Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal. Ik ben weer ontzettend blij met je aanwezigheid en daarvoor wil ik je ook bedanken.
Een nieuwe Post, een nieuwe dag, een nieuw verhaal, een nieuw begin, een nieuwe uitdaging, een nieuwe hoop en ga zo maar door.
Ik probeer het zo positief mogelijk te houden. Ook al onweert het in mijn bovenkamer.
Ik had ook kunnen beginnen met, een nieuwe Post, hetzelfde pijn, hetzelfde verdriet, hetzelfde dagelijkse gevecht.
Maar nee..... Ik heb gekozen, voor de positieve weg.
Volgens het weerbericht zou het vandaag een bewolkte dag worden, maar ik moet zeggen, het is bijna negen uur in de ochtend en ik zit heerlijk in de tuin in de volle zon.
Ik ben al met Max wezen wandelen, heb al gedoucht en ben al zelfs onder de zonnebank geweest.
En nu dus terwijl ik ontbijt, vertel ik je hoe het nu met mij gaat aan de andere kant van je scherm.
Mijn ontbijt is helaas niet zo spannend. Een kommetje gevuld met stukjes watermeloen, lekker verfrissend en lekker light. Want dat wel, ik blijf trouw aan mijn dieet. Kilo's moeten er af, hoe dan ook.
Zoals je weet, want ik heb het eerder benoemd in de Blog, mag ik op Facebook medebeheerder zijn, van de privé groep Artist Zonder Grenzen. En daar heb ik een vaste Column gekregen iedere vrijdag. Maar aangezien, ik beperkt (straf had gehad) van Facebook, (wegens mijn uitspraken) mocht ik een bepaalde tijd niks plaatsten in groepen van Facebook. Ik mocht alleen Likes geven.
En de automatische berichten die wekelijks worden gepubliceerd in de groep, die werden wel gewoon gepubliceerd. Dus kon ik afgelopen vrijdag, mijn Column niet publiceren.
Dat voelde voor mij niet fijn.
Ik had op mijn eigen Facebook pagina ( want die mocht ik wel gewoon blijven gebruiken) wel een melding geschreven, waarin ik aangaf, dat ik geen Column zou schrijven en waarom niet.
Heel stom misschien, maar toch, het voelde niet goed, dat ik de Column niet kon publiceren.
Afgelopen maandag, toen mijn beperkingen opgeheven werden, heb ik als nog de Column gepubliceerd, dat gaf mij weer rust.
Gelukkig had ik de Column voor vandaag vrijdag wel weer netjes op tijd af en die heb ik vanmorgen meteen gepubliceerd.
Nu gaan wij weer op zoek naar een onderwerp voor volgende week vrijdag.
Als je lid wilt worden van onze privé groep, dan kun je, je gewoon aanmelden via Facebook bij de groep Artists Zonder Grenzen.
De laatste dagen zal ik heel, heeeel erg voorzichtig zeggen dat het redelijk met mij gaat. Dat ik hele kleine positieve stapjes maak. En ik weet wel dat ik dat veel vaker geroepen heb, daarom zeg ik ook 'redelijk' en 'heel erg voorzichtig'.
Ik vergeet niet dat ik in een achtbaan leef met ups en downs. Goede, slechte en hele slechte momenten. En die momenten voel ik natuurlijk overal, in mijn hoofd, in mijn hart en in mijn lichaam. Soms ben ik mij ervan bewust en soms wat minder. Iedere keer dat ik zeg dat het wat beter gaat, krijg ik weer een terugslag, (een klap in mijn gezicht) vandaar een beetje mijn angst om uitspraken te doen.
Dus zoals ik in de laatste Post zei, ik laat het op mij afkomen. Het komt hoe het komt.
Ik geniet heel erg van de goede momenten die ik heb en trek mij terug als de Duisternis mij roept.
Mijn leven is een achtbaan en soms gaan wij omhoog en blijven wij omhoog gaan en dan ineens wanneer wij het minder verwachten, soms zien wij het ook aankomen maar niet altijd, dan gaan wij in een hele hoge snelheid weer naar beneden.
Maar als ik goed in mijn kijk, begin ik wat rust te ervaren, moeilijk uit te leggen, maar het lijkt als of ik wat los begin te laten, iets in mij begint los te komen waardoor ik wat rust krijg overal.
Innerlijk is er een verandering bezig, ik voel het. Ik kan nog niet zo goed uitleggen, wat er aan het gebeuren is. Ik weet wel dat mijn dromen mij iets proberen uit te leggen, maar ik weet nog niet wat het is, ik begrijp ze nog niet.
Ik voel dat ik iets loslaat, dat ik ruimte in mezelf maak. Dat er iets veranderd in mij, maar ik weet niet hoe ik het kan omschrijven.
Mijn tranen en paniekaanvallen in de ochtenden zijn er nog steeds, emoties, Monster en Demonen ook.
Het einde van mijn verhaal is al geschreven, daar is niks aan veranderd.
De Duisternis is er gewoon. En toch, ben ik iets aan het loslaten, iets heel zwaars, groots en pijnlijk waardoor ik rust ga krijgen. Iets wat niet meer bij mij hoort. En maakt niet uit wat het is, want ik heb er last van. Vraag mij niet wat het is, want ik zou het niet weten. Maar omdat ik er last van heb, wat het ook is, laat ik het los, het hoort niet meer bij mij, misschien nooit gedaan.
Het voelt als of ik een nieuw begin voor mezelf, door mezelf aan het maken ben. Als of ik een nieuw pad ga bewandelen met dezelfde eindbestemming, alleen dan met een omweg er omheen.
Klinkt het raar wat ik zeg? Ja....... ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen.
Ik denk dat ik te lang in een luchtbel heb gezeten. Misschien in een illusie geloofde, een Fata Morgana zag, waar niks te zien viel. En ineens werd ik wakker en zag ik dat alles nep was geweest. Mijn ballon van illusie is geëxplodeerd.
Het is een soort transformatie, zowel inwendig als uitwendig.
Het is al begonnen, met een nieuwe look, een nieuw stijl.
Kast opgeruimd, om nieuwe kleding te kopen, maar niet alleen nieuwe kleiding te kopen, ook een ander soort. Gewoon een heel ander nieuw look.
Afvallen! Ja, ik ben mooi zoals ik ben, maar........... Klopt, dat woordje, "maar" daar wil ik van af.
En als ik een paar kg. afval, die erbij zijn gekomen door de medicijnen en door te weinig beweging te hebben, dan zal ik mij prettiger erbij voelen en mezelf mooier zien. En daar doe ik het voor.
Mijn haar heb ik al een ander kleur gegeven. Mijn hele verpakking ben ik stapje voor stapje aan het veranderen, terwijl een aantal maanden geleden, het mij echt niet geïnteresseerd had hoe ik erbij had gelopen. Ja, als ik ergens in het bijzonder naar toe moest dan zorgde ik wel dat ik er verzorgd uit zag, maar verder ook niet.
Maar nu, ga ik de hele verpakking aanpakken. Wie weet, misschien wat kleine lichamelijk aanpassingen doen.
Maar goed, dan zit ik natuurlijk nog met mijn medisch dossier toch? Wat ga ik daar aan doen? Je verpakking kan wel prachtig zijn, maar als de inhoud verrot is, heb je er ook niks aan, toch? Dus ook de binnenkant wordt goed aangepakt. Ook daar is een groot transformatie aan de gang. Het is al begonnen. Ik heb zware lessen geleerd. Afgelopen jaren zijn zwaar geweest, ik geef het toe en ik ben er nog lang niet, dat weet ik.
Maar ik weet ook dat het zwaarste al achter de rug is.
En ondanks dat het einde van mijn verhaal al geschreven is, zoals ik net zei. De weg er naar toe zal wel anders gaan dan zoals het tot nu is gegaan.
Ik zal nooit meer het geluk van anderen boven mijn eigen geluk zetten. Maar vooral mijn eigen gezondheid in gevaar laten lopen door schuld van anderen of zodat anderen er beter van worden. Ik zal mezelf voor anderen zetten.
Als ik mezelf van iets moest vergeven, dan heb ik dat gedaan. Als ik anderen moest vergeven, heb ik dat ook gedaan. Voor de rest maak ik mij geen zorgen, of anderen mij vergeven of niet. Dat probleem heb ik ook los gelaten, dat raakt mij ook niet meer.
Zoals ik net zei, ik heb heel wat lessen geleerd afgelopen jaren.
En 1 ervan is leren verder gaan zonder enige haat of wrok. Gewoon verder gaan tot het einde van mijn verhaal, met liefde voor iedereen.
Ondanks mijn terugvallen en de achtbaan waarin ik leef worden er hele piepkleine stapjes in de goede richting, zoals ik hieronder onder vertel, het vertrouwen in mijn nieuwe therapeut bijvoorbeeld. Een betere samenleving met mijn Monsters en Demonen.
Ik ben heel tevreden met de therapeut die ik nu in Zaandam heb en vertrouw er op dat ze mij nu echt een therapie willen geven waarvan ze overtuigd zijn dat het mij gaat helpen, vandaar dat ik ook zoveel gespreken krijg. Om de juiste therapie te vinden.
Niet zoals ze in het verleden hebben gedaan, dat ze allerlei therapieën, behandelaars en medicijnen hebben gegeven in de hoop dat ze zouden helpen, waarbij ik mij een beetje als een proefkonijn voelde.
Ook hele zware therapieën zoals elektro convulsietherapie, beter bekend als ECT. Waarvan het resultaat nul was. Eigenlijk denk ik, dat ik alleen maar slechter ben geworden van al die therapieën en medicijnen.
Ben natuurlijk ook duidelijk geweest, dat dit de laatste therapie is dat ik ga doen. Deze therapie wordt het nagerecht van mijn medisch dossier.
En deze therapie is voor mij erg belangrijk en ook bepalend hoe het daarna zal eindigen.
Maar ik zie het einde van deze therapie, wat het einde ervan ook moge zal alleen maar positief. Het zal mij of genezing of rust geven.
Van de week had ik ook weer een gesprek bij Indigo en daarmee heb ik afgesproken, dat ik voorlopig bij ze stop. Als ik ze nodig kan ik ze altijd bellen en als nog een afspraak maken. Dus mijn dossier bij hun wordt nog niet gesloten. Maar omdat ik nog gesprekken heb lopen in Zaandam voordat de nieuwe therapie begint, stop ik even met Indigo.
Ik denk dat ik officieel met Indigo zal stoppen als mijn therapie in Zaandam begint.
Het project van mijn dochter en mijn schoonzoon over de sportschool staat momenteel op een laag pitje, wat ik eigenlijk helemaal niet zo erg vind. Zo heb ik tijd om eventueel de therapie te doen, en dan zie ik wel wat ik doe. Ondertussen hou ik mij bezig met andere projecten.
Van de week ben ik met G. wezen lunchen in het centrum. Deze keer zijn we ergens anders geweest, want er is ook Kermis. Het is de grote Kermis van Purmerend en dan moet de Horeca een groot deel van de terrassen inleveren. Toen wij er aankwamen om te lunchen, waar wij normaal gesproken heen gaan, was het vol. Dus toen besloten wij maar ergens anders te gaan lunchen., waar wij eigenlijk net zo lekker hebben geluncht.
De wijn en de oester waren in ieder net zo lekker.
Daarna zijn wij naar Hemmeland een rondje wezen wandelen, wat mij wel goed deed.
Het was een gezellige dag. We hebben ook de tijd genomen om een eerlijk en goed gesprek met elkaar te voeren. Ik denk ook dat het goed was, maar het is wel een gesprek met een vervolg geweest.
Misschien wordt het gesprek volgende voort gezet. Wij hebben afgesproken om te gaan picknicken als het zonnetje schijnt.
Over het algemeen heb ik best wel een goede week gehad. Ik ben zelfs meerdere keer naar buiten geweest om te gaan winkelen. En daarvoor heb ik mij echt helemaal opgetut, met make up en hakjes en betrapte me zelf meerdere malen dat ik echt op straat liep te glimlachen. Het heeft mij ook goed gedaan, om onder de mensen te zijn.
En in deze positieve fibe, dwars door de scherm heen wens ik je een hele fijne, liefdevolle weekend. Deze week heb ik helaas de Blog niet zoveel aandacht kunnen geven. Ik hoop volgende week wat meer aanwezig te zijn.
Vergeet niet dat er door je scherm heen iemand is voor als je een luisterend oor nodig hebt.
Iemand die je alleen het allerbeste wens, vooral heel veel goede gezondheid en geluk maar vooral heel, echt heel veel liefde.
Je bent niet alleen en samen staan wij sterk.
En met deze laatste woorden neem ik afscheid van je voor vandaag.
Love you all !! 👄🐾💖🍀
--------------------------- HET MOOISTE WAT JE KUNT WORDEN IS JEZELF --------------------------
Kommentare