Lieve Lezer,
Ik ben even begonnen met deze Post, maar weet niet of deze gepubliceerd zal worden of niet.
Deze is echt ter therapie van mij geschreven. Ik moet het echt van mij af schrijven, het gaat echt even niet goed nu.
Ik kom net binnen met Max. Ik moest Max even uitlaten en zoals iedere ochtend heb ik natuurlijk mijn huilbui gehad. Het zijn niet echt huilbuien meer, ik kan ze beter paniekaanvallen noemen, maar goed dat maakt niet uit.
Doet er ook niet toe!
Ik hoor er nu onderhand wel aan gewend te zijn, want het is iedere ochtend, gewoon zeven dagen per week in de ochtend als Max en ik 's morgens vroeg buiten lopen, dan gebeurt het. Heel af en toe sla ik een dagje over, maar dat is echt heel af en toe.
Soms als ik weer voor de deur sta om de deur weer open te maken, dan is het over, soms ga ik binnen weer door, maar meestal niet.
En weet je wat? Ik word daar zo moe van. Ik ben het zat, echt zat!
Ik ben moe, om iedere dag het verdriet maar te voelen. En dan zegt mijn behandelaar laat het verdriet er zijn, laat de tranen maar gaan, het is goed.
En dat doe ik dan ook.
Maar...........................
Wanneer houdt het op? Komt er geen einde aan? Gaat het niet ophouden? Gaat het altijd zo blijven? En het gaat niet alleen maar om de tranen, het gaat om de pijn die ik voel waardoor de tranen gaan vloeien.
Ik wil dan keihard schreeuwen, schreeuwen van pijn die ik voel.
En NEE, ik stel mij niet aan, want het doet ECHT pijn.
IK VOEL ECHT PIJN!!!!
Het liefst zou ik mijn hart uit mijn lichaam rukken op de grond gooien en keihard er op stampen zodat er helemaal niks meer van overblijft. Dat is wat ik wil doen. Zonder hart voel je niet.
En dat is wat ik wil, niks voelen. Gewoon harteloos zijn, dat niks mij kan raken.
Als ik toch moet leven, dan maar zonder gevoel.
Gek en zonder gevoel...........Ja................... Dat moet ik zijn! Dat is DE oplossing.
Dat klinkt fantastisch.
Maar hoe doe ik dat? Mijn hart uit mijn lichaam rukken gaat helaas niet lukken, geloof mij, als het mogelijk zou zijn, dan had ik het heel lang geleden al gedaan. Dan had ik het al gedaan op het moment dat ik ontdekt had dat ik een ziekelijk manier heb van, 'houden van.'
Mijn zelf pijn doen (van het leven beroven) mag/ kan ik niet, ik heb een belofte gemaakt, en moet die nakomen. Ik moet voor Max zorgen en in de tussen tijd moet ik een doel zien te bereiken.
Ik kan mijn zelf wel tegen de muur slaan tot dat ik mezelf bewusteloos sla, maar op een gegeven moment zal ik weer wakker worden en begint alles weer opnieuw.
Story of my life, zoveel vragen met zo weinig antwoorden. Dus.............
Wat doen wij eraan? Wat kunnen wij er aan doen?
NIKS.................... Helemaal niks!
Ik blijf huilen. Ik blijf lijden. Ik blijf hopen op misschien 'ooit' .......
Misschien............................
Maar daarmee maak ik alleen mezelf nog gekker, want ik weet dat die OOIT, NOOIT zal worden.
Ik zal nooit genezen. Ik zal nooit 'normaal' worden. Want, ben ik ooit wel 'normaal' geweest?
Of is dat 'gek' zijn gedeeltelijk niet, wat mij, mij maakt?
Het heeft mij zoveel moeite, pijn, trots, mensen, tijd, klappen etc. gekost om te accepteren dat ik ziek ben, dat ik mentaal niet oké ben. Dat er aan de buitenkant niks te zien is, maar aan de binnenkant van alles kapot is.
Dat ik niet voel, hoor, zie of reageer als een 'normaal' persoon.
Zelfs mijn houden van, is niet als een normaal persoon, maar het is op een ziekelijk manier. Tot op heden heb ik nog soms, dat ik het niet helemaal accepteer dat ik ziek ben, want ik wil het niet zijn.
Ik wil niet gek zijn. Ik weet, ik heb soms een grote mond en ik praat er makkelijk over. Over wat ik heb en niet heb. Over mijn Monsters en Demonen, over de gesprekken dat ik met ze voer of hun met mij. Maar weet je? Ik zou zo graag 'normaal' willen zijn. Ik zou zo graag geen medisch dossier willen hebben. Ik zou zo graag niet als een gek worden bestempeld.
Elke keer dat ik een nieuwe stempel in mijn medisch dossier krijg, of een nieuwe behandeling, een nieuwe aanpassing van mijn medicijnen, een nieuwe behandelaar of iets dergelijks is een nieuwe klap die ik moet verwerken.
Iedere keer weer is het een diepere dal waar ik in zak, waar de uitgang weer verder weg in te zien is.
En weer die vraag in mijn hoofd: " Waarvoor?" "Waarom doe ik nog moeite?"
De vermoeidheid word mij te zwaar. En dat maakt mij toch wel een beetje bang, want ik ben bang dat Het Zwarte Monster wakker wordt en hij weer op bezoek komt. En dat maakt mijn gevecht alleen maar zwaarder.
Het einde van dit gevecht weet ik al, het enigste wat ik nu doe, is een tijdje uitstellen.
Ondertussen is Max naast mij komen zitten en probeert mij te troosten, dat doet mij goed en verlicht ook de pijn.
Hij is mijn beste medicijn. Hij is mijn uitstel!
Sinds ik begonnen ben Carmen's Journal ben ik mij ook wat meer gaan verdiepen in de mentale gezondheid in het algemeen. Ik lees er ook veel over.
En zoals ik wel vaker verteld heb, ben ik persoonlijk niet zo blij over het algemeen met de hulp en behandelingen die ik gekregen heb. Bij mij heeft alles weinig of geen resultaat gehad. Ik heb het gevoel dat ik er alleen maar er slechter van word. Bovendien heeft de GGZ ontzettend veel fouten bij mij gemaakt.
En tot nu toe, heb ik ook weinig artikelen kunnen vinden waar mensen hun positieve ervaringen vertellen over de GGZ, wat erg jammer is. En dan heb ik het niet alleen over de overdreven lange wachtlijsten die er zijn. Wat al erg genoeg is. Ook de kwaliteit is niet al te best, als wij er van op uit gaan, dat er in de afgelopen 12 maanden 26% van de volwassenen één of meerdere psychische aandoeningen had. Dat is ongeveer één op de vier volwassenen.
Er lijden heel veel mensen aan psychische aandoeningen, meer dan wij zelf doorhebben, omdat wij het meestal in stilte doen.
Zo kwam ik van de week van de week onderstaande link tegen. Waar ik bepaalde herkenning in vond en daarom deze met je deel.
Normaal gesproken deel ik mijn Posts in FB groepen die te maken hebben mentale gezondheid, dat ga ik met deze Post niet doen. Ik zal het wel in mijn eigen Facebook pagina publiceren, maar voor de rest nergens in.
Deze Post is misschien ook wat korter dan andere keren, maar het was in principe ook niet de bedoeling dat ik deze ging publiceren. Ik begon dit te schrijven, om het verdriet en de pijn van mij af te schrijven.
Heeft het geholpen? Ja, een beetje wel. Ik ben in ieder geval gestopt met huilen, dus daar ben ik al blij om. Ben er alleen erg moe, van geworden, dus de kans is erg groot, dat ik vanmiddag even moet gaan uitrusten.
En dan wil ik het hier bij laten. Ik hoop dat mijn volgende Post wat positiever is.
Zoals ik al vaker schrijf aan het einde van een Post, wil ik je dwars door de scherm heen, veel kracht en liefde sturen. En als jij toevallig nu even ook niet door je beste moment gaat, geef ik je als tip mee, zet je gevoelens op papier, schrijf ze op. Schrijf ze van je af, dat helpt een beetje.
Love you all !!👄🐾💖🍀
------------ DE GROOTSTE FOUT DIE JE KUNT MAKEN IS OM ER GEEN TE MAKEN -----------
Ik heb je blog gelezen.
Je bent zoals je bent, je mag er helemaal zijn!