Lieve Lezer,
Hier zijn we dan, een nieuwe dag vol nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen.
Die wij natuurlijk vol nieuwe moed weer aangaan en er het beste van zullen maken.
En ook al wil het zonnetje niet schijnen, is dat voor ons geen enkel probleem, want dan schijnen wij wel.
Wij nemen vandaag de taak van het zonnetje wel op ons op, en zullen vandaag het zonnetje in huis zijn.
Wat vind je van mijn plan? Ik dacht van, ik zal eens op een positieve manier, eigen initiatief nemen vandaag.
En wat heel belangrijk is, positief de dag beginnen.
Vanmorgen was ik niet meer zo overdreven vroeg wakker zoals afgelopen dagen. Om half zes gingen mijn oogjes open. En ik kon mij ook mijn laatste droom herinneren, iets wat ik al een hele tijd niet kon.
Dus toen Max en ik vanmorgen buiten liepen was het niet meer donker. En ook geen huilbui gehad vandaag. Allemaal weer hele kleine positieve dingetjes, die afgelopen dagen helaas weer wat achteruit waren gegaan, maar nu weer heel klein beetje wat beter gaan.
Zo gaat het nou eenmaal, stapje voor uit dan en een klein stapje achteruit dan weer wat vooruit en zo tot dat alle stapjes vooruitgaan.
Zolang ik er maar voor zorg dat de stapjes die achteruitgaan niet groter zijn dan de stapjes die ik vooruitga.
En dat als ik een terug val krijg, dat ik daar niet in blijf hangen.
Zoals je merkt weet ik heel goed hoe het werkt en wat ik moet doen, ik heb ervaring genoeg.
Wat er nodig is, is wilskracht om het uit te voeren. En dat is altijd wat ik te kort heb gehad, zeg maar gerust wat ik gemist heb. (Te weinig motivatie) Wilskracht is niet echt mijn sterkste punt.
Ik heb gisteren contact gehad met mijn behandelaar uit Zaandam, we hadden een telefonische afspraak. Wij zouden erop terugkomen, of ik het mee eens was, dat er een gesprek kwam waarbij mijn dochter aanwezig zou zijn. Dit had ze al eerder bij een vorig gesprek gevraagd, maar omdat ik dat niet wilde, had ze mij tijd gegeven om rustig daarover na te denken. En gisteren dus, kwam ze daarvoor op terug.
Ik zei dat ik het nog steeds niet wilde, maar als dat de deur opende om mij de behandeling te geven waar ik om gevraagd had, dat ik ermee akkoord ging. Alleen ze moesten er even mee wachten, want mijn dochter is nu 2 maanden in het buitenland.
Ik maakte ook heel duidelijk voor de zoveelste keer, dat ik voor de rest niemand meer van mijn familie erbij ging betrekken. Mijn familie waren mijn dochter en mijn moeder en voor de rest niemand meer.
Ik vertelde ook dat ik niet begreep waarom er zo moeilijk werd gedaan om goed te keuren of ik nou wel of niet de therapie voor persoonlijkheidsstoornis zou krijgen, terwijl er twee artsen al hadden gezegd dat ik die therapie moest krijgen. En waarom ze op zoek gingen naar een ander therapie, zoals bijvoorbeeld een therapie om te communiceren met mijn familie, omdat hun vonden dat het anders zo eenzaam voor mij was. Terwijl het voor mij helemaal niet zo voelde.
En ook al zou ik zo een therapie volgen om anders te communiceren met bijvoorbeeld mijn familie (dat zijn dan mijn moeder en mijn dochter), zou er niks veranderen. En weet je waarom niet? Omdat wij het al jaren doen zoals wij het doen. Of het nou goed of fout is, maakt niet uit.
En hun zouden blijven dingen voor mij verbergen, omdat ze bang zijn mij anders te kwetsen, als het om bepaalde kwetsende onderwerpen gaat. (Zoals bijvoorbeeld mijn doodwens). Verder in deze Post zul je een voorbeeld tegen komen.
Ik denk dat wij zo een twintig minuten, misschien wel een half uur aan de telefoon hebben gezeten.
En weet je het grappige ervan? We zijn geen stap verder gekomen. Want ze was het eigenlijk niet eens met mijn antwoord, toen ik zei, dat ik ermee akkoord ging dat mijn dochter bij het volgende gesprek aanwezig zou zijn, als dat de deur opende voor de therapie. En dat ik het alleen deed omdat ik erop vertrouwde, dat hun wel zouden weten wat ze deden om mij beter te maken. Toen zei zij, ja maar soms moeten wij ook gewoon dingen uitproberen en wij weten niet of het gaat helpen. Toen ze dat zei........... Ja, sorry, maar toen wist ik het even niet meer. Ik had echt even zoiets van.......... Ze hebben geen idee waar ze mee bezig zijn. Ik wist niet of ik moest huilen, boos worden, lachen, ik wist het gewoon niet meer. Mijn antwoord was dan ook:"Oooh, dus in dit geval ben ik jullie proefkonijn, want een geval zoals mij komt niet voor in jullie studieboekje". Ik zei ook, dat het tijd werd, dat ik wat duidelijk kreeg, of ik nou de therapie zou krijgen waar ik omgevraagd had of niet. Dat ik gewoon duidelijkheid nodig had.
Ja, sorry, waarschijnlijk had ik dat niet moeten zeggen, want ik merkte aan haar dat zij even ook niet meer wist wat zij tegen mij moest zeggen, en nam het gesprek een heel andere wending.
Ze probeerde het een beetje goed te praten, maar uiteindelijk eindigde het gesprek met dat het niet nodig was om een gesprek te voeren met mijn dochter erbij.
En dat ze bij de receptie contact met mij zouden opnemen, om een afspraak in te plannen met haar en de psychiater voor een gesprek, waarin ik inderdaad duidelijkheid ging krijgen, want zij merkte dat ik dat inderdaad nodig had. Dus zou zij dat weer in de groep gooien, en bij het volgende gesprek zou zij daarop terugkomen.
Zoals je ziet is het weer afwachten, want echt snel zijn ze niet. Ik wacht al ongeveer anderhalf jaar alleen maar om te horen of ik de therapie ga krijgen voor klachten die andere artsen al hebben gediagnostiseerd. En de intakegesprekken die ik al gehad heb, heb ik eigenlijk geluk gehad dat ik deze gehad heb, want deze heb ik gehad omdat een ander patiënt afgezegd heeft, anders had ik nog langer moeten wachten.
Maar dat is nog niet alles.
Stel je voor dat ik word goedgekeurd voor de therapie waar ik omgevraagd heb, de therapie waarvoor andere artsen mij naar Zaandam hebben doorverwezen, waarvoor ik de intakegesprekken gehad heb. Dan nog is er daarna nog een wachtlijst. En daarna duurt de therapie zelf ook nog 1 jaar.
Met andere woorden, voorlopig ben ik er nog niet. Ik heb nog een hele lange weg te gaan.
Maar zoals altijd en zoals met alles, is het op moment niks anders dan maar, wachten. Wachten, wachten en nog maal wachten!
Van de week heb ik via de app contact met iemand gehad RP. waar ik eigenlijk geen contact meer mee heb (mijn beslissing).
Ik heb ongeveer een jaar geleden besloten dat het beter zou zijn voor allebei om geen contact met elkaar te hebben. Ondanks dat ik alles voor deze persoon zou doen en ontzettend veel van deze persoon hou, moest ik het wel doen, zodat deze persoon verder kwam.
Deze persoon moest leren wat het leven is zonder mij. En ik moest mij beschermen tegen de acties van deze persoon, wat het moeilijkste is geweest wat ik ooit heb moeten doen. Maar als ik het niet gedaan zou hebben, dan zou ik meegesleurd zijn.(Ook al was dat niet zijn bedoeling)
En ik kon mij dat niet veroorloven, vooral toen niet.
Ondanks zijn meerdere pogingen op zoek naar het herstellen van contact tussen ons, ben ik tot nu toe sterk genoeg geweest om het te negeren en sterk genoeg in mijn schoenen te blijven.
Duidelijk mijn grenzen aan te geven en te zeggen: "Tot hier en niet verder." Ook al verscheurt mij dat van binnen. Maar dat geeft niet, want ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen.
Alleen ik had deze beslissing al een aantal jaren (een jaar of 10 misschien) terug moeten nemen, dan was misschien niet alles zo uit de hand gelopen voor ons beiden. Maar goed dat is iets waar ik mee moet leren leven.
Maar goed wat ik wilde vertellen was, deze persoon nam van de week contact met mij op en vroeg om hulp, het ging niet om geld, en ik kon het via de mail regelen, dus heb ik maar geholpen en toen het contact weer verbroken.
Maar dat korte contact deed wel veel met mij. Deed dat ik er heel verdrietig van werd en dat ik voor even twijfelde aan mijn huidige kracht, aan waar ik nu mee bezig ben met herstellen, aan mijn motivatie, aan mijn waar doe ik het voor, aan wil ik wel herstellen, aan waarom zou ik nog herstellen. Heeft het nog wel zin?
Zoveel vragen? Waar het antwoord positief op hoort te zijn, want mijn herstel is niet voor een ander maar voor mezelf, en dit blijf ik mezelf herhalen, want ik moet erin geloven, anders ga ik het niet redden. Maar op dat moment kon ik mijn positieve antwoorden niet vinden.
Het enigste wat ik vond en voelde was pijn en verdriet een hele diepe pijn.
En het werd nog erger, toen ik hoorde dat mijn moeder wist van het probleem dat ik aan het oplossen was voor deze persoon RP, (maanden van tevoren al) maar dat ze niks had gezegd zodat ik mij geen zorgen zou maken, terwijl zij weet dat er ondanks dat er geen contact is, ik mij elke dag zorgen maak.
Op dat moment ging er een explosie van emoties door mij heen. Echt...... Het leek net of er bom in mij ontplofte. Ik zei ook: "Dit is juist wat de psychiater zegt dat je niet moet doen."
"Je was erbij toen hij het zei," "want nu zeg je het alsnog, denk je dat het nu geen pijn doet?" Uiteindelijk komt altijd alles toch uit.
Je kan gerust weten, dat ik hierdoor, hoe stom het ook klinkt, ik een paar dagen de weg een beetje kwijt was.
De dag daarna kwam mij moeder er wel op terug en gaf ook toe dat ze het had moeten vertellen en dat als ik het bij haar gedaan zou hebben, zij heel kwaad geworden zou zijn. Ik was toen ook wat rustiger en kon het ook wat beter begrijpen van haar kant.
Maar weet je? Ik denk niet dat dit ooit gaat veranderen. Ons manier van communiceren met elkaar is niet al te best. Maar we doen het al jaren zo. Wij denken van tevoren al te weten hoe de ander erop gaat reageren, wij denken de gevoelens van de ander al te weten en die vullen wij dan ook in en proberen dan ook diegene zo niet te kwetsen.
Wij denken verkeerd, wij denken dat als wij niks zeggen, de ander niet gekwetst wordt. En hebben niet door, dat het uiteindelijk wel uitkomt en diegene die wij niet wilden kwetsten, uiteindelijk alleen maar meer gekwetst wordt.
Max kan wel een fanclub beginnen. Ik krijg veel vragen over hoe het met Max gaat. Dus vandaar deze update.
Hij is nog niet helemaal van zijn allergie af. En zijn huid ziet er de ene dag beter uit dan de ander. Dus eigenlijk weet ik het nog niet zo goed.
Hij heeft niks op zijn buik, dus dat is wel positief. Maar op zijn rug heeft hij wel uitslag. Hij is al een maand aan zijn nieuwe voer en voor de rest krijgt helemaal niks, ook geen tussendoortjes of wat dan ook. Hij eet en drinkt goed. Plast en poept ook goed. Hij is speels zoals altijd. Dat is allemaal prima.
Het gaat dus alleen maar om de uitslag op zijn rug die niet helemaal weg gaat en die soms beter en soms wat slechter er uit ziet.
Als hij eind deze maand nog steeds uitslag heeft dan moeten wij weer naar de dierenarts gaan. Het gaat dus wel wat beter, maar nog niet zoals het hoort te zijn.
Hij geniet nu nog vol op van zijn rust, het zal volgende week anders zijn, als de twee dames op bezoek zijn die wij als loges krijgen.
Ik heb op Facebook een berichtje geschreven zodat ik niet meer door mannen of vrouwen wordt aangesproken om te daten. Volgens mij heb ik het wel netjes verwoordt. In mijn bericht zeg ik dat Facebook gebruik net zoals de rest van mijn Social Media voor het promoten van de Blog Carmen's Journal. Dat ik niet doe aan daten, en ook niet op dating sites aanwezig ben.
Dat ik mij vereerd voel door de heren die mij daarvoor soms aanspreken, maar dat het mij spijt, ik heb slechte ervaringen met het Internet wat dat betreft en blijf daardoor ver weg vandaan. Ik bedank de heren / dames maar het is niks voor mij. Ik probeer zo ongemakkelijke gesprekken te voorkomen.
Ik weet niet of diegenen die mijn (onze) Blog lezen wat met crypto (digitale coins) doet.
Maar heb je gezien hoe de Bitcoin weer aan het stijgen is? Hier word ik nou blij van.
En ik heb mij laten vertellen, want ik heb natuurlijk ook zo mijn informatie bronnen, dat de Bitcoin nog even een keer moet zakken en dan......................... Ja dan.........
Dan gaat het gebeuren, sky-high ........... TO THE MOON!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Even een kleine tip en doe ermee wat je wilt natuurlijk. Zet voor jezelf wel een limiet van tot hoever wil je gaan, tot hoever wil jij je investering laten stijgen. Zodat als deze die top hebt gehaald, je ermee stopt en niet de risico loopt om het te verliezen. En investeer niet meer dan dat je kan missen.
--------------- JE MIST HONDERD PROCENT VAN KANSEN DIE JE NOOIT GRIJPT ---------------
Comments