Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Vandaag was onze start van de nieuwe dag wat minder. Het opstarten wilde niet echt gaan zoals het hoort te gaan.
Zelfs het zonnetje zat niet mee, als ik uit het raam kijk, dan zie ik dat het buiten er een beetje somber uit ziet. Het zonnetje wilt niet echt schijnen vandaag.
Toen ik wakker werd vanmorgen voelde ik mij ook wat gevoeliger.
En de tranen kwamen wat eerder dan normaal.
Om half zes werd ik wakker en kon ik ook niet meer slapen. Max sliep nog en had niet eens door dat ik al wakker was.
De tranen kwamen bij mijn ochtendgebed al, maar dat is niet raar en ook niet erg.
Ik bid dagelijks om de mensen die mij lief zijn en spreek mijn dankbaarheid uit voor Max.
Dit is ook geen terug val. Het is alleen een wat mindere dag, voor de rest niks.
Dat hoort er ook bij en ik was er ook voorbereid.
Na dat ik deze Post geschreven heb, zal ik mij ook even terugtrekken in mijn schilderwerk.
Ik zal mijn oortjes in doen, even muziek opdoen en mij helemaal afsluiten van de buitenwereld, ik zal zo proberen mijn hoofd stil te krijgen.
Het zou kunnen zijn dat deze Post voor sommige lezers een beetje gevoelig is. Het zal een niet al te lange Post zijn.
Mijn Monters en Demonen zijn vandaag erg aanwezig, ik ben op weg naar de duisternis, maar toch wilde ik dit publiceren.
Toen ik vanmorgen mijn ogen opendeed voelde ik al meteen dat het vandaag een wat mindere dag zou worden. Ik voel het, omdat ik heel veel verdriet en pijn voel in mijn lichaam en in mijn hoofd. Het liefst wil ik dan ook alleen maar huilen.
Als ik dan ook aan iets gevoeligs denk, ja .......Dan komen de tranen wel. Toch probeer ik een beetje sterk te zijn en mij niet helemaal te laten gaan in de emotie.
Max voelt het vandaag ook, dus ik zoek troost bij hem en dat helpt.
Zoals in mij, of zoals alles wat met mij te maken heeft, is ook mijn geloof heel tegenstrijdig.
Waar geloof ik in?
Ben ik gelovig?
Misschien een beetje raar, maar het zijn vragen die ik mij wel vaak afvraag.
Ik ben katholiek, of tenminste dat zou ik moeten zijn. Mijn ouders zijn katholiek, ik ben gedoopt.
Toen ik in het nonneninternaat zat, daar waren ze katholiek.
Ik ging vroeger op zondag naar de kerk om te bidden.
Tot anderhalf jaar geleden had ik een gouden ketting om mijn nek hangen met een Mariabeeld, die van mijn oma was geweest.
Nu hangt die om een fotolijstje van mijn zoon.
Zoals ik net zei, ik bid dagelijks om de mensen die mij lief zijn, ben ook bang dat als ik het niet doe, misschien iets slechts met ze zou kunnen gebeuren, of dat ik er voor gestraft word.
Ik steek ook elke dag een kaarsje voor ze aan.
Als het heel slecht met mij gaat, dan vraag ik en smeek ik om hulp, ook al voel ik mij meestal niet gehoord of geholpen.
Ik vind het een mooi idee, om te geloven dat er een God is. En denk dat als die er is, er maar één is, alleen hij wordt anders genoemd en zijn verhaal wordt anders verteld of geïnterpreteerd.
Ik vraag mij alleen soms af, is hij er wel?
Het verhaal van de bijbel, een mooi verhaal, maar zal het waar zijn? Of is het niet gewoon geschreven verhaal door de mens.
Als er een God is, waarom laat hij dan zoveel pijn zijn op de aarde?
Zoveel ziektes, hongersnood, discriminatie, oorlogen, angst, haat, kwaad?
Als hij zo machtig is, waarom leven wij dan niet met zijn allen in harmonie?
Waarom is er zoveel slecht, in plaats van goed?
Waarom kan hij de duisternis en de duivel niet aan?
Waarom worden wij zo op de proef gesteld, als wij allemaal zijn zonen en dochters zijn?
Waarom stuurde hij zijn zoon om ons te redden? Hij offerde zijn zoon op.
Maar de mens is niet gered.
De mens is hetzelfde gebleven. (Net zo slecht, als de mensen die Jesus kruisten)
En wat is er hierna? de één zegt dit de ander zegt dat.
Is het niet gewoon, dat als je dood gaat, en je wordt begraven, ga je de grond in en met de tijd verdwijn je, want je verrot en wordt opgegeten door de wormen tot dat er niks meer van je overblijft?
Maar omdat het niet mooi genoeg klinkt, heeft de mens er een mooi verhaal ervan gemaakt. En wordt er verteld dat je na je dood in Het Paradijs (de hemel) komt of dat je misschien terug komt in een ander leven, want als je dood gaat, je ziel verlaat je lichaam.
Dus eigenlijk de wormen eten je lichaam, je verpakking, maar je ziel reist naar Het Paradijs (de hemel), of naar de Hel, hangt er natuurlijk van af hoe je leven is geweest.
Maar als je aan het einde van je leven echt berouw toont voor alles wat je niet goed gedaan hebt tijdens je leven, dan zal de Heer je vergeven en kom je als nog in Het Paradijs.
Ja.........Als ik er goed over nadenk, ik zou wel willen geloven dat er een God is die over ons waakt, en het beste met ons voor hebt. En als er een God is, zou ik heel graag willen, dat ik hem begreep, dat ik begreep waarom hij bepaalde keuzes met ons maakt.
Maar ik weet het niet. Ik begrijp het ook niet.
Ik vind het leven moeilijk.
En dan vraag ik mij af, zal de dood makkelijker zijn?
Ook weer iets wat mij weer vragen oproept?
Als gelovige mag je natuurlijk je eigen leven niet ontnemen.
Je moet zuinig zijn op je lichaam, op je verpakking, je moet ervoor zorgen.
Want je bent op de aarde met een doel. Je mag pas de aarde verlaten als God je daar toestemming voor geeft. Als je tijd is gekomen, zeg maar.
Doe je dit niet, dan kom je niet de hemel en ga je naar de Hel.
Waarom plant hij dan een zaadje in je hoofd, want hij is degene die je gecreëerd heeft.
En laat hij dat zaadje steeds groter worden, tot er een moment komt, dat het enigste wat jij wilt is je eigen leven ontnemen?
Als hij zo machtig is en het zo goed met ons allen voorhebt, waarom zijn de proeven die wij allemaal moeten doorstaan zo hard en moeilijk dat sommige van ons ze niet dorstaan?
Ik ben niet bang voor de dood, ik vertrouw er op dat de dood mij rust zal brengen.
Is dat een sein dat ik niet geloof? Want de Hel is geen rust.
Zoveel vragen weer en zo weinig antwoorden.
Of misschien zoveel vragen maar zoveel verschillende antwoorden, dat ik niet weet wat het juiste antwoord is.
En dan schrijf ik een Blog, waarin ik zo mijn uiterste best doe om mensen te laten zien het mooie van de wereld, het mooie van de mensheid, het mooie van de liefde.
Het mooie van een wereld waarin ik niet thuishoor.
Waarom zouden wij moeten wachten om te overlijden om naar Het Paradijs te gaan, als we van de aarde Het Paradijs kunnen maken?
Ooit stelde ik deze vraag aan iemand die heel gelovig was, en zijn antwoord was, dat je op de aarde wordt voorbereid en op de proef gesteld om naar Het Paradijs te kunnen gaan.
Maar als God zo machtig is, dan kan hij er toch voor zorgen dat iedereen goed doet? Dan hoeft niemand op de proef gesteld te worden.
Dan is geen andere paradijs nodig. De aarde is al dan een Paradijs.
Vragen met zoveel verwarrende antwoorden.
Nee....................Ik denk niet dat ik echt gelovig ben.
Ik vind het idee om gelovig te zijn mooi.
Ben bang dat als ik hardop zeg dat ik het niet ben, dat ik gestraft word.
In moeilijke tijden, wil ik gelovig zijn.
Als mijn doodwens actief aanwezig is denk ik niet aan het geloof, want ik weet dat ik niet goed bezig ben. Maar het belangrijkste voor mij op dat moment is mijn rust, mijn lang verlangde rust.
Maar daar gaan we weer. (Het is weer tegenstrijdig)
Dát ik er nog ben, dat is wel een wonder, als je mijn Blog al wat langer volgt dan weet je dat ik van ver kom. En dat het een wonder is dat ik het overleefd heb. Dat zou eigenlijk genoeg reden voor mij moeten zijn, om te geloven dat er een God is. Maar dan nog twijfel ik.
Is het een beloning?
Of is het een straf?
En met deze twee vragen laat ik het hierbij voor vandaag. Misschien niet zo positief als de vorige Posts, maar het hoort er ook bij. Het leven is niet alleen maar positiviteit. Helaas! Er zijn pieken en dalen, en vandaag zijn we ietsje gedaald, maar morgen zullen wij vast weer iets stijgen. Het gevecht gaat gewoon door.
REMEMBER THAT THE HAPPIEST PEOPLE ARE NOT THOSE GETTING MORE,
BUT THOSE GIVING MORE
1 Comment