Lieve Dagboek,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Ik zou je graag willen zeggen dat deze Post niet zo donker zal zijn als de vorige, maar dat kan ik nu nog niet beloven, bij de eerste zin.
Ik kan je wel alvast zeggen, bij het schrijven (typen) van de eerste woorden dat het zonnetje wel schijnt buiten op dit moment.
Dat vanmorgen toen Max en ik buiten liepen mijn ogen droog waren.
Dat mij vanmorgen de mooie ochtenddauw op het gras opviel.
Dat ik vanmorgen geen paniekaanval kreeg.
Dat het vanmorgen voor heel even stil was in mijn hoofd.
Maar ik zal ook eerlijk zijn, dat als ik nu dit zo typ, mijn ogen zich weer vullen met tranen.
En ik weet niet waarom, ik voel mij een beetje emotioneel.
Toch doet het zonnetje mij wel goed.
Toen de herfst net begonnen was, was het wel anders. Ik weet niet hoe het in de rest van het land was, maar bij ons was het duidelijk te zien, dat de Herfst begonnen was.
De lucht was grauw en grijs en het weer was lekker nat.
Nou ja....... Lekker!
Daar zijn de meningen natuurlijk wel over verdeeld, denk ik. Laat ik het zo zeggen, het was nat.
Als het in plaats van water, wijn zou zijn geweest, zouden alle daklozen alcoholisten geworden zijn. En ex-alcoholisten zouden hun huis niet uit zijn geweest, wegens angst om een terug val te krijgen.
Ja, ja, je leest het wel goed. Ik maak een grapje, een beetje een flauwe (gemeen) grapje, maar dat moet kunnen. Het is niet beledigend bedoeld. Flauwe grapjes maken kan ik af en toe wel. Niet iedereen kan ertegen, maar dan moet je deze Blog ook niet lezen.
Dat ik mij in mijn Duisternis bevind, betekend niet dat ik helemaal geen grapjes kan maken, af en toe kan ik er nog eentje per ongeluk tussen door maken.
In de Hel hebben ze ook humor, donkere humor.
Trouwens je weet wat ze zeggen: "Wie de schoen past, trekke hem aan."
Zoals ik wel vaker verteld heb, ben ik erg beïnvloedbaar door het weer, en de Herfst is echt dodelijk (letterlijk) voor mij. Een klein zonnestraaltje kan mijn leven redden, hoe stom dat ook kan klinken.
Sinds mijn laatste Post, heb ik al wel in mijn kamer in mijn eigen bed geslapen. En zoals ik al beloofd had, kom ik daar natuurlijk nog even op terug.
(Belofte maakt schuld)
De eerste nacht voelde het heel raar, maar misschien ook omdat ik heel vroeg naar bed ging. Ik was die dag, de hele dag met het schoonmaken van de kamer bezig geweest. En heel veel herinneringen tegengekomen, door het bekijken van foto's en dat soort dingen, dus ik was ook erg moe, zowel lichamelijk als psychisch, vandaar dat ik besloot om vroeg te gaan slapen.
Het gaat nu iedere nacht beter. Ik slaap ook beter. Nog niet helemaal goed, maar wel beter. Ik word nog steeds vaak in de nacht wakker, maar kan daarna wel verder slapen. En de laatste nachten slaap ik tenminste. Het is niet meer zo, dat ik nachten lang wakker ben, dat is wel erg prettig.
Wat eigenlijk een beetje raar is, want nu slaap ik vaak in de middag wel eventjes want ik merk dat mijn lichaam en mijn hoofd, vooral mijn hoofd er behoefte eraan heeft. Mijn hoofd vraagt wel om rust!
Max vond het maar raar, dat ik ineens boven ging slapen en niet meer beneden op de bank sliep.
Hij vond het ook raar dat zijn kussen en zijn dekentje ineens boven in de slaapkamer waren. Zijn lieveling speelgoed nam ik ook mee naar boven, omdat ik wist dat als ik de hele dag in mijn kamer zou zijn, hij ook de hele dag naast mij zou zijn. En dat is ook wat is gebeurd, hij is de hele dag naast mij. Hij gaat de kamer niet uit, als ik de kamer niet uitga.
Hij weet gewoon dat het niet goed gaat. Hij voelt het niet alleen aan, maar hij ziet natuurlijk dagelijks mijn tranen en mijn paniekaanvallen.
Hij is ook de enige die mij kan troosten en gelukkig doet hij dat ook. Hij weet mijn ademhaling, en mijn hartkloppingen weer naar beneden te halen en dat is wel heel fijn, vooral als ik het gevoel heb dat ik geen adem binnenkrijg.
Ooit vroeg iemand mij, of Max daarvoor getraind was. Maar dat is hij helemaal niet. Daarom zeg ik altijd, dat Max mijn reddende en beschermende engel is, want hij heeft mij letterlijk, meerdere malen het leven gered.
Ik weet niet of ik dit ooit eerder verteld heb, maar als ik mij zo in mijn Duisternis bevind, dan waakt Max meer over mij dan anders. Toen ik de hele dag beneden op de bank was, als mijn moeder dan naar beneden kwam, dan probeerde Max het op de ene of andere manier het wel aan mijn moeder duidelijk te maken, dat ze mij in de gaten moest houden, want het ging niet goed met mij. Dan ging hij een beetje vervelend doen tegen mijn moeder. Constant pootje geven, hoofd op schoot, voor haar zitten en piepen, dat soort dingen.
Ik probeerde mezelf een keertje op te hangen thuis. Max en ik waren alleen thuis. Ik was echt de weg kwijt, ik voelde zoveel pijn en verdriet en zag echt geen uitweg, dat zelfs mijn angst om mijn nek te breken bij het hangen niks voorstelde. Normaal gesproken ben ik bang voor lichamelijke pijn. Dit is de reden, waarom eerdere zelfmoordpogingen nooit zijn geweest: voor de trein springen, van tien hoog naar beneden springen, met de auto ergens tegen aan rijden en dat soort dingen (daarom is het altijd met pillen geweest, dan voel je lichamelijk geen pijn).
Maar goed, wat ik wilde vertellen. Ik had besloten dat ik zo niet verder wilde leven, en ik had alles gepland om mezelf op te hangen. Ik had het touw, ik zou de riem van Max gebruiken, want die heeft zo een trek knoop, als je eraan trekt dan stik je. Het touw kon ik nergens aan het plafond hangen, dus ik zou het aan de zoldertrap hangen, want daar zijn de trap treden open, had alles opgemeten.
Ik was er helemaal klaar voor. Bij het uitvoeren, kon ik het niet. Ik had het touw om mijn nek en stond om mijn tenen. Max ging voor mij zitten, eerst piepen en mij de andere kant op duwen en toen tegen mij blaffen. Ik kon het niet!
Die dag heeft Max wéér mijn leven gered!
Het is dan ook niet zo raar, als ik Max mijn redende engel noem!
Daarom kan ik ook niet gaan, zolang Max er is. Ik heb hem mijn woord gegeven.
Ik heb een tijd gehad dat ik de kamer alleen uitkwam om Max uit te laten, om te eten en om naar de badkamer te gaan. Voor de rest van de tijd was ik samen met Max in mijn kamer, daar had ik alles wat ik nodig had. Ik hoefde niet eens de deur uit voor de gesprekken met mijn behandelaars, want zelfs die waren telefonisch.
Van de week had ik er weer eentje, die al 2 keer verplaatst was, waar ik helemaal niet blij mee was en dat dus ook had aangegeven.
Ik had ook aangegeven dat de psychiater met wie ik het gesprek moest voeren, ik een beetje bot vond, en ik daar helemaal geen klik mee had, ik voelde mij niet prettig bij hem, door een opmerking die hij ooit over Max had gegeven.
Toen hij van de week belde, want de telefonische afspraak was met hem, verontschuldigde hij zich bij mij en zei dat hij het niet zo bedoeld had. Ik weet niet wat ik op dat moment had, misschien was ik op dat moment een beetje gevoelig of wat dan ook, maar ik werd zo emotioneel, dat ik begon te huilen en kon niet meer praten.
De psychiater vond het maar beter te stoppen met het gesprek door de telefoon en een afspraak te maken face to face.
Dus nu is de volgende afspraak gewoon in Zaandam weer. En daarvan uit, gaan wij kijken waar ik naar toe word gestuurd. Ik zal niet in Zaandam behandeld blijven worden denk ik, want daar zijn de behandelingen in groepen. Ik vraag mij af, waar ze mij nu weer naar toe gaan sturen en wanneer al die behandelingen stoppen.
Ik weet niet hoe vaak ik het moet benadrukken dat ik Social Media niet gebruik om te daten, ondanks dat ik filmpjes van mezelf erop zet. Ik gebruik echt Social Media alleen voor de Blog.
Ik begrijp heel goed dat mijn filmpjes soms mis begrepen kunnen worden, daar ben ik mij zeer van bewust.
Ik heb het op Facebook ook al een paar keer vermeld. Het zal dan ook bijna nooit gebeuren dat ik antwoord geef als iemand mij privé benaderd via Social Media. Lees goed wat ik schrijf, ik zei BIJNA nooit. Heel af en toe kan het zijn dat ik antwoord geef, maar zodra ik merk dat ze willen gaan afspreken, is voor mij het gesprek afgelopen en dat zal ik ook heel beleefd tegen ze zeggen. En al helemaal als ze al in een relatie zitten, voor respect naar hun partner.
Ik zit niet op Social Medial, maakt niet uit of het nou Facebook, Instagram, TikTok, of wat dan ook is, om te daten. Sorry, ik voel mij geëerd, echt waar. Maar ik doe het niet meer!
Soms zit er wel een leuke reactie bij over Carmen's Journal en dan geef ik wel antwoord, dan bedank ik degene vooral voor zijn steun.
Of als ze verder kijken dan de foto of filmpje dat ik gepost heb, dat ze mij het gevoel geven dat ze de tekst erbij voelen en begrijpen, ik kan daar erg emotioneel van raken.
Ik vind het ook heel mooi als ze herkenning vinden, niet omdat ik wil dat ze pijn voelen maar omdat ik wil dat mijn pijn ze troost kan bieden.
Als ik zou willen daten dan zou ik mij wel op een Dating site inschrijven, waar het om vleeskeuring draait. Echt waar, ik heb mijn les geleerd!
Ondanks dat het op het moment niet goed met mij gaat en ik nog steeds er diep in mijn Duisternis zit en het alles behalve stil in mijn hoofd is, (op vanmorgen na eventjes) ben ik wel wat rustiger dan afgelopen dagen. Het gaat wat beter kan ik zeggen.
In mijn hoofd is het nog steeds ontzettend druk en daarom ook blijf ik de stilte en de rust opzoeken.
Maar ik weet heel goed, dat het niet goed voor mij is, om mijn zelf op te sluiten en af te sluiten van alles en iedereen. Ik moet juist naar buiten. De wereld in! Mensen opzoeken, maar het is zo moeilijk, zo zwaar. Het is zo donker daarbuiten en de mensen zijn zo gemeen. Het enigste wat ze van je willen is je pijn doen. En als je, je masker hebt afgedaan, ben je extra kwetsbaar, want je laat je zwakke plekken zien en je wilt weer vertrouwen in de mensheid hebben. Maar dan vallen ze je juist aan, zonder dat je ze ziet aankomen. Ze trekken je hart eruit zonder er bij na te denken, ze verscheuren het, spugen en vertrappen het, liegen je voor, allemaal met een glimlach. Want hoe meer pijn ze je doen, hoe vrolijker ze worden, hoe meer voldoening ze eruit krijgen. Hoe groter hun ego wordt, wat ze dan zogenaamd zelfliefde noemen. Het bewust kapot maken van een ander noemen ze zelfliefde? Het zijn duivels met engelen maskers, je ziet ze niet aankomen.
Je voelt ze als ze vertrekken! Als ze je leeggezogen hebben!
En toch mag ik mij niet verschuilen van ze en moet ik de strijd aan, ik moet mijn angsten overwinnen. Ik roep vaak, ik ben een strijder. Ik geef niet op, ook al heb ik wel heel vaak opgegeven. En iedere keer ben ik weer teruggestuurd om verder te strijden.
Hoeveel moet ik nog strijden? Wanneer is het mijn overwinning?
Na weer een tijd geïsoleerd te zijn geweest van de buitenwereld, ga ik de strijd weer aan. Ik kijk de Duivel in de ogen aan en zeg: "Kom maar op, ja..... Ik ben een strijder......
Laat ze maar komen, ooit zal het mijn overwinning zijn.
Ik verspreid het woord en spreek voor iedereen die in stilte lijdt en geen kracht heeft om te strijden. Ik verspreid het woord om het Taboe te verbreken dat heerst op mentale gezondheid, zodat er voor anderen meer begrip is, zodat anderen er openlijk erover kunnen praten zonder enige schaamte. Ik open de deur naar open communicatie over mentale gezondheid.
Door er openlijk over te praten, kunnen we de negatieve stereotypes en vooroordelen doorbreken, waardoor mensen zich vrijer voelen om hulp te zoeken en ondersteuning te zoeken.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. PRAAT ER OVER!!
Zoals ik net hierboven zei, na een tijd weer geïsoleerd te zijn van de buitenwereld, kom ik weer buiten. Doodsbang, maar toch kom ik weer buiten. Ik meng mij weer tussen de enge mensen. En nee, ik heb mijn masker niet opgezet. Ik heb deze toen afgezet en beloofd deze niet meer op te doen, en deze belofte kom ik ook na. Dus de buitenwereld kan mijn pijn en verdriet ook zien, maar dat maakt mij niet uit. Ik ga mij niet anders voor doen, dan dat ik ben. Ik ga niet net doen als of ik vrolijk ben, wanneer ik verdrietig ben. Mijn emoties zijn echt, of ik nou blij, verdrietig boos of wat dan ook ben. En ja, soms kan ik ook een beetje fel reageren. Sorry, ik heb gevoel, ik heb een hart die klopt en voelt, ik kan er niks aan doen.
Ik heb het in andere Posts ook over zelfliefde gehad en hoe ik daaraan werkte en zelfs hoe goed bezig ik was. Maar als ik zo in mijn Duisternis ben, zie ik alles zo anders. Mijn liefde voor een ander is groter dan mijn zelfliefde, vandaar ook mijn ziekelijke manier van houden van. En daar wordt misbruik keer op keer van gemaakt en ik ben daar ook zo moe van. Ik offer mezelf op voor het geluk van een ander, want ik weet niet beter. Mijn leven bestaat uit verkeerde beslissingen nemen. Ik weet niet wat eigen geluk is. Daar ben ik niet op deze wereld voor gezet. Dat is niet mijn doel op deze wereld. Maar wel een beetje het doel van Carmen's Journal. Dat zie je ook terug in Carmen's Journal.
Mij zie je terug in Carmen's Journal!
Het bespreekbaar maken over mentale gezondheid, het Taboe verbreken dat erop heerst? Dat doe ik niet voor mezelf. IK praat er wel over. IK zeg wel hard op wat ik mentaal allemaal heb.
Ik doe het voor iedereen die het niet kan of niet durft, geen kracht ervoor heeft, onze jeugd, generaties die na ons zullen komen.
De strijd die ik voer is zodat anderen het niet hoeven te doen, zodat anderen niet lijden zoals ik lijd, en ooit zal iedereen die mij pijn heeft gedaan dat ook zien.
De dag dat ik er niet meer zal zijn, zal Carmen's Journal nog wel blijven bestaan.
En Carmen's Journal gaat heel veel deuren openen, dat verzeker ik je! Mijn woorden zullen heel veel mensen bereiken en harten raken, op het juiste moment.
Ik weet dat mezelf isoleren van alles en iedereen het slechtste is wat ik kan doen (want dan word ik nog gekker) en wordt het nog drukker in mijn hoofd. Zoals ik heel vaak zeg, ik ben mijn grootste vijand. (Ook al heb ik soms ook echt nodig).
Daarom dwing ik nu mezelf om naar buiten te gaan, de wereld in, onder de mensen te komen, met mensen af te spreken en zo mijn gevecht voort te zetten. Ooit zal mijn overwinning op de één of andere manier komen. Ondertussen richt ik mij op mijn doel.
Op het doel van Carmen's Journal.
Het Taboe verbreken dat heerst op Mentale gezondheid. En niet meer zo zeer voor mezelf, maar voor de generaties die na mij zullen komen.
Als wij kijken naar onze jeugd, hoeveel van onze jeugd lijdt aan Mentale gezondheid?
En dat is nog niet het ergste, het ergste is dat ze er in stilte aan lijden. Bang om anders te zijn, om anders gezien te worden, om er niet bij te horen, bang voor onbegrip, bang voor om een last voor een ouder te zijn etc. Wat allemaal leidt tot eenzaamheid, verdriet, etc.
Wij moeten ervoor zorgen dat voordat wij gaan, wij die deur naar open communicatie, open gemaakt hebben voor onze jeugd. Dat wij het Taboe wat heerst op Mentale gezondheid verbroken hebben. Laten wij op zijn minst dat aan onze jeugd nalaten, in deze wereld die wij beetje bij beetje iedere steeds lelijker maken.
Met deze woorden sluit ik vandaag af. Met iets om er over na te denken. Iets om er over na te denken over de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Wat voor wereld willen wij voor ze achter gelaten?
Ik wil je weer bedanken voor de tijd die je genomen hebt om mijn woorden te lezen. Maar ik wil in het bijzonder bedanken aan de lezers die mij soms een bericht sturen waarin ze mij hun steun uiten.
Binnenkort ben ik er weer, tot dan!
Let's spread love! 💞
Let Love Rule! 🫶
Love you all! 💋🐾🩷🍀😈😇
-------------------------------- IT'S OKAY TO BE AFRAID, DO IT ANYWAY --------------------------------
Comentarios