Vooruitgang??????

Lieve Lezer,

Ik twijfel heel erg of ik deze Post zal publiceren of niet. Ik zal het in in ieder geval schrijven, om het van mij af te schrijven. Maar ik ben erg bang om het te publiceren, omdat ik op dit moment erg kwetsbaar ben, en een na schop zou eigenlijk fataal kunnen zijn voor mij nu. Aan de andere kant, dit is een dagboek en ook zulke momenten moet ik er in schrijven, of misschien beter gezegd, juist deze momenten moet ik er in schrijven. Als ik deze Post publiceer, zal ik niet veel reclame ervan maken, dus als je het leest, is het echt omdat je in mijn Blog gekeken hebt, naar een nieuwe Post. Normaal gesproken maak ik van elke nieuwe Post reclame op Social Media.

Gisteren moest ik mijn auto laten maken, er moesten nieuwe rem blokken onder, ik heb een vriend die auto monteur is en hij doet het graag voor mij, hij zag dat er binnenkort misschien ook nieuwe remschijven onder zouden moeten, dus heeft hij alles in 1x voor mij gedaan. Scheelt een hoop zo, want ik hoef alleen het materiaal te betalen. Zoals een goede vriend van mij ooit zei, het gaat niet om wie je bent, maar om wie je kent! Binnen een paar uurtjes was alles klaar, dus ik kon gewoon op de auto wachten.

Maar er gebeurde iets heel vreemds, er stond muziek op, ook lekker hard, Hollands muziek, en ik werd zo geraakt door de muziek, dat tijdens het wachten begon ik mij heel beroerd te voelen, mijn hoofd begon letterlijk met mij te spelen. Ik werd overwhelmed door verdriet, ik begon te trillen, en het werd alleen maar erger want ik wilde niet dat het opgemerkt werd. Toen de auto klaar was, ben ik ook meteen naar huis gereden, wat eigenlijk achter af, niet zo verstandig is geweest. Ik ben wel veilig aangekomen! Maar dat komt denk ik omdat ik een engel op mijn schouder heb. Ik moest ongeveer zo een 45 minuten rijden.

Onderweg had ik het zwaar, heel zwaar. Ik had muziek heel hard aan, dat doe ik dan ook expres, zo probeer ik mijn eigen gedachtes niet te horen. Maar mijn enige gedachte was de hele weg, om uit deze wereld te stappen, ik heb de hele weg gehuild, echt keihard gehuild, geschreeuwd, gebeden, gedacht aan de mensen die niet bij mij zijn, aan de mensen bij wie ik niet meer kan zijn en dat ik gewoon niet meer verder wil. Tegelijkertijd dacht ik dat ik dat niet mocht doen, om de mensen die ik achterlaat en om Max natuurlijk. En dat ik een belofte heb gemaakt en die na moet komen. De wereld kan zo oneerlijk zijn!

Ik weet heus wel dat ik geen heilige ben. En tuurlijk, ik heb ook een verleden, net zoals iedereen. Wie niet? Maar ik ben geen slecht mens. En tuurlijk zal er wel iemand slecht over mij praten, maar dat heeft iedereen, niet iedereen vind iedereen aardig. Maar deze straf (deze ziekte) nee sorry, dat heb ik niet verdiend. Echt niet!

Eenmaal thuis aangekomen, heb ik een appje gestuurd om door te geven dat ik goed was aangekomen en dat de auto goed remde. Ik heb als eerste mijn medicijnen ingenomen. Daarna heb ik Max meteen uitgelaten, hij voelde meteen aan dat er iets niet goed was met mij. Tijdens het uitlaten van Max begon ik over de pillen na te denken die ik thuis had, of dat er genoeg waren om ze in te nemen en of ik de afscheidsbrief wel goed had in de laptop, als dat zo was, dan kon ik het vanavond doen. Maar dan weer ook niet, voor mijn moeder niet.

Mijn moeder wilde nog avond eten voor mij maken, maar ik gaf aan dat het niet goed ging en dat ik niks wilde. Ik merkte aan mijn moeder haar stem dat zij zich zorgen maakte, dus ik vertelde haar dat het met mijn hoofd niet goed ging en dat ik geen honger had. Ik voel mij zo rot als zij zich zorgen maakt. Zij heef al genoeg stress door mij. En de laatste keer werd zij ook ziek door mij. Bovendien, ik krijg al genoeg de schuld over wat er mijn vader is gebeurd en mijn ex ook nog, nee alsjeblieft niet meer. Voor even dacht ik, om al mijn medicijnen aan mijn moeder mee te geven als zij naar bed ging zodat ik er niet bij zou kunnen en aan de andere kant dacht ik, nee...... ik moet zelf sterk genoeg zijn. En dat is voor mij....... al een hele vooruitgang.

Ik heb onrustig geslapen en Max ook, want hij heeft alles uit zijn Bench gehaald, zijn matrasje en zijn dekens, daarmee heeft hij een soort van nestje gemaakt naast mij en is hij er op gaan liggen. Vanmorgen waren wij ook al weer vroeg wakker, en na het innemen van mijn ochtendmedicatie liepen wij buiten. Wij hebben een extra groot rondje gelopen, ik voelde mij nog steeds niet goed. Ik voelde mij heel verdrietig en het enigste wat ik kon doen was huilen. Ik was van plan om het Crisis Centrum te bellen en te vertellen wat er aan de hand was. Maar als ik dat doe, word ik opgenomen. Dat wil ik niet! En dan moet ik ook iets regelen voor Max, wil ik ook niet. Dus ik besloot om het nog even aan te kijken.

Ik voel mij nu wat rustiger. Ik ga ook zo meteen proberen te slapen, want ik voel mij helemaal uitgeput. Het feit dat ik er aan gedacht heb gisteren om de medicijnen aan mijn moeder te geven (ook al heb ik het later niet gedaan, of vanmorgen het Crisis Centrum zelf te bellen) is het een hele vooruitgang voor mij. Ik weet dat het een beetje raar klinkt. Maar als ik op zo een donker moment, hulp durf en kan vragen betekend het dat ik op de goede weg ben.

Dat ik denk, dat ik op de goede weg ben, is al een vooruitgang. De dalen zijn heel diep en de stapjes vooruit zijn heel klein, daarom zijn ze bijna niet zichtbaar maar ze zijn er wel.

---- A FRIEND IS SOMEONE WHO LOVES YOU WHEN YOU HAVE FORGOTTEN HOW TO LOVE YOURSELF ----