Lieve Lezer,
Hier ben ik vandaag weer, maar vandaag ben ik in een heel andere fibe wakker geworden.
Eigenlijk gisteren al!
Kennen jullie dit zwarte kuiken nog? Weten jullie nog wat hij altijd zong? Zijn naam is Calimero. En in 1 van zijn liedjes zong hij : " Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk,....
Dat liedje heb ik vandaag in mijn hoofd. Er is iets heel raars gebeurt, maar schrik niet, het is alleen maar goed dat het gebeurt is.
Het was half zes dat vanmorgen dat mijn oogjes open gingen en ik kreeg ze ook niet meer dicht, ik was klaar wakker. Dus waarom zou ik ze dan forceren om dicht te krijgen? Ik was ook niet moe. Nee……. Ik voelde mij genoeg uitgerust!
En zodra ik een voet op de grond zette, gingen Max zijn oogjes ook open, dan wist ik al genoeg, onze dag kon beginnen.
Het allereerste wat ik dan doe elke ochtend als ik opsta, is mijn ochtend gebed ( duurt maar een paar minuutjes) en een kaarsje aansteken voor drie mensen.
Dan krijgt Max zijn eten, terwijl Max eet neem ik mijn ochtendmedicatie in en dan gaan we gezellig met ze tweeën lopen. Vanmorgen was wel extreem vroeg dat wij met ze tweeën op straat liepen. Maar dat is ook wel lekker. Na het lopen wordt Max geborsteld, oortjes en oogjes worden schoongemaakt.
Bij mijn laatste post vertelde ik hoe ik langzamerhand weer voelde dat ik weer de verkeerde kant op ging. Dat ik weer geroepen werd. En dat mijn rustperiode weer aan zijn einde aan het komen was. Dat de Demonen en Monsters uit Het Doolhof mij riepen en mij waarschuwden dat Het Zwarte Monster weer onder weg was. Dat ik ook voelde dat hij onderweg was, hij kwam heel langzaam, maar hij kwam.
Zo nam ik afscheid van je bij mijn laatste Post, met verdriet en angst.
En vandaag, een paar dagen later, begin ik een nieuwe Post, heel anders. Met een heel andere inzicht een heel ander fibe, een ander gevoel, een ander emotie, alles is anders.
En wat maakt het anders? Iets in mijn hoofd is anders, iets is veranderd.
De achtbaan staat even stil, ik weet het niet, misschien heb ik iets los gelaten. Ik weet het nog niet zo goed.
Ik sta bij Het Doolhof, bij een bordje waarop staat uitgang!
Ik kijk om mij heen, maar ik zie geen Demonen of Monsters, ik zie alleen dat bordje staan.
En wat mij opvalt is, dat het zo stil is. Het is stil in mijn hoofd. Jaa…….Je leest het goed, het is stil in mijn hoofd. Een paar dagen terug, was het zo ontzettend druk in mijn hoofd en nu is het gewoon dood stil.
Dus dan ga ik verder zoeken in mijn lichaam, naar die emoties die ik een paar dagen geleden terug had, maar ik kan ze niet vinden. Ze zijn er niet.
Was het vals alarm van Het Zwarte Monster? Terwijl ik dit schrijf, betrap ik mezelf op een glimlach.
Ik voel mij vandaag goed en positief, zelfs het zonnetje schijnt buiten. Nog mooier is, dat ik zie dat het zonnetje schijnt.
Ik hou mij vast aan dit gevoel, ik ga mij niet afvragen hoe lang dit gevoel gaat duren. Ik ga alleen genieten van het moment. Want dat heb ik wel geleerd van mijn ziekte, ik heb geleerd dat als deze momenten er zijn, of ze nou lang of kort duren, er vol op van te genieten en er mij er heel hard aan vast houden.
Vandaag voel ik mij sterk, voel ik mij goed en vol hoop, vol hoop voor mezelf!
----------------------------------- NET TOEN DE RUPS DACHT DAT DE WERELD VERGING, VERANDERDE HIJ IN EEN VLINDER -----------------------------
🌹