Lieve Dagboek,
Ik weet niet eens hoe ik vandaag moet beginnen. Ik lijk wel een ping pong bal, ik blijf maar van de ene naar de andere kant gaan.
Van de Duisternis naar het licht. Van het licht naar de Duisternis. Tegenwoordig weet ik niet eens meer waar mijn plek is.
Ik weet niet waar ik veilig ben, want nergens ben ik veilig, nergens voel ik mij veilig.
Mijn monsters en Demonen vallen mij aan, maar tegelijkertijd beschermen ze mij ook.
Maar nu moet ik niet alleen bang zijn voor mijn eigen Monsters en Demonen, maar ook voor Monsters en Demonen van anderen die van buitenaf mij aanvallen.
Ik probeer mijn eigen pad te volgen, in mijn eigen Duisternis of mijn eigen licht te blijven. Maar dat blijkt niet genoeg te zijn, het wordt mij niet gegund. Als ik een paar stapjes in het licht stap, word ik weer de Duisternis in getrapt zonder enige genade.
Maakt niet uit of mijn bedoelingen goed zijn of niet. Iedere keer als ik denk de juiste beslissing genomen te hebben, vanuit een goed hart, word ik veroordeeld zonder enige genade en zonder enige kans om mij te verdedigen.
Je bent onschuldig tot dat het tegen deel bewezen is, geld niet voor mij.
Ik ben al veroordeeld, dus ben ik schuldig tot dat het tegendeel bewezen is. En dan nog wordt er getwijfeld. Het ergste is, dat ik veroordeeld wordt door mensen die mij helemaal niet kennen en soms zelfs mij nooit ontmoet hebben. Gelukkig heb ik in de loop der jaren geleerd, dat het altijd mensen zijn, die het nooit recht in mijn gezicht zeggen, maar achter mijn rug. En dat is ook hun plek, achter mij!
De mensen die het waard zijn, lopen naast mij en weten wel beter!
Die mensen zijn belangrijk voor mij! De mensen achter mij, zijn niet belangrijk, ik kijk niet meer achterom.
Mijn periodes in het licht worden steeds korter. En mijn periodes in de Duisternis komen steeds vaker voor, zijn steeds heftiger en langer.
Wil je wat weten? Ik ben bang! Bang voor mezelf en bang voor de buiten wereld.
Mijn angst wordt met de dag groter, want ik weet dat de dag zal komen dat ik niet meer uit de Duisternis zal komen, dat ik erin zal blijven hangen.
En het is echt niet dat ik er niet tegen gevochten heb. Niemand zal ooit kunnen zeggen dat ik het gevecht makkelijk opgegeven heb, want ik blijf maar vechten. Elke dag weer opnieuw.
Ik heb mij van de week iets gerealiseerd, iets wat ik weet dat gaat gebeuren, maar waar ik liever niet aan denk, omdat ik daar ontzettend bang voor ben. Ik weet dat wanneer die dag ooit komt, ik het niet ga overleven. Maar ook, omdat ik het niet wil overleven.
Mijn allergrootste nachtmerrie zal dan werkelijkheid worden. Mijn grootste angst.
En wat ik ook doe, ik kan het niet tegen houden. Het zal vroeg of laat gebeuren.
Max is mijn zielsmaatje, mijn levens redder, zoals Kilroy zegt, mijn beschermengel.
En aan hem dank ik mijn leven, dankzij hem leef ik nog, ook al wens ik heel vaak dat ik er niet was. Als hij er niet zou zijn, zou ik er ook niet meer zijn.
Van de week 's morgens heel erg vroeg, toen wij allebei nog sliepen, het was nog erg donker buiten. Sinds een paar dagen slapen wij weer beneden en niet boven in mijn slaapkamer. Hij lag op de bank te slapen en is hij van de bank gevallen en toen hij op de grond lag, kreeg hij op de grond een epileptische aanval.
Ik stond meteen op, hij lag stijf op de grond te schudden, zijn ogen waren open, kwam slijm uit zijn mond en hij kon zijn plas niet inhouden, hij maakte geluid, zijn neus was droog. Ik was eerst super bang dat het een hartaanval was, dus ik had steeds 1 hand op zijn hart zodat ik zijn hartje wel bleef voelen hoe die klopte. Ik probeerde zachtjes tussen mijn tranen door met hem te praten zodat hij rustig werd en wist dat ik bij hem was. Met mijn andere hand aaide ik hem en probeerde zachtjes met hem te knuffelen.
Ik denk dat het een paar minuten duurde voordat het over was, ook al leekt het voor mij veel langer. Ik wilde rustig voor hem blijven, zodat hij mijn rust zou voelen.
Toen het over was, moest ik heel erg huilen en kreeg ik zelf een paniekaanval. Nu ik het vertel, moet ik nog steeds huilen als ik er aan terug denk. Kwam waarschijnlijk door de adrenaline die eruit moest. Ik was zo bang tijdens zijn aanval omdat ik bang was dat hij doodging. Toen ik eenmaal zelf ook weer rustig was heb ik heel veel met hem geknuffeld, ik heb hem heel hard omhelsd en heel veel gekust. Ik heb het gevoel dat hij niet zo goed wist, wat er gebeurd was. Hij was ook een beetje verward.
Ik was zo ontzettend bang dat ik hem aan het kwijt raken was.
Na dat wij buiten waren gegaan, zijn wij de hele dag samen op de bank geweest. Ik denk dat wij allebei die dag een beetje de weg kwijt waren. Wij hadden allebei die dag elkaar heel hard nodig.
Ik was die dag ook super emotioneel en verdrietig en de tranen zijn de hele dag door aanwezig geweest.
Ik heb mij gerealiseerd dat mijn tijd met Max steeds korter is en ben ook bang dat het in 1x afgelopen kan zijn.
Al die emotie putte mij wel uit. In de middag moest ik ook even slapen. Ik heb toen ook niet ontbeten of tussen de middag gegeten, in de avond heb ik wel een beetje gegeten.
Maar dat heb ik de laatste tijd wel meer, sinds ik gestopt met het dieet, val ik juist af. Als ik zo doorga, moet ik juist in plaats van afvallen, weer aankomen.
Het was een zware dag, een zware emotionele dag.
En ondanks dat ik wel een paar mensen heb bij wie ik aan kan kloppen, als ik hulp nodig heb.
Gewoon een schouder of een luisterend oor, doe ik dat normaal gesproken nooit.
Maar toen heb ik het eigenlijk wel gedaan, ik heb toen eventjes contact met Kilroy opgenomen, het was heel kort. Maar ben gewoon eerlijk tegen hem geweest en gezegd dat ik even wat van zijn positiviteit nodig had, omdat ik heel verdrietig was en het niet zo goed ging. Ik vertelde over Max en hoe ik mij daarbij voelde en hij wist meteen mij even te troosten en een klein beetje uit mijn verdriet te halen. In ieder geval uit mijn negativiteit te halen, wat belangrijker is.
Het deed mij goed!
Het is fijn als iemand begrijpt wat je voelt, ook al is het je Duisternis en je niet als een of ander gek ziet.
Er zijn mensen die zeggen dat ze je begrijpen, maar dat doen ze niet, ze praten gewoon met je mee, maar hebben geen idee waar je het over hebt. Van binnen denken ze bij zichzelf, dat je niet spoort en dat je knettergek bent.
Ben ik ook wel, maar anders dan hun denken.
Dus als je met iemand praat die echt je gevoel voelt, je verdriet, je angsten, je pijn begrijpt, je niet ziet als een of ander raar wezen en vooral niet oordeelt over je, is dat erg fijn.
Max en ik zijn veel samen, maar van af nu zullen we nog veel meer samen zijn. Waar ik ook heen ga, hij zal met mij mee gaan. Ik ga hem niet alleen laten. Ik kan geen risico lopen, dat hem iets overkomt en ik niet bij hem ben.
Weet je nog dat ik in de vorige Post verteld had dat ik voor Cupido ging spelen? Dat ik twee mensen bij elkaar wilde brengen die elkaar wel leuk vonden. Het was allemaal met de beste bedoeling bedoeld, maar niet zo overgekomen helaas. ( Bij hem wel)
Dus uiteindelijk heb ik niks gedaan. Ik had met haar, M.B afgesproken, maar uiteindelijk hebben wij elkaar niet gezien. Er kwam iets tussen van haar kant, wat eigenlijk wel jammer was, want ik had mij er wel op verheugd.
Misschien spreken wij een andere keer af. Je weet maar nooit, het leven kan raar lopen.
Ik denk dat ik mij beter maar nergens mee kan bemoeien, ook al was het goed bedoeld. Maar zo voorkom ik misverstanden, hoeft niemand mij ergens op aan te spreken en hoef ik ook niemand uitleg te geven.
Zo vrolijk als dat ik was bij de vorige Post, waarin ik vertelde dat ik weer buiten kwam en met mensen afsprak etc. Is deze Post weer heel anders.
In deze Post kan ik je weer vertellen, dat ik mezelf weer helemaal heb teruggetrokken en thuis heb opgesloten.
Heeft vooral te maken met het voorval van Max, ik ben erg bang om Max alleen te laten.
Dat betekent wel dat sommige mensen wel een uitleg van mij verwachten waarom ik niet naar buiten ga of waarom ik niet met ze afspreek, wat ik eigenlijk wel begrijp, maar eerlijk gezegd zit ik daar echt niet op te wachten.
Misschien moet ik een beetje duidelijker zijn, er is iemand, een mannelijk persoon die mijn leven wil betreden, een deel van mijn leven wil zijn en goede bedoelingen met mij heeft, maar ik zie het meer als een vriendschap, dit heb ik ook uitgesproken.
Ik wil mijn leven niet ingewikkelder maken dan het al is. Bovendien ben ik niet klaar om een relatie te beginnen na de laatste teleurstelling.
Morgen moet ik naar Zaandam naar mijn psychiater, ik heb een afspraak bij hem. Ik krijg dan te horen van hem, wat voor therapie ze in gedachten hebben voor mij.
Morgen ga ik alleen, normaal gesproken gaat mijn moeder altijd mee naar de gesprekken, maar ik heb tegen mijn moeder gezegd, dat ik morgen alleen wil gaan.
Waarom? Ten eerste omdat Max dan niet alleen thuis blijft. En ten tweede omdat ik het ook met de psychiater wil hebben over de expertise Centrum.
Als ik morgen geen duidelijke advies krijg, dan wil ik dat ze mij meteen doorverwijzen naar de Expertise Centrum. Ik wil dat ze dan een duidelijke brief schrijven waarin staat dat er geen behandeling voor mij is, deze moeten ze dan met de rest van mijn medisch dossier op sturen naar het Expertise Centrum. De onderzoeken die ze bij mij gedaan hebben zouden ze al naar mij sturen zodat ik ze door kon sturen. Maar ook dit kost natuurlijk weer tijd.
Bij de volgende Post zal ik uitleggen hoe mijn gesprek is gegaan bij de psychiater.
Maar voor vandaag laat ik het hierbij.
Ik wil je nog even laten weten, dat ik een Facebook groep heb aangemaakt voor alleen Carmen's Journal, ik zal daar alleen maar dingen publiceren die te maken hebben Carmens's Journal of Mentale gezondheid. Het heet ook Carmen's Journal. Op het moment is het nog een openbare groep, met de tijd zal het een privé groep worden.
En met bovenstaande nieuws neem ik afscheid voor vandaag. Ik wil je bedanken voor je aanwezigheid, maar vooral ook voor je steun en je lieve mails.
Vergeet ons doel niet bij Carmen's Journal: " Het verbreken van Het Taboe dat heerst op Mentale Gezondheid, door middel van duidelijke en eerlijke communicatie naar elkaar toe."
Let's spread the Love! 💞
Let Love Rule! 🫶
Love you all! 💋🍀🩷🐾😈😇
---------------------------------------- 1 YEAR = 365 OPPORTUNITIES ----------------------------------------
Comments