Toeval bestaat niet....

Lieve Lezer,

Ik begin vandaag niet zo best, maar beloof dat ik beter zal eindigen. Ik wilde ook helemaal niet schrijven vandaag, maar moet mijn gevoel kwijt.

En het heeft ook helemaal niks te maken, met in het verleden leven, ondanks dat er soms herinneringen naar boven komen, maar dat heeft iedereen. Het heeft helemaal geen betekenis, want het zijn niks meer dan dat, herinneringen, soms goeie en soms slechte, dat is alles!

Ik heb een paar dagen dat ik erg slecht slaap. Zo was vannacht weer zo een nacht, ik werd om kwart over elf wakker, rond één uur sliep ik weer, rond 2 uur wakker, viel weer in slaap rond half vijf, om zes uur weer wakker, rond haf zeven sliep ik weer en om half acht stond ik op. Dus echt een fijne avond heb ik niet gehad.

Heb Max maar eten gegeven en we zijn naar buiten gegaan, het was nog niet helemaal licht. Het had geregend, maar toen wij de deur uit gingen regende het niet meer, maar het zag er wel naar uit dat het elk moment weer zou gaan regenen.

We zeggen dat toeval niet bestaat, dus als toeval niet bestaat, is dit onderstaande een sein geweest, en zo zie ik het ook.

Ik zie het als een sein van de Heer naar mij toe.

Nu mag je zeggen: “Oh ja hoor, daar heb haar weer, die gek.”

Prima, denk maar en zeg maar wat je wilt. Ik ben gek!

Gisteren “toevallig” sprak ik tot de Heer en gaf ik toe geen spijt te hebben en dus geen berouw te tonen om iets dat ik in het verleden verkeerd heb gedaan. Ik had wel mijn excuses aangeboden, want dat is wat ik hoorde te doen, maar ik had geen spijt van mijn acties. Ik had alleen spijt dat het naar buiten was gekomen. ( Dus van de gevolgen ) En zo sprak ik het ook uit naar de Heer.( Dit was gister in de middag)

Gisteravond zag ik op Social media zonder te zoeken een filmpje van desbetreffende persoon. En ik werd overwhelmed door een enorme schuldgevoel en verdriet ( echt heel erg ) Ik heb dat filmpje wel 6 keer gekeken. En voor het eerst kwam het bij mij binnen. Voor het eerst zag ik hoe fout ik was geweest. Voor het eerst verplaatste ik mij in de schoenen van de ander. ( En geloof mij ik ben geen ongevoelig persoon ) En begreep ik heel veel dingen en beslissingen die er genomen zijn.

Ik begreep ook de straf die ik ervoor gehad heb, ik accepteer ook mijn straf. Ik heb mijn les gehad, geaccepteerd en geleerd, want het was ook en les. Heel veel dingen werden duidelijk, ook al waren ze pijnlijk en om mij ervoor te schamen.

Was dit een sein? Ik denk het wel, want toeval bestaat niet, en alles gebeurt met een reden. Ik moest dat filmpje zien, om mij te realiseren wat ik gedaan had. Om mij te verplaatsen in de schoenen van de ander.

Om te begrijpen dat sorry zeggen niet genoeg is. Om mij te realiseren dat woorden soms niet genoeg zijn, en het te laat is voor acties. En dat gemiste kansen nooit meer terug komen.

Het enigste wat je nog kan doen in zo een geval, is jezelf vergeven, de les er uit halen, zodat het nooit meer gebeurt. Wachten op de vergevenis van de Heer, en hopen dat de ander je ooit vergeeft. Dat is alles wat je kan doen, en dan gewoon loslaten.

En dan is het vandaag zondag, en wat is er dan op Zondag? Kerkdag. En waar ging de Mis vandaag over? Over vergevenis. Maar het is geen toeval, want daar geloven wij niet in. Was het een sein??

Moest ik daarom zo huilen vandaag in de kerk tijdens mijn gebed.

Ik moest huilen omdat de Heer mijn vergeven heeft, voordat ik vanmorgen naar de kerk ging twijfelde ik of ik vergeven was of niet, maar tijdens de mis voelde ik dat ik vergeven was.

Weet je waarom ik twijfelde of ik vergeven was door de Heer voordat ik vandaag naar de Kerk ging ? En dit gaat heel raar klinken waarschijnlijk. Vanmorgen toen ik met Max buiten liep, moest ik huilen, ik was zo overwhelmed door verdriet en sprak ik tot de Heer en ik vroeg hem om vergevenis, om wat ik gezegd had, dat ik geen berouw toonde en geen spijt had om wat ik gedaan had, tot dat ik dat filmpje zag. Op dat moment begon het te regenen en zelfs te hagelen, maar dan ook echt hard. Ook dat zag ik als een teken. Daarom moest ik dat filmpje zien, de Heer wilde zien of ik daar ongevoelig voor zou blijven. De Heer heeft gezien dat ik oprecht spijt heb en dat oprecht mijn les geleerd heb.

Vanmorgen was het een rollercoaster van emoties, ik voelde al die verdriet en ook woede op mezelf om mijn fout niet eerder gezien te hebben, om niet in staat te zijn geweest, om mezelf in de ander te kunnen verplaatsen.

Boos en verdrietig omdat ik mijn positieve Fibe niet kwijt wil. Boos, verdrietig, woest, angstig vechtlustig om het gevecht aan te gaan met Het Zwarte Monster die vanmorgen ook om de hoek kwam kijken.

Ja…… Je leest het goed. Het Zwarte Monster greep zijn kans vanmorgen zodra hij zag dat ik een zwak moment had.

Mijn slechte Karma heb ik al genoeg gehad, dus dat kwam hij niet brengen, daar hoef ik niet bang voor te zijn.

Hij kwam even langs met zijn pesterijen, even laten herinneren, wat voor een monster ik zelf ben. Dat ik niet verdien om vergeven te worden, door niemand, en eindigen met de vraag:

“ Wat doe je hier nog?” “Je bent maar een last voor iedereen.” “Alles wat je aanraakt bederft.”

“Je praat over roze olifantjes, maar ik beslis of ze met je mee gaan of niet, niks in je hoofd, gebeurt zonder mijn toestemming.” “Je verdient geen vergevenis, uiteindelijk zul je doen wat ik wil, je zult geen eigen wil hebben, je bent zwak, ik beslis over jou.”

Ja……… het Zwarte Monster was goed op dreef vanmorgen.

Ik probeer er geen gehoor aan te geven, er niet naar te luisteren, maar het is moeilijk.

Ik probeer mij te concentreren op de afgelopen dagen waar ik riep dat in positieve Fibe zat en hoe dat voelde.

Ik moet mezelf corrigeren!

Ik moet mezelf afleiden van wat Het Zwarte Monster roept.

Ik zou mezelf een paar klappen moeten geven om mezelf te corrigeren.

Mezelf door elkaar schudden, als ik klein was geweest, dan had ik waarschijnlijk de haar uit mijn hoofd getrokken en mezelf tegen de muur geslagen, want dat was wat ik vroeger deed.

Ik moet ook niet zo snel en vaak roepen over mijn positieve Fibe, want zodra ik het roep komt Het Zwarte Monster om de Hoek kijken om iets van zich te laten horen en de roze olifantjes weg te jagen.

Ik ben nu alleen met Max thuis. Na de kerk heb ik mama naar Jose gebracht, zoals ik elke zondag doe. Dan drinken ze samen koffie en kletsten ze met elkaar.

Ik ga op de grond zitten met Max, hij voelt dat er iets is. Hij voelt dat het niet goed gaat, ik omhels hem en begin te huilen, echt huilen, hard huilen, ik kan ook niet stoppen. Het moet eruit. Ik laat mij gaan, want ik voel ook dat ik het nodig heb, ik weet dat ik mij daarna beter zal voelen. Maar nu heb ik het nodig. Nu hoort niemand mij, nu ziet niemand mij. Alleen Max, maar hij mag het zien, want hij voelt het ook. Hij troost mij. Max lieve vriend, wat moet ik doen als jij er op een dag, er niet meer bent. Hoe kan ik je bedanken voor alles wat jij voor mij doet en wat jij voor mij betekend.

Ik voel mij rustiger worden. Het wordt stiller en rustiger in mijn hoofd. Het is gelukt, het gaat al beter.

We zijn niet van onze positieve Fibe af, we gaan gewoon door. Het is een zwak moment geweest en ik heb het zwaar gehad, echt zwaar, maar ik vecht om in deze Fibe te blijven. Ik mag er niet van af. Ik MOET er in blijven.

Ik ga even een uurtje liggen, want dit kost mij zoveel energie. En daarna wil ik aan mijn kunst werk verder gaan. Ik moet positief blijven, en ik moet bezig blijven. Uiteindelijk komt alles goed, beloof ik je, Ik blijf sterk!

----------------- ALS HET BELANGRIJK VOOR JE IS, ZUL JE EEN MANIER VINDEN ----------------