hou zo veel mogelijk van jezelf, als je niet van jezelf houdt, kan je ook niet van een ander houden. Zorg dat je je zelf altijd op nummer 1 zet, en geloof mij dat is echt niet egoïstisch om te doen.
Je zult het niet geloven, maar een tijdje terug was dit nooit uit mijn mond ( of uit mijn vingers) gekomen. Maar ik leer, ik leer anders naar het leven ( en naar de dood) te kijken.
Ik leer anders naar het licht en naar de duisternis te kijken.
Jij kan het ook!
Geef niet op!
Love you all! (also from you)
------------ NOTHING IS IMPOSSIBLE. THE WORLD ITSELF SAYS "I'M POSSIBLE ! " -------------
댓글