Lieve Lezer,
Zo enthousiast als ik afgelopen dagen was, zo down voel ik mij vandaag.
Hoewel ik wist dat dit ging gebeuren, ben ik teleurgesteld. Teleurgesteld in mezelf, dat ik niet genoeg mijn best doe. Dat het twee dagen goed gaat, en dat ik dan meteen denk en doe als of het allemaal goed gaat komen, terwijl ik diep van binnen weet dat het niet zo is. Ik ben boos, nee boos niet, woest, woedend, woedend op mezelf, wat doe ik hier nog? Hoe moeilijk kan het zijn? Gooi jezelf voor de trein, doe niet zo laf. Altijd resultaat!
Zielig persoon dat ik ben!
Ik denk even sterk te zijn, maar mijn demonen en monsters kan ik niet aan en al helemaal niet als ze samen komen met de demonen en monsters van anderen om samen mij aan te vallen. Trap mij maar na……… maakt niet uit…….
Mijn gebeden worden niet gehoord, het heeft geen zin, de seinen die ik krijg begrijp ik toch niet.
Ik heb het gevecht verloren voordat het begint. Ik ben al veroordeeld. Van alle kanten roepen de Demonen en Monsters
( ook al weten ze dat ik onschuldig ben) in mijn hoofd:
“ SCHULDIG.” “SCHULDIG”. De straf is levenslang! Als ik geluk heb krijg ik de doodstraf.
De Demonen en Monsters hebben liever levenslang. Levenslang een dode ziel opgesloten in een levend lichaam die ze dagelijks kunnen treiteren, zodat deze levenslang lijd. Zoveel mogelijk pijn veroorzaken is hun doel.
Na mijn straf, zal de waarheid naar boven komen, daar ben ik heilig van overtuigd, en zal mijn onschuld bewezen worden. Ik ben bereid daarvoor de doodstraf te krijgen. ( of te nemen )
Papa zegt dat ik geduld moet hebben, dat het goed komt allemaal, hij gelooft in mij. Hij weet dat ik pijn heb, maar ik moet mij geen zorgen maken, want het komt goed. Geduld! Zegt hij. Werk aan jezelf, hou van jezelf, ik ben bij je, ik bescherm je. Maar ik wil hier niet meer zijn! Ik wil niet meer vechten. Hij weet dat ik de waarheid spreek, hij gelooft mij.
Ik mis hem! Hij zegt dat de waarheid naar boven gaat komen, eerder dan ik denk. Nog even geduld.
Al die jaren die we verspild hebben met ruzie maken, zo zonde. Het is waar wat ze zeggen, je weet pas wat je hebt, als je het niet meer hebt.
De boomstammen van mijn boom waar ik eerder over verteld heb, die zijn weer verplaats. Wil je weten waar ze nu liggen? Ze zijn gister middag verplaatst, ze zijn nu precies tegen over mijn keukenraam. Als ik uit mijn keukenraam kijk, dan liggen ze op het gras. Wil iemand mij vertellen wat dat betekend? Is het allemaal toeval?
( Toeval bestaat niet) Is het een manier van mij steeds confronteren met mijn doodwens? Is het een manier van mij aanmoedigen om mijn wens uit te voeren? Is het een manier om mij te ontmoedigen om het niet te doen? Heeft iemand een antwoord voor mij? Ik vraag het aan de Heer, maar heb er nog geen antwoord op gekregen. Ik vraag het aan mijn Demonen en die lachen mij alleen maar uit. Ik weet het, ik klink als of ik gek ben. Maar hé…… iedereen zegt toch, dat ik gek ben, dus dan mag ik mij ook gedragen als een gek, ECHT GEK. Dat zei Jerry altijd, ECHT GEK! Jij bent niet gek, jij bent ECHT GEK, zei hij.
Het niet kunnen tekenen of schilderen heeft veel meer met mij gedaan dan dat ik dacht. Het is frustrerend! Ik heb er echt behoefte aan en ik mis het ook ontzettend, maar het lukt maar niet, ik kan mij nu niet uitdrukken, alles blijft binnen, ik prop alles in mij. Ik heb het zwaar.
Ik ga nu ook alleen naar buiten om Max uit laten voor de rest kom ik niet buiten.
Ik moest ook naar de stad om mijn lenzen op te halen, want de opticien hier op het Gildeplein is tijdelijk gesloten, maar ik heb ze gebeld en gevraagd of ze de lenzen met de post kunnen opsturen zodat ik de deur nier uit hoef. Met de auto is het eigenlijk tien minuten rijden. Maar ik ga de deur niet uit!
Het enigste wat ik doe is op mijn telefoon of laptop zitten of slapen, met andere woorden, ik kom weer niet van de bank af. Ik kan ook gewoon een hele tijd alleen maar voor mij uit kijken, terwijl ik luister naar alles wat er in mijn hoofd rond gaat. En als ik dan zo moe ben en het niet meer aanhoren kan, dan val ik in slaap, met mijn medicatie is dat heel makkelijk om te doen, als je een beetje ontspant. Het heeft wel zijn voordelen zoveel slapen, ik voel de pijn niet, zowel de lichamelijke al geestelijke pijn niet.
Ik had vanmorgen wel zo een ouderwetse huilbui weer, toen ik met Max buiten liep. Het hield ook maar niet op. Toen ik weer thuis terug was, ging ik door.
Ik ben toen even op de grond gaan zitten en dan komt Max bij mij, om mij te troosten, hij laat mij hem omhelzen tot dat ik stop met huilen. Dat helpt altijd.
Wat is er nog, als er geen hoop meer is? Wat hou je nog over? Als een mens geen hoop meer heeft, wat heeft hij of zij dan nog? Waar kan hij of zij zich nog aan vast houden? Wat doe je zonder hoop? Is er een morgen zonder hoop? Maar wat, als alles waar je in geloofde uit vals hoop bleek te bestaan? Als alles alleen maar een illusie was.................................
------------ BE CAREFUL WHO YOU PUSH AWAY. SOME OF US DON'T COME BACK -----------
😚😚