Lieve Lezer,
Deze Post zal ik niet al te veel promoten. Ik zal hem schrijven, ik denk dat ik hem in mij Facebookpagina zal zetten, maar voor de rest er niks meer mee doen, wat ik wel met andere Posts doe, want ik denk niet dat iedereen deze Post zal willen lezen, vooral in deze dagen waarin iedereen blij is en liefde met elkaar deelt. Ik wil dat gevoel bij niemand verpesten.
Maar ik schrijf wel deze Post om het van mij af te schrijven, om voor heel even proberen mijn gevoel kwijt te raken.
Dus bij deze zeg ik alvast, dat als je niet verder wilt lezen, omdat het geen vrolijke Post is, ik daar volledige begrip voor heb, en dat je het beste de Blog nu mag verlaten.
Deze dagen zijn zwaar, maar ik probeer net te doen als of het doodnormale dagen zijn, en net te doen als of ze mij niks doen. (zoals ik vaak doe, probeer ik keihard over te komen) Maar wie probeer ik nou voor de gek te houden? Mezelf? Iemand anders is er niet.
Ik kan ze ook niet negeren, want buiten waar ik ook kijk, is het Kerst, binnen als de tv aan staat zie je Kerst, Internet? Kerst, Social media? Kerst.
Kerst, Kerst, Kerst en nog eens Kerst..... Overal Kerst!
De mooiste tijd van het jaar zeggen ze. BAHHHHHHH!
Gister avond dacht ik, ik ga wel vroeg slapen. Kwart over twee in de nacht en ik sliep nog steeds nog niet, ik kon niet slapen.
Medicatie of geen medicatie. Ik had net zo goed dubbel medicatie in kunnen nemen, volgens mij had het dan nog geen verschil gemaakt.
Ik ben bang dat de dagen dat het een beetje goed ging in mijn hoofd voorbij zijn en dat er nu weer een paar dagen (weken) zullen komen waar het weer zwaar wordt.
Het is er in ieder geval weer druk en donker en ze zijn erg luidruchtig.
Ik voel heel veel verdriet, ik wil ook alleen maar huilen.
Nee..... Dat is niet waar. Ik wil ook keihard schreeuwen. Ik ben boos, woest. Ik voel heel veel woede, opgekropte woede.
Ik wil keihard schreeuwen dat ik met rust gelaten wil worden.
Dat ik het stil wil hebben in mijn hoofd, dat ze weg moeten gaan.
GA WEG.....
LAAT MIJ MET RUST!
ALSJEBLIEFT........ LAAT MIJ MET RUST..... ALSJEBLIEFT NIET WEER!
NEEEEEE....... NIET WEER...... NEEEEEEEE!!!!!!
Ik voel mij zo vastgelopen, ik kan geen kant op.
Naar achteren lopen gaat niet, dat is het verleden. Naar voren lopen kan ik niet dat is de toekomst dat is eng en dat is er zeker niet voor mij, maar blijven waar ik ben is geen optie, want het doet zo ontzettend veel pijn en het is zo vermoeiend.
Ik ben een gevangene van mezelf.
Ooit was er een sleutel, maar die is weg gegooid zodat deze nooit gevonden word.
Iemand aan wie ik de sleutel van mijn leven toevertrouwde gooide de sleutel weg, zodat ik nooit meer een veilig haven zou hebben.
Ik voel mij zo hulpeloos. En een paar dagen geleden, was ik zo blij. Ja, je hoort het goed! BLIJ!
Ik zag zelf de zon schijnen.
En nu zie ik alleen maar wolken. Waarom nou weer?
Waarom ben ik nou niet zou als de rest? Waarom ben ik nou niet normaal? Waarom moet mijn wereld nou zwart of wit zijn? Waarom kan ik niet de kleuren van de regenboog zien, zoals ik ze ooit zag.
Ik weet heus wel dat ik geen heilige ben. En ik heb in mijn leven dingen gedaan waar ik niet echt trots op ben, maar zo een slecht mens ben ik echt niet geweest.
Ik heb ook heel veel goeds gedaan, echt waar! Als je dat tegen elkaar weegt kan ik je echt verzekeren dat ik meer goeds dan slechts gedaan heb.
Dit verdient echt niemand! Ik wens het echt mijn grootste vijand niet. Blijkbaar wordt het mij wel gewenst.
Zelfs mijn geloof laat mij in de steek, maar ik geef niet op, ik blijf bidden. Niet voor mezelf, ik ben een verloren zaak, ik bid voor de mensen die mij lief zijn, tot mijn laatste adem zal ik voor ze bidden.
Weet je wat er nu door mijn hoofd gaat tussen al dat geschreeuw en lawaai? Misschien verdien ik het toch wel, want eigenlijk in de loop der jaren waar ik heel goed in geworden ben, is iedereen om mij heen, op de één of ander weg te jagen. Bewust of onbewust!
Dus wat zeur ik nu eigenlijk, het is mijn eigen schuld.
Alles wat mij gebeurt is mijn eigen schuld.
Ook de aanwezigheid van Demonen, Monsters, en Het Zwarte Monster in mijn hoofd is mijn eigen schuld. Dat ze een feestje bouwen in mijn hoofd op mijn kosten? mijn schuld. Dat ze mij treiteren en kleineren? mijn schuld, dat Het Zwarte Monster wilt dat ik zijn opdrachten uitvoer? mijn schuld.
Van de week las ik ergens, Geluk vind je niet, Geluk maak je zelf. Waarschijnlijk nooit geleerd hoe. Ook zoiets waar ik goed in ben, de schuld aan een ander geven over mijn ongelukkig leven. Hé That's me! That's my life! Story off my LIfe!
( als ik mij in het donker bevind wel , in ieder geval) Dat is wel heel triest, een ander de schuld ervan geven.
Het is ongelofelijk hoe verschillend ik kan zijn, wanneer ik mij in het licht of in het donker bevind, twee verschillende mensen. Zal ik twee verschillende persoonlijkheden hebben?
Nee toch? Oh ....... Nee, ik wil daar even niet aan denken. Ik ben echt aan het doordraaien.
Stel je voor twee als ik, nee daar is de wereld echt niet op voorbereid.
Wil je weten hoe het mijn doodwens zit nu? ik zal een duidelijk antwoord geven, kijken of je het begrijpt. Waar moet ik ervoor tekenen? Dat is mijn antwoord. Maar zelfs dat gaat niet, waardoor ik mij nog meer gevangen voel, dat is op het moment ook geen uitweg meer. Ik moet nog voor Max zorgen. En zodra ik deze zin schrijf, vullen mijn ogen zich weer met tranen en komt Max naast mij zitten en doet zijn hoofd op mijn schoot, als of hij wilt zeggen:" ik ben bij je," Ik denk dat alleen hij weet, hoe zwaar dit is. Hij voelt het.
Ik voel mij ook schuldig naar hem toe. Ik moet mij beheersen, mij inhouden. Ik moet mezelf moed inspreken. Dit gevoel gaat wel weer over. Ik moet even sterk zijn, even doorzetten.
Ik moet het stil zien te krijgen in mijn hoofd. Nu even, geen herinneringen terug halen, nu even niet. Nu even geen flash backs. Ik moet nu even blanco zijn. Gewoon nu even helemaal niks. Stil.... Stil.... Stil....Oké hoe doe ik dat? Met muziek, zal ik muziek opzetten? zal ik een rondje met de auto gaan rijden en dan keiharde muziek opzetten? zodat ik mijn eigen gedachtes niet hoor? zal ik gaan schilderen? Zal ik met Max gaan lopen? Ik hoor nu even niet alleen te zijn, ik weet het. Ik ben het ook niet, mama is boven en Max is bij me.
Ik ga even douchen. Ik moet mezelf afleiden. Mama komt net naar beneden, ze gaat even naar de supermarkt. Zal ik zeggen, dat ze niet moet gaan? nu niet. Ze kan mij even niet alleen laten. Nee, als ik dat zeg, wordt ze ongerust. Zal ik mee gaan? dan ben ik niet alleen en word ik ook afgeleid. Nee, ik moet nog douchen en alles, duurt veel te lang. En ik wil ook niet tussen al die mensen lopen.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!!!!
Ik moet dit zelf oplossen. Gewoon rustig blijven. Max is bij mij. Zodra mama de deur uit is, ga ik douchen. Max is bij mij. En ik ben maar heel even alleen. Medicijnen heb ik uit het zicht gezet. Ik moet mij niet zo aanstellen, ik ben volwassen, ik kan dit. Ik heb een belofte gemaakt en wat er ook gebeurt, ik ga mij daar aan houden. Ook al is het voor het eerst in mijn leven. Waarom is het nou zo moeilijk? Waarom doet het nou zo een pijn?
========================================
Ik heb vanmorgen het bovenstaande geschreven. Daarna ben ik gaan douchen en ik ben met Max een rondje gaan lopen, dat heeft mij wel goed gedaan.
Ondertussen is het al avond.
Ik voel mij iets beters. Ik heb vandaag bijna de hele dag geslapen. Ik hoop dat ik in de avond ook slaap.
Vandaag was het zwaar, heel zwaar. Maar Hé........ Kijk....... Ik heb het overleefd.
Ik heb mezelf weer overleefd.
Morgen weer een dag.
We zien wel wat morgen weer brengt!
Comments