Lieve Lezer,
Welkom bij onze nieuwe Post van Carmen's Journal.
In deze Post heb ik wat nieuws te vertellen waar ik zelf heel verdrietig van geworden ben en heel veel moeite heb om er positief bij te blijven.
Ondanks dat het nieuws dat ik gekregen heb, weet ik dat het alle kanten op kan gaan en niet hoeft te zijn zoals mij gezegd is.
Maar iedere keer dat ik eraan denk, kan ik het niet helpen om toch down te worden en begin te huilen.
Want ik ben bang dat als hij er niet is, voor mij dit gevecht niet haalbaar zal zijn. Nu juist dat ik ervan overtuigd was, dat ik op de juiste weg was en mezelf ervan overtuigd had dat ik het zou halen.
En dit gaat echt heel stom klinken, maar ik ga het toch zeggen. Ik ben toch al voor gek verklaard door iedereen. Dus dan kan ik zeggen wat ik wil, het is nooit gek genoeg als het uit mijn mond komt (in dit geval uit mijn vingers.)
Mensen zullen toch alleen maar zeggen: "Oh daar heb je haar weer, die gek."
En het maakt mij eigenlijk toch niet meer uit wat mensen van mij denken of zeggen.
Maar sinds van de week, ik dat nieuws hoorde en hij er ook bij was, dus hij hoorde het ook, lijkt het net, als hij naar mij kijkt, of hij mij iets wil zeggen, ik zie iets in zijn ogen wat ik eerst niet zag, maar ik kan ook niet zo goed benoemen wat het is. Misschien is het wel verdriet, maar mijn eigen verdriet. Misschien zie ik mijn eigen verdriet in zijn ogen, als of hij mij een spiegel voor zou houden. Zou dat kunnen? Zou onze connectie zo ver gaan? Of ben ik nog gekker dan dat iedereen zegt en denkt?
Hij is ook steeds meer aanhankelijk.
En gisteren wilde ik een paar foto's met hem maken, maar hij vindt dat helemaal niet zo leuk. Ik irriteerde mij een beetje en zei tegen hem: "Nou dan niet, ga maar naar benden." Normaal gesproken zou hij dat ook gedaan hebben, of hij zou voor de deur zijn gaan liggen. Nu
draaide hij zich om en ging naast mij zitten voor de foto.
Ik kan mij echt niet voorstellen dat er een dag komt dat hij er niet meer zal zijn, dat ik niet meer met hem kan stoeien. Dat wij niet meer samen kunnen gaan wandelen. Dat hij als geen ander mij zal troosten en beschermen tegen mezelf.
De dag dat hij er niet meer zal zijn.............Daar kan ik beter niet aan denken, want dat zal de dag zijn, dat ik alleen op de wereld over blijf.....................
Daarom kwamen die woorden zo hard aan, en op dat moment leek het net of mijn wereld in elkaar stortte.
Maar voordat ik dit nieuws kreeg van de week ging het eigenlijk best wel goed met mij. Ik was nog steeds op het juiste pad. En laat ik eerlijk zeggen, best wel trots op mezelf door de kleine stapjes in de juiste richting die ik maakte en ondanks mijn huidige twijfels nog steeds aan het maken ben.
Ik kom er zo meteen op terug, wat er nou is gebeurd van de week wat mij nou zo verdrietig heeft gemaakt.
Ik wil eerst over de positieve stapjes die ik vooruitga vertellen, om even op adem te komen. En zo meteen verder gaan en het bovenstaande verhaal vertellen.
Het slapen gaat weer redelijk. Ik word vroeg wakker in de ochtend, maar niet meer zo overdreven vroeg zoals bij mijn laatste Post. En in de nacht word ik ook steeds minder vaak wakker. Dus dat is in ieder geval positief en gaat de goede kant op. Waar ik in ieder geval blij mee ben. In de middag slapen wordt ook steeds minder. Gebeurt eigenlijk bijna nooit meer.
Ik kom wat meer buiten. (Nog lang niet genoeg)
Ik doe wat meer moeite om buiten te komen en zorg er ook voor dat ik er wat beter uit zie als ik buiten kom. Dus wat vaker een make-upje op, hakjes aan en dat soort dingen.
(Gewoon wat vrouwelijke dingetjes)
En ik merk ook, dat ik weer wat meer met mijn neus omhoogloop loop.(Sommige mensen zullen het kapsones of arrogant noemen, ik kan je verzekeren, dat het zeker niet zo is.) Het is wel wat meer zelfverzekerd. ( Maar dat was ook nodig.) Niet zoals afgelopen jaren, dat het net leekt als of ik met de staart tussen mijn benen liep, met mijn hoofd naar beneden kijken. Zodat ik niemand zag en niemand mij zag. Ik verberg mezelf niet meer. Ik maak nu ook wat meer contact met mensen, nog lang niet genoeg, maar stap voor stap gaat het wel steeds ietsje beter. Ik ben ook niet meer bang om met mensen te praten. ( Face to face niet via internet)
Ik had ook plannen om Carnaval te vieren. En bovendien had ik de kans om het in Brabant te vieren, waar het echte Carnaval is, maar die stap was nog te groot en heb ik het dus niet gedaan.
Maar ik durf zo nu en dan wel een afspraak in mijn agenda te noteren en die ook na te komen. Ook dat is voor mij een stapje in de goede richting.
Het lichtje in mijn hoofd wordt met de dag groter, de duisternis lijkt steeds verder weg te zijn. Met hele piepkleine stapjes lijkt het alsof het steeds stiller wordt in mijn hoofd, en de glimlach op mijn gezicht steeds groter wordt.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn ogen weer beginnen te glimmen. Als of er weer leven in begint te komen.
Zelfs de tranen die er uit rollen voelen anders. Ja......... Tranen zijn er nog genoeg, en ze zullen ooit wel minderen, maar nooit helemaal verdwijnen.
Er zal altijd wel een reden zijn om de tranen over mijn wangen te laten vloeien, want die tranen maken mij wie ik ben.
Die tranen laten je zien dat ik voel, dat ik gevoel heb. Mijn tranen zijn niet per se iets negatiefs of verdriet, ze kunnen juist iets positiefs aangeven zoals een gelukkig moment, een emotie, of een overwinning.
Ondanks wat sommige mensen van mij mogen zeggen en denken, over wat voor een monster ik ben wel of niet, en of ik over lijken ga om mijn doelen te bereiken of niet. Deze monster is soms ook een monster met gevoel en emoties en voelt ook pijn zoals ieder ander mens.
Ik ben het helemaal mee eens met de uitdrukking van Leonardo Da Vinci die zegt: " De ogen zijn de spiegel van de ziel", bij mij is het in ieder wel het geval. Vaak zeggen mijn ogen wat mijn mond niet kan uitspreken. Alleen niet iedereen kan ze lezen.
De komende tien dagen heb ik twee loges thuis.
De eerste avond heb ik goed overleefd.
Ze hebben goed geslapen, en ze zijn pas wakker geworden toen ik ze wakker maakte om ze eten te geven en uit te laten. Max heeft ook geen moeite met ze, en als hij zin heeft, speelt hij een beetje met ze.
Is voor Max ook wel leuk, een beetje afleiding.
Het uitlaten van twee honden tegelijk (want er is ook een derde, een chihuahua, maar die blijkt je niet te hoeven uit te laten, die wilt alleen maar in de tuin, voor de rest wil ze niet naar buiten, dat raar beest), gaat best wel goed.
Max let heel erg op de andere hond zodat deze niet trekt en niet alle kanten op gaat, net alsof hij haar een beetje opvoedt. Is wel heel leuk om te zien.
14 Februari vandaag, Valentijnsdag.
Een commerciële dag eigenlijk.
Een manier voor de winkeliers om meer omzet te maken. Dat zeggen we vooral de mensen die alleen zijn. Want wees nou eens eerlijk, wie vindt het nou niet leuk om een lief cadeautje, bloemetje of kaartje te ontvangen van iemand die je lief is en die jou liefhebt?
Volgens mij vinden wij het allemaal leuk, maar als wij niemand hebben, dan proberen wij net te doen als of het ons niks doet en zeggen wij maar dat het een commerciële dag is, en dat wij daar niet aan mee doen.
Je moet elke dag van het jaar je geliefde persoon laten zien dat je om deze geeft, tuurlijk is dat zo, maar er is toch niks mee, om 1 dag per jaar een extra lief gebaar te hebben?
Ik wens iedereen een hele liefdevolle Valentijnsdag, laat de persoon die je lief is elke dag voelen hoeveel je om haar of hem geeft en vandaag net een tikkeltje meer.
Valentijnsdag heeft voor mij ook een andere betekenis, mijn opa hete Valentijn en was ook op Valentijnsdag geboren. Hij leeft niet meer, maar als hij geleefd had, dan was hij vandaag 100 jaar geworden.
Aan het begin van de Post had ik het over een nieuws dat ik gekregen had, waar ik moeite mee had om het te verwerken en waar ik nog over terug zou komen, zodat je begreep waar ik het precies overhad.
Zoals je al door had ging het over Max.
Ik ben met Max van de week naar de dierenarts geweest, want zijn huiduitslag wil niet helemaal verdwijnen en hij is nu al langer dan een maand aan zijn nieuw voer. Bovendien heb ik gemerkt dat hij soms druppeltjes bloed uit zijn piemel verliest en daar ben ik ook een beetje van geschrokken. Het gebeurt heel af en toe, maar toch, het hoort niet. En bloed vind ik altijd eng.
Dat van het bloed komt doordat zijn prostaat erg groot is, volgens de dierenarts is dat een ouderdomskwaaltje, kan geen kwaad. Als het zo blijft is er niks aan de hand. Als het erger zou worden, dan moeten we terugkomen en dan wordt hij door middel van medicijnen gecastreerd.
Ik heb hem nooit willen castreren, als het niet nodig was, zodat hij echt een mannetje bleef.
Toen de dierenarts zei, dat de prostaat een ouderdomskwaaltje was, moest ik lachen, en zei ik verbaasd: "Ouderdomskwaaltje? Maar hij wordt dit jaar pas 8 jaartjes, dat is toch helemaal niet oud?" En van haar antwoord schrok ik heel erg.
Voor de Bullys is 8 jaar wel oud, ze worden gemiddeld 8 jaar.
Deze zag ik echt niet aankomen. Ik moest ook gelijk huilen. De dierenarts zag het en zei ook meteen, maar dat wil natuurlijk niks zeggen. Max ziet er goed uit, en kan veel ouder worden. Maar ik schrok heel erg van wat ze had gezegd.
En toen moesten wij het nog hebben over zijn allergie. Het uitzoeken waar Max allergisch voor is, is een lang traject. Het kan zelfs 1 a 2 jaar duren voordat ze precies weten waarvoor hij nu eigenlijk precies allergisch voor is.
De dierenarts adviseerde mij, om het traject niet te starten met Max.
Ze zei dat ik het beter met medicijnen kon oplossen. En dat is door Max dagelijks, levenslang een pilletje te geven.
Nu waren er twee soorten medicijnen de ene had wat bijwerkingen en één van de bijwerkingen was, het verkorten van zijn leven. Het waren Prednison tabletten, mensen met kanker krijgen ook dit medicijn, volgens mij tegen de pijn, en voor je botten is het ook niet zo goed. Toen ik de naam Prednison hoorde (ik weet wat dit met je doet), vroeg ik meteen naar een andere medicijn. Volgens de dierenarts was een ander medicijn veel duurder, maar ik ben toch voor die ander gegaan.
Na dat ik gehoord had dat Max voor zijn leeftijd oud was en dat de Prednison je leven verkort, was voor mij een keuze maken heel makkelijk.
Het heeft mij een paar dagen gekost om te accepteren wat de dierenarts had gezegd over Max zijn leeftijd en je begrijpt natuurlijk wel, dat als ik hem eerst verwende, ik hem nu nog veel meer verwen. En dan nog weet ik niet of ik het geaccepteerd heb.
Als ik naar hem kijk, zie ik ook niet dat hij er oud uitziet. En hij is nog steeds speels en we knuffelen en stoeien heel veel.
Het was mij wel opgevallen dat hij eerder moe wordt, maar ik dacht dat het kwam omdat wij nu ook minder lopen, dus de conditie is ook minder.
Maar wat de dierenarts zei, zag ik echt niet aankomen.
Je begrijpt natuurlijk wel, dat de dag dat we bij de dierenarts geweest waren, voor mij heel emotioneel en zwaar was.
Onderweg naar huis heb ik ook heel veel gehuild, ik kon niet geloven wat de dierenarts gezegd had.
Nu probeer ik daar niet aan te denken, en elke dag zoveel mogelijk van hem te genieten, meer als normaal. En ik probeer zo positief mogelijk te zijn en ga er natuurlijk van uit dat Max nog heel oud wordt. Hij moet wel, want hij moet voor mij zorgen! En ik moet voor hem zorgen, wij zorgen voor elkaar! Onvoorwaardelijke liefde!
Ik zal alles doen binnen mijn mogelijkheden om zijn leven te verlengen.
Ik vertel altijd hoe goed ik het doe met de digitale coins. En ik schrijf altijd, dat ik je adviseer om er ook in te stappen en te investeren. En dat als je, je er een beetje in verdiept, ook een zakcentje mee zou kunnen verdienen. Dan vind ik het ook zo eerlijk, als ik het minder goed doe, om het ook te vertellen. En dus bij deze wilde ik zeggen dat ik vorige week mijn Bitcoin had verkocht omdat ik dacht dat die ging zakken. Mijn bedoeling was om deze terug te kopen voor een lagere prijs, maar tot mijn grote verbazing zakte deze niet, maar steeg, waardoor ik dus een hele hoge verlies maakte. En dus heel erg baalde.
Maar omdat ik het vertel als ik winst maak, net zoals ik vorig jaar deed, vind ik ook dat ik het moet vertellen als ik verlies maak. ( Ik heb verlies gemaakt omdat ik het duurder heb terug gekocht)
Betekend dit dat ik ermee ga stopen? Zeer zeker niet. Van fouten leer je. Wat ik nu ga doen is wachten tot de Bitcoin weer zakt, want dat gaat die zeker doen en zodra dit gebeurt gaan wij weer inkopen doen. (Dus nu zijn wij aan het sparen om straks inkopen te doen)
We gaan het een beetje op safe spelen met de Bitcoin. En met andere coins die minder waard zijn, daar gaan we een beetje mee spelen totdat wij genoeg ervaring mee hebben, dan doet het verlies niet zoveel pijn.
Ondanks mijn verlies blijf ik je aanraden om mee te doen, het is leuk om te doen en je kan er een centje mee verdienen (ook verliezen). Ik moet je wel waarschuwen, dat het een beetje verslavend kan zijn.
En voor de rest heb ik je voor vandaag niet veel meer te vertellen. Ik hoop dat je een beetje hebt genoten van deze Post. Of op zijn minst dat ik je een beetje heb afgeleid van je dagelijkse sleur, verdriet of problemen die je zou kunnen hebben.
Als je een luisterend oor nodig hebt, dan weet je mij te vinden. Je hoeft het niet alleen te doen, samen staan wij sterk.
Ik ben geen arts, en kan je zeker niet genezen. Kan mezelf niet eens genezen. Maar weet dat je er niet alleen voor staat, dat er heel veel mensen zoals ons zijn.
Weten dat er iemand is die je begrijpt kan soms heel veel betekenen.
Ik geloof echt dat wij samen de wereld waarin wij leven mooier kunnen maken en daar hoeven wij niet eens zoveel voor te doen, alleen maar door liefde te delen met elkaar en meer begrip voor elkaar te tonen.
Ik hoop dat je Carmen's Journal blijft lezen!
------------------------------------------ LIEFDE OVERWINT ALLES --------------------------------------------
👍