Hoi Hoi Hoi, Goedendag Lieve Lezer,
Welkom op onze nieuwe Post.
We zijn goed bezig deze week met posten. En niet alleen op Carmen's journal maar ook op de rest van onze Social Media, met allerlei korte fragmentjes met informatie over mentale gezondheid.
Er zitten natuurlijk ook leuke filmpjes bij, die wij niet al te serieus moeten nemen, want ook al hebben wij het over een heel serieus onderwerp, mogen wij af een toe ook een beetje luchtjes er over doen, of grapjes er over maken. Helemaal als wij er zelf aan lijden en het Taboe erop willen verbreken zodat iedereen er over durft te spreken met elkaar, zonder enige angst door de maatschappij afgekeurd te worden of als een raar wezen gezien te worden. Wat vind jij ervan?
Als iemand zich door mijn uitspraken, woorden, schilderijen, foto's, video's, Posts of wat dan ook wanneer dan ook zich beledigd of gekwetst voelt, wil ik mij hierbij verontschuldigen, dat is niet mijn bedoeling en is Carmen's Journal zeker niet voor bedoeld. Je mag het gerust laten weten als het zo is.
Onthoud onze logo: " Liefde overwint haat."
Afgelopen donderdag had ik weer een gesprek in Zaandam met twee psychiaters om te kijken of ik de behandeling krijg voor persoonlijkheidsstoornis.
Dit is het derde gesprek al dat ik krijg. Ik heb er eentje telefonisch gekregen, de tweede kreeg ik afgelopen dinsdag, toen moest ik allerlei vragen beantwoorden en afgelopen donderdag moest ik weer op gesprek.
Dinsdag na het gesprek had ik zelf wel een goed gevoel.
Donderdag na het gesprek ging ik met een heel ander gevoel naar huis. Ik ging met het gevoel van: "Dit gaat het hem niet worden." Het gesprek duurde ook twee keer zo lang en ik kwam uitgeput thuis, zowel mentaal als fysiek.
Na het gesprek wist ik nog steeds niet of ik de therapie ging krijgen of niet. Nu moeten ze het in de groep gooien, met ze allen bespreken en kijken of ze een 'passend' therapie voor mij hebben, voor mijn persoonlijkheidsstoornis.
Maar nogmaals ik ging niet met een fijn gevoel weg. Met een beetje geluk krijg ik wel een antwoord volgende week.
Wat ik eerst pas volgend jaar zou krijgen, dus wat dat betreft is het wel sneller gegaan dan dat ik eerst had verwacht. Dus dat is wel positief! Laten wij overal de positieve kant er van zien.
Ik probeer het nu een beetje los te laten, niet te veel aan te denken om mij niet te druk er over te maken. En te denken van, ik zie het wel.
Dat doe ik door middel van het schilderen. Door middel van het schilderen kan ik mij van alles en iedereen afsluiten. Als ik aan het schilderen ben, zie ik en hoor ik niks om mij heen.
Mijn hoofd voelt dan leeg, en wat nog belangrijker is, als ik aan het schilderen ben is het stil in mijn hoofd en als ik dan ook nog schilder met muziek op, kan ik er zelfs blij van worden. Ik vraag mij dan af, zal ik dan stap voor stap, ook al zijn het hele kleine stapjes die ik maak, en af een toe nog steeds 1 vooruit en 2 achteruit, maar zal ik dan toch alsnog in kleine stapjes vooruitkomen? Ik weet het niet, ik durf het niet te zeggen. De tijd zal het zeggen.
Toch kan ik het niet helemaal los laten, dus kom ik nog even erop terug. Ik bedoel op het gesprek dat ik donderdag had voor de behandeling van mijn persoonlijkheidsstoornis.
Ik zit op de bank met de laptop op schoot en zit het hele gesprek in mijn hoofd even door te nemen. Je weet wel, wat hebben ze gevraagd, wat heb ik geantwoord, heb ik duidelijk gemaakt dat ik de behandeling graag wil doen en het echt een kans wil geven, heb ik overal eerlijk op geantwoord en dat soort dingen.
En wat mij opvalt is, dat bij elke behandeling die ik gedaan heb, en dat zijn er in de loop der jaren heel wat geweest. Het zijn altijd dezelfde vragen, en ze worden altijd eerst gedaan door iemand in opleiding, die gaat dan tegenover je zitten met een aantal formulieren en leest de vragen voor, en dan geef jij antwoord met ja of nee.
Ik heb er niks op tegen dat iemand die in opleiding is de vragen stelt, die houdt zich netjes volgens het boekje, want verder heb ze nog niks geleerd.
Maar in plaats dat ze altijd dezelfde vragen stellen kunnen ze ook een beetje mijn dossier lezen en dan weten ze wat ik allemaal heb, dat zou al een hele tijd schelen, ook al zouden ze daarna nog een paar vragen stellen. (Dat zou misschien ook helpen aan de wachttijden die er zijn in de GGZ)
Gelukkig weet ik ondertussen ook een beetje hoe ze werken, dus ik had thuis al een lijstje gemaakt met alle therapieën die ik gedaan heb, behandelaars die ik heb gehad, medicijnen en klachten die ik heb enz.
Niet dat ik iedere keer weer mijn hele levensverhaal moet vertellen, dat is niet fijn, de gesprekken zouden dan minder pijnlijk zijn. kan ik je vertellen.
Als je wilt dat een behandeling werkt moet je natuurlijk eerlijk zijn met je behandelaar, dat spreekt natuurlijk voor zich, je moet niks achterhouden.
Dus dat ben ik ook geweest. Ik heb verteld over mijn doodwens, maar ik heb erbij verteld, ik wil de behandeling doen omdat mijn behandelaar van Indigo mij verteld heeft dat ik met de persoonlijkheidsstoornis behandeling handvaten kan krijgen om met mijn emoties te leren omgaan, mijn emoties in de hand te hebben, daarmee zou ik mijn doodwens meer onder controle hebben. En met die gedachte ga ik de therapie in.
Ik heb ook verteld dat ik aangemeld ben bij de Expertise Centrum, maar die gaat pas in werking als ik de behandeling persoonlijkheidsstoornis gedaan heb, want dan ben ik volgens hun helemaal uitbehandeld.
De behandeling is dus voor mij hoe dan ook een win win situatie. Als de therapie werkt en mij kan genezen, dan ben ik Happy.
Als de behandeling niet werkt, word ik toegelaten bij de Expertise Centrum.
Ik zou nog tegen degene die het gesprek met mij deed, ik weet uit ervaring dat als ik over mijn doodwens begin, de deuren dicht gaan, en instanties je niet willen helpen. Maar ik wil echt die behandeling doen en geholpen worden.
Toen zei ze nog tegen mij: " Ja maar, zo zijn wij niet, wij gaan u niet afkeuren wegens u doodwens, dat zou een beetje raar zijn."
Donderdag tweede gesprek. Eerste gedeelte met een dame, ook weer in opleiding, ook weer allerlei vragen, leken veel op de eerste. Onderwerp doodwens kwam ook ter sprake. Ik maakte duidelijk, dat ik behandeling heel graag wil doen, bovendien ik heb een belofte gemaakt, zolang Max er is ben ik er ook, ik moet voor Max zorgen.
Deze dame ging een beetje dieper in mij graven, kijken waar mijn trauma's vandaan zouden kunnen komen, ook zoiets, als zij mijn dossier had gelezen had ze het ook geweten. Want ze wist niks van mijn suïcidale pogingen.
Het laatste kwartier kwam de echte Psychiater bij het gesprek en eigenlijk waar hij zich alleen zorgen om maakte was, wat als u de behandeling niet afmaakt? Want u heeft gezegd dat u er bent zolang Max er is en ik hoop dat hij heel oud wordt, maar dat weten wij natuurlijk nooit. Meneer ik heb ook al tientallen keer gezegd dat ik de therapie een eerlijke kans wil geven, als u de doodwens uit mijn hoofd kunt halen of mij handvaten kunt geven zodat ik daar over controle heb, dan ben ik genezen. Meneer er is dinsdag tegen mij gezegd dat u mij niet op mijn doodwens gaat afwijzen, en nu maakt u zich alleen druk, hoelang Max gaat leven?
Is het raar dat ik het gesprek met een niet fijn gevoel verliet?
Ik begreep echt niet waar hij zich zo druk over maakte? Want stel je voor, ik zeg alleen stel je voor, en dat had ik eigenlijk ook tegen de psychiater moeten zeggen, en als ik maandag gebeld word en ik niet toegelaten word ga ik het wel zeggen, of misschien schrijf ik een brief.
Maar goed, stel je, dat ik de behandeling begin, dan wordt dat natuurlijk betaald, zo een behandeling wordt niet in termijnen betaald, maar wordt in 1x betaald.
Als ik dan mezelf wat aan doe, dan gaan ze het geld niet terugstorten van de behandelingen die overblijven en bovendien komt er een plek vrij, en kan er weer iemand nieuw instromen. Want dat gebeurt ook, dat er soms mensen tijdens de behandeling instromen. Dus dan winnen ze alleen maar. Dezelfde behandeling wordt dan twee keer betaald en bovendien wordt de GGZ- wachtlijst weer een klein beetje korter.
Misschien maak ik mij druk om niks en krijg ik goed nieuws maandag.
Laat ik maar positieve energie het Universum insturen.
Weet je waar ik wel heel blij mee ben, en waar ik blij van word op het moment?
Van onze Blog, Carmen's Journal, want ik zie dat er steeds meer lezers komen kijken en daar word ik blij van. Ik hoop dat je blijft komen, en dat je iedereen vertelt over Carmen's Journal zodat er zo nog veel meer lezers komen. Maar het belangrijkste is dat je het fijn vindt om Carmen's Journal te lezen. Dat je er herkenning en troost in vindt. Dat je weet dat je niet alleen bent, dat wij met ze velen zijn en dat wij hier in Carmen's Journal elkaar begrijpen en alles kwijt kunnen. Wij zijn hier in Carmen's Journal om elkaar kracht en liefde te geven.
Ik probeer de laatste tijd ook wat positiever te schrijven, wat minder eng, wat minder donker. Maar helaas zal het niet altijd zo zijn. Want helaas ben ik niet altijd in het licht.
Helaas een groot deel van mijn leven leef ik in het donker, tussen mijn Demonen, Monsters en niet te vergeten Het Zwarte Monster, net zoals velen van jullie. Misschien daarom juist dat het extra opvalt als ik mij in het licht bevind. Ik zal niks voor je verzwijgen en ik zal je de dingen vertellen zoals ik ze voel, want ik weet dat er velen zijn zoals mij en ik weet dat er velen herkenning in mijn woorden vinden. En bij sommige, helpen mijn woorden om zich niet zo alleen te voelen, en al is het maar 1 persoon die troost vindt in mijn woorden, dan vind ik dat al genoeg. Want ik weet uit ervaring dat je, je in het donker behoorlijk eenzaam en onbegrepen kunt voelen.
En weet je wat het ook is, je kunt het de mensen die je lief zijn, of de maatschappij ook niet kwalijk nemen dat ze je niet begrijpen, want het is ook heel moeilijk te begrijpen als je het zelf niet beleeft.
Mentale gezondheid is niet zomaar iets, het is heel complex.
Zelfs de artsen begrijpen er vaak niks van. Mentale gezondheid is een heel breed woord, onze brein is heel breed, er valt heel veel onder, waaronder heel veel onzichtbare ziektes, waaronder een heel groot Taboe opstaat omdat mensen er zich voor schamen, bang zijn dat ze anders niet in de 'zogenaamde' perfecte maatschappij zullen bij horen. Want in deze maatschappij moet je tegenwoordig 'perfect' zijn, voldoen aan het 'perfecte' plaatje.
Wat is PERFECT? Wie bepaalt wat en wie PERFECT is?
De druk om PERFECT te zijn, om PERFECT gezien te worden, om alles PERFECT te hebben is heel groot, en het wordt steeds erger.
En dan vinden wij het raar dat er tegenwoordig zoveel jeugd depressief is?
Betekend dat, dat omdat je jong bent, niet depressief kan zijn?
Donderdag toen ik bij het gesprek tegen de psychiater vertelde dat ik 18 jaar was toen ik voor het eerst gediagnostiseerd kreeg dat ik depressief was, vroeg hij met een soort van kleinerend stem, waar kon je als 18jarige door depressief van zijn? Oei!!!!!! Die deed pijn......
En geloof mij het is al een tijdje terug dat ik 18 was.
Depressie kent geen leeftijd!
En met onderstaande slogan neem ik afscheid voor vandaag. Op weg naar mijn kwasten en mijn verf, om een beetje kleur te geven aan mijn dag.
Maakt niet uit hoe zwaar je dag is, weet dat er aan de andere kant van je scherm iemand is die je kracht geeft en hoopt een kleine glimlach uit je te halen.
------- GEVOELIGE MENSEN MOGEN GEKOESTERD WORDEN. ZE DENKEN,
VOELEN EN LEVEN VANUIT LIEFDE. ZE ZIJN PUUR, KWETSBAAR EN ZO MOOI...
😁