Lieve Dagboek,
Een paar hele goeie dagen gehad, vol positieve energie die ik maar niet kwijt raakte. Ik was niet stil of moe te krijgen. Ik voelde mij op de Top van de berg met een lichaam vol adrenaline. Ik was vrolijk en liep de hele dag te zingen en te dansen.
Een gevoel dat ik al heel lang niet had gehad. Het voelde fijn om mij weer zo te voelen.
Ik voelde geen enkel soort van negativiteit of Duisternis zowel in mijn hoofd, hart, of lichaam niet.
Van af het moment in de ochtend dat mijn ogen open gingen, tot aan de avond dat mijn ogen weer dicht gingen.
Maar tja...... In het leven is niks voor altijd, alles heeft een houbaarheidsdatum. In mijn leven in ieder geval wel.
Dus na een paar dagen op de top van de berg te hebben gezeten, waarbij ik bijna de wolken kon aanraken, ben ik een beetje gezakt naar een dal. Maar dat geeft helemaal niet, het is goed, ik was er op de voorbereid.
Weet je, ik vergelijk mijn zelf tegenwoordig met de Bitcoin. Ik ben ook een beetje een Bitcoin, niet alleen omdat ik veel waard ben, maar omdat ik in stijgende lijn ben en ik heb mijn Top nog niet bereikt. Ik ga stapje voor stapje omhoog, maar voordat ik mijn Top bereik, zal ik eerst nog een aantal keer zakken en dan weer een beetje stijgen, en een beetje zijwaarts gaan en dan weer stijgen.
Zoals ik net zei, mijn Top moet nog komen, ik moet niet op de korte termijn kijken, maar op de lange termijn, zo bereik ik mijn doelen. (Ook al is dat nog moeilijk voor mij) Ik bereik mijn doelen zonder steun van anderen, ik bereik mijn doelen door in mijn zelf te geloven. Door mijn beloftes na te komen met het universum.
Door het universum zijn werk te laten doen.
Dat ik een paar dagen heb dat het wat minder gaat met mij, is eigenlijk niet zo raar. Het is een paar keer gebeurd dat ik mijn medicatie te laat heb ingenomen of helemaal vergeten ben in te nemen. En ja, dan weet ik wel wat er gebeurd, dan krijg ik hoog bezoek en wordt iedereen in mijn hoofdje wakker. Iedereen die ik liever in slaap hou. En als ze wakker worden, dan zijn ze een beetje druk en als dat dan samen gaat met de dagen dat het zonnetje minder of helemaal niet wil schijnen, ja dan gaat het een beetje fout. En beginnen weer de paniekaanvallen in de ochtend.
En precies daarin bevind ik mij nu.
Wat ga ik daar aan doen?
Ten eerste proberen rustig te zijn en blijven bij alles wat ik doe.
Moeilijke beslissingen even uit te stellen tot dat het weer wat beter gaat
en ik misschien wat helderder kan denken. Vooral heel veel met Max knuffelen.
Mij even terugtrekken van de bewoonde wereld en aan de gang met mijn kunst. Hopend dat de ideeën in mijn hoofd, mijn handen waar willen maken.
Zoals je zult begrijpen is het niet helemaal meer stil in mijn hoofd, maar dat geeft niet. Je zou kunnen zeggen, dat ik op ze zat te wachten. Misschien heb ik ze zelfs wel gemist. De stilte kan erg eenzaam zijn.
En laten wij eerlijk zijn, de bewoners in mijn hoofd horen nou eenmaal bij mij. Wij zijn een team.
Mijn bewoners zijn niet slecht, ja ik word soms door ze gepest, getreiterd, uitgelachen. Het Zwarte Monster wilt dat ik met hem mee ga. Maar weet je? Eigenlijk maakt dat ze helemaal niet slecht. Eigenlijk is het niks, vergelijken met wat de bewoners in de echte (buiten) wereld kunnen doen.
De bewoners in de buitenwereld, in de echte wereld zijn veel slechter. In de echte wereld leven de echte monsters. En niet alleen onder je bed, maar overal. De monsters in de echte wereld zijn enger, dan de monsters in mijn hoofd. De bewoners in de echte wereld hebben maskers op, de bewoners in mijn hoofd laten zich zien, zoals ze echt zijn.
Als ik er goed over nadenk, mijn bewoners, de bewoners in mijn hoofd beschermen mij van de buitenwereld, ze maken mij sterker. Ik zou niet tegen ze moeten vechten. Het enigste wat ze willen is mij beschermen van de buitenwereld, daarom wilt Het Zwarte Monster dat ik met hem mee ga, zodat niemand mij meer pijn kan doen.
Al die tijd zag ik het verkeerd. De vijand zag ik als vriend. En de vriend zag ik als vijand.
Nu begrijp ik waarom ik niet in deze wereld hoor, waarom dit niet mijn wereld is.
Ik weet nu welke weg ik moet volgen, ik weet of ik rechts of links moet. Mijn pad is nu verlicht, het is er niet meer donker. De verkeersborden zijn duidelijk. Max zal mij begeleiden! Deze reis zullen wij samen maken, zoals wij alles samen doen. Bij hem hoef ik niet bang te zijn nog voor de Duisternis of het licht, hij zal mij begeleiden zoals hij altijd doet.
Een paar weken (misschien zelfs al een maand) terug werd ik gebeld door de politie uit de Wormer, het ging over een gestolen scooter die bij de heer J.B. in de tuin zou staan. Er werd mij verteld waar die stond en of ik hem terug wilde. Waarop ik reageerde dat ik er niks van af wilde weten.
Deze scooter had al meer dan 4 jaar geleden op de heer J.B. zijn naam moeten staan maar stond nog steeds op mijn naam. Scooter had ik ooit aan hem gegeven (was toen niet gestolen) en hij moest hem toen alleen maar op zijn naam zetten, voor de rest niks. Omdat de scooter nog steeds op mijn naam stond was ik natuurlijk verantwoordelijk ervoor als er iets mee zou gebeuren, en aangezien de problemen in het verleden kon ik dat risico niet lopen. Om problemen te voorkomen heb ik de agent met wie ik sprak en de RDW de situatie uitgelegd en om advies gevraagd.
De agent had de heer J.B. geadviseerd om de scooter naar een fietsen/scooterwinkel te brengen, als hij deze niet wilde. Winkels willen ze wel eens hebben voor onderdelen en dat is dan ook het goedkoopste als je van een scooter af wilt. Misschien dat ze hem dan verder konden helpen ermee.
Wat hij ermee gedaan heeft weet ik niet en maakt mij eigenlijk ook niks meer uit.
Ik heb het advies van de RDW gevolgd en heb online de scooter van mijn naam gehaald en de scooter is ook online vernietigd. Ik hoefde de scooter dus niet in mijn bezit te hebben om te vernietigen.
Als er nu mee gereden wordt, ben ik er in ieder geval niet meer verantwoordelijk voor.
En als zoon Ruben B. er op rijdt dan weet moeders Deborah N. er ook van af, kan zij mij ook niet verantwoordelijk er voor houden. Met bepaalde mensen, kan je nooit voorzichtig genoeg zijn en moet je ze alles heel goed uitleggen. Daarom hou ik van alles lekker glashelder, om zo in de toekomst problemen te voorkomen.
Ik heb vorige week ook een 'lid' van de familie B. laten weten dat ik niet meer over mij heen laat lopen en mij vals laat beschuldigen van allerlei leugens die over mij verspreid zijn, maakt niet uit wie ze verspreid heeft. Ik hou met niemand meer rekening.
Zoals ik altijd al zei, vroeg of laat komt de waarheid altijd uit. En het mooie van alles is, dat van alle leugens die verspreid zijn, ik overal bewijs van heb en mijn naam kan zuiveren. En daar doe ik het ook voor, ik doe het niet zoals hun gedaan hebben, om pijn te doen.
Ik vergeef ze voor de pijn die ze mij aangedaan hebben, hoe alles omgedraaid is, voor het schuldgevoel die ze bij mij neergelegd hadden, die helemaal niet bij mij hoorde.
Ik zal hun geheimen die mij in vertrouwen zijn verteld, die niks met mij te maken hebben, dan ook niet openbaar maken.
En nee, het is niet dat ik het verleden niet afgesloten heb. Het is dat de waarheid nu helemaal uitgekomen is en dat ik nu bewijs van alles heb kunnen verzamelen, dus ga ik nu mijn naam zuiveren. Het heet zelfliefde!
Bij Carmen's Journal doen wij niks om anderen pijn te doen, op welk manier dan ook, of om welk reden dan ook. Bij Carmen's Journal doen wij altijd alles uit liefde, alleen deze keer is het uit liefde voor mezelf. En ik weet dat mijn woorden misschien nu een beetje tegenstrijdig klinken, maar dat zijn ze niet.
Zullen wij het houden op, recht op meningsuiting?
De waarheid moet uitgesproken worden, oké laat ik het anders formulieren. De waarheid waar ik bewijs van heb moet uitgesproken worden, alles moet glashelder zijn. Omdat wij bij Carmen's Journal spreken zonder taboes en zonder filters. En altijd vanuit een goed hart en heel veel liefde.
Mogen vallen wie er valt. Oud of jong, hart of geen hart!
Ik weet het, het klinkt allemaal een beetje vaag, maar ik weet heel goed wat ik zeg.
En met deze woorden wil ik het hier bij laten.
Nogmaals bedankt voor je steun en je luisterend oor. Dank je wel, dat je weer de tijd hebt willen nemen om mijn woorden te lezen.
Love you all !!💋🐾🩷🍀
--------------------------------- TAKE THE RISK OR LOSE THE CHANCE -----------------------------------
Comments