Lieve Lezer,
Na een hele slechte nacht gehad te hebben, begin ik vandaag met tranen in mijn ogen aan een nieuwe Post. Ze zullen zo wel stoppen met vloeien.
Gister avond viel ik in slaap zonder dat ik mijn avond medicatie had ingenomen. Rond half twee werd ik wakker en nam als nog mijn medicatie in. Het duurde toen heel lang, voordat ik weer sliep. En ik sliep ook niet lang. Ik werd steeds wakker. Om half zes werd ik dan ook klaar wakker en kon ik niet meer slapen. Ik werd ook niet rustig wakker.
Ik weet niet precies wat ik droomde, ik weet wel dat ik over mijn zoon droomde en dat ik huilend wakker werd. Als dat gebeurd, dan weet ik al hoe laat het is. Dan weet ik dat mijn dag niet al te best gaat worden, dat ik extra gevoelig ben en dat ik voorzichtig moet doen, want het wordt een extra emotionele dag voor mij.
Ik probeerde nog even te slapen, maar het had geen zin meer.
Ik vraag mij wel eens af..........
Ik ben een denker. Met heel veel bewoners in mijn hoofd, bovendien ben ik ook een dromer, die heel veel droomt als ze wakker is. Ik geloof ook in sprookjes, vandaar ook dat ik soms in een roze wolk leef, maar ik geloof ook in de grote boze wolf dus leef ook vaak in een donkere tornado.
Maar goed, zoals ik net zei. Ik vraag mij wel eens af....... Als je dan zoveel therapieën, therapeuten, medicijnen en gesprekken hebt gehad zoals ik. En zo vaak diep in jezelf hebt moeten graven als ik, dan ga je op een gegeven moment dat ook uit jezelf doen, diep in jezelf graven, bedoel ik.
Tenminste dat doe ik wel in ieder geval.
Dan komt er een herinnering uit zich zelf naar boven en dan ga ik die helemaal analyseren. Maar een herinnering hoeft niet perse iets zijn waar ik aan denk, het kan ook komen door een geur, door iets dat ik zie of hoor, zoals muziek bijvoorbeeld, het kan echt van alles zijn.
Ik word dan gewoon door iets getriggerd waardoor mijn hoofd dan aan het werk gaat. Ik ga dan graven en graven, maakt niet uit hoe diep het ziet. Het wordt gevonden. Net zoals de psychiaters bij mij doen.
En dan? Ja...................... En dan....................
Dan komen de tranen, soms de angst, dan komt de pijn, dan komt er zoveel pijn naar boven, het is een ondraaglijk pijn die ik niet wil voelen, maar toch voel.
En waarschijnlijk denk je dan, waarom doe je het dan? Waarom ga je dan in jezelf graven? Laat het waar het is. Het zit toch diep verborgen. Het komt niet van zelf naar boven. Je hebt het al die jaren niet voor niks zo diep verborgen gehouden. Laat het waar het is.
Het hoort in de Duisternis. Waarom doe je, jezelf pijn? Ben je een masochist ofzo? Doe het dan niet.
Ik heb geen keus, ik moet wel, want ik loop met een vraag.
Ik loop al jaren met een vraag, een vraag waar niemand mij antwoord op kan geven.
Een vraag waar ik zelf ook geen antwoord op heb. En wie weet kunnen mijn herinneringen, mij wel dat antwoord geven, die ik zo nodig heb.
"Waar is het mis gegaan met mij?" Ja, dat is de vraag. Dat is de vraag van al mijn problemen, dat is de grote vraag, zonder antwoord. Dat is de vraag waar ik al zo lang naar op zoek ben. De vraag waar niemand mij een antwoord op kan of wil geven. Een vraag die mij zo bezig houd.
Een vraag waarmee de bewoners in mijn hoofd mij zo treiteren. Een vraag die mij zo onzeker maakt. Een vraag die mijn hele bestaan beheerst.
Is het een erfenis, heb ik het van mijn biologische vader geërfd? Was het al bij de geboorte? omdat ik niet gepland was? maar wel goed van pas kwam, want wel de perfecte excuus was voor een huwelijk die niet voorbestemd was om te slagen.
Bovendien was ik ook een heel lelijk, huil baby. Was het toen ik epileptische aanvallen kreeg als klein kind zijnde?
Toen ik mezelf tegen de muur sloeg en aan mijn haren trok als klein kind zijnde? Was het omdat ik als kind zijnde niet hield van knuffelen en kusjes geven en erg op mezelf was? Terwijl ik een kleinere broer had, die juist het tegenovergestelde was. En ik daar heel jaloers op was. Want je krijgt wat je geeft!
Was het toen mijn biologische vader overleed? Of juist toen hij leefde? Was het toen ik met beide ouders woonde en de vele verhuizingen die wij maakten? Of omdat mijn biologische vader zijn gezin geen prioriteit gaf?
Of het jaar dat ik samen met mijn kleinere broer in het internaat zat en mezelf in slaap huilde door angst en eenzaamheid. Maar het aan niemand mocht laten zien, want ik moest een grote meid zijn.
Was het de integratie in Nederland? Een vreemd land, een nieuw huis, nieuwe vader, nieuwe school, nieuwe vrienden. Nieuw leven!
Of was het misschien in de pubertijd? Ja......Daar ben ik ook goed dwars geweest en heb zoveel verkeerde dingen gedaan. Maar er was niet zoveel tijd voor mij, want mijn kleinere broer ging door een moeilijke tijd, van uithuisplaatsing, Jeugdzorg en dat soort dingen. Hij was wat moeilijker dan mij, in die tijd. Blowen, stelen en alles doen wat God verboden heeft. Gelukkig had hij altijd zijn moeder aan zijn zij, maakte niet hoe erg het was, hij stond altijd op de eerste plaats.
Maar goed, dat is mijn mening. En ik ben altijd jaloers op hem geweest bovendien ben ik gek, dus iemand anders zal het misschien anders omschrijven.
In de pubertijd heb ik zeker veel meegemaakt en kan ook bevestigen dat er in die tijd zeker veel mis is gegaan met mij. ( Wat de meeste ook mijn eigen schuld is geweest )
Als je bij dit ook nog de pesterijen op de middelbare school telt, ja dan kan ik wel zeggen dat ik er een tik aan overgehouden heb.
Ja, dat klopt! Ik geef het toe, aan die pesterijen heb ik wel een trauma aan over gehouden en heel veel onzekerheden. En niemand heeft er ooit wat van af geweten tot een paar jaar geleden. Dus dat heb ik in mijn eentje moeten bewerken.
Dit zinnetje wat ik net schrijf van: "In mijn eentje moeten bewerken." Nu ik het net schrijf, zet mij ook meteen aan het denken, is dat niet wat ik altijd doe? Omdat ik er niet over praat, dit zinnetje is wel een rode draad in mijn leven die vaker terug komt.
En aan bovenstaande lijst van negatieve geleefde momenten in mijn leven, kan ik nog veel en veel meer toevoegen, want het zijn de negatieve momenten die ik naar boven moet halen om uit te vinden waar het nou mis is gegaan.
Is het in mijn jeugd geweest? of toen ik al volwassen was?
Is het de aangifte geweest die ik ging doen als 18 jarige voor mishandeling, omdat ik geslagen was en bij het politiebureau te horen kreeg, dat ik beter geen aangifte kon doen, want degene die mij geslagen had was minderjarig dus alleen zijn ouders zouden een boete krijgen en het zou thuis alleen maar erger worden.
Is het de abortus geweest?
Zoveel vragen, om antwoord te krijgen op 1 vraag.
Waren het de ruzies met mijn vader? Of was het wat anders met mijn vader?
Was het de jaloezie naar mijn broer toe? Of zijn het de toxische relaties die ik heb gehad? Of was het veel later pas?
Ik kan wel ellende blijven opnoemen. En zo lijkt het als of ik alleen maar ellende heb meegemaakt in mijn leven, en zo is het ook weer niet.
Waarschijnlijk is het ook niet van: toen dit gebeurde, ja ...... toen ging het mis, toen werd ik gek.
Nee zo is het denk ik niet helemaal gegaan. Het zullen wel allerlei dingen bij elkaar zijn die ervoor hebben gezorgd dat het mis ging en vandaar misschien dat ik ook niet weet en dus niet kan zeggen wanneer en waar het aan ligt dat het met mij mis ging.
Bovendien heb ik nooit willen inzien dat er iets mis was met mij, ja ik slikte antidepressiva jarenlang. Maar ik was ervan overtuigd dat ik ermee kon stoppen, wanneer ik maar wilde.
Ik geloofde zelf niet hoe erg het was.
Net zoals een drugsverslaafde eigenlijk. Niet willen toegeven dat je ziek bent. Wat er ook gebeurt, niet er aan toe geven!
Zet een masker op voor de buitenwereld. Zorg dat iedereen je leuk, mooi en lief vind dan komt alles goed.
Ik raakte mezelf kwijt. Ik wist niet meer wie ik was en dat was ook niet belangrijk. Als ik maar was wie anderen wilden dat ik was, want zo was ik geliefd. (Dat was wat ik dacht) Ik wilde alleen maar geliefd zijn, dat er van mij gehouden werd. (Stom hé?)(Ziekelijk) Ben niet voor niks gek. Vandaar ook mijn ziekelijk manier van, houden van.
Maar zo werkt het niet.
Nu weet ik hoe mijn mentale gezondheid is. Accepteer ik het? ik probeer het.
Ik vind het nog steeds moeilijk. Ik praat er wel zo open mogelijk over.
Schaam ik mij er voor? soms.
Heb ik vertrouwen om ooit helemaal beter te worden? Eerlijk gezegd niet meer,
misschien word ik wel wat beter, maar helemaal beter denk ik niet. Na de afgelopen twee jaar, lijkt dat mij niet meer mogelijk.
Maar hé........ Wij blijven strijden, we mogen de hoop niet verliezen.
Je weet wat ze zeggen: " Zolang er Hoop is, is er Leven." Ik wil geloven dat er ergens in mij, heel diep in mij, tussen al die duisternis nog een lichtje brand, een lichtje hoop.
Met Carmen's Journal wil ik dat mensen die lijden net zoals ik aan mentale gezondheid (mentale stoornis vind ik zo een rotwoord) zich begrepen voelen, zich geliefd voelen, zich niet eenzaam voelen, zich niet uitgespuugd of gediscrimineerd voelen door de maatschappij, zich niet mishandeld voelen door anderen, zich op geen enkel manier minderwaardig voelen over zich zelf tegen over anderen.
Met Carmen's Journal wil ik dat anderen openlijk over hun gevoelens, gedachten en ideeën kunnen praten zonder bang te zijn, geoordeeld te worden.
Met andere woorden, zonder enige Taboe.
Maar weet je wat zo grappig hieraan is? Ik heb geen idee hoe ik het moet doen. Echt........ GEEN IDEE!!!!!!
Dus ben ik maar deze Blog begonnen, en vertel ik over mezelf. Hoe ik het af en toe een beetje goed doe, soms weer niet en dan weer wel.
Op allerlei Social Media Post ik veel foto's van mezelf waarmee ik de Blog promoot. In de foto's zie je veel emotie, woede, angst, speelsheid, gekkigheid, blijdschap een beetje van alles. Dus bij al mijn Social Media gebruik ik de naam van de Blog.
Via Spaces van Wix is er ook een App van Carmen's Journal ook om de Blog te promoten. Zoals ik hier vaker vermeld heb, een App voor de Playstore daar wacht ik nog even mee. En de podcast is ook nog even uitgesteld.
Maar ik zou ik niet zijn, als ik geen nieuwe ideeën in mijn hoofd zou hebben. Dus nu heb ik iets nieuws bedacht, waar ik al mee bezig ben.
Ik ga een serie NFT's maken, ik ben nog aan het leren. Dus het zal ook nog even duren voordat het online is. NFT staat voor Non Fungible Token. En is vooral in de digitale en de crypto wereld bekend.
Ondanks dat als ik mijn serie NFT's af heb, wel te koop zal zetten, doe ik dit niet voor het geld, maar om Carmen's Journal ook in de digitale wereld, want dat is de toekomst van onze jeugd, wat bekendheid te geven.
Ik heb het traden nu even een pauze gegeven (na een redelijke verlies gemaakt te hebben), tot dat mijn hoofd weer een beetje mee wilt werken, dat ik mij dan beter kan concentreren en dan pas zal ik het weer oppakken.
Ondertussen moet ik mij met dingen bezig houden waardoor ik mij niet al te veel moet concentreren.
Ik zal vandaag proberen het schilderen proberen op te pakken, even kijken of het lukt.
En hierbij laat ik het dan even voor vandaag. Zoals je weet, aan de andere kant van je scherm is er iemand, dat ondanks dat wij elkaar nooit ontmoet hebben , jou alleen maar het beste wenst. Dwars door je scherm heen wil ik je heel veel liefde en kracht sturen en laat ik je weten dat Carmen's Journal voor jou is gemaakt.
Om naar je te luisteren, je te troosten, te begrijpen, je te laten weten dat je niet alleen bent en dus ook niet alleen hoeft te doen.
Samen zijn wij Carmen's Journal!
Love you all !!💖🐾👄🍀
---------------------------------------- NIET PERFECT IS OOK GOED -----------------------------------------
Comentarios